ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

Από τη στιγμή και μόνο που θεωρείς ισλαμική προπαγάνδα ένα τραγούδι των Μάνου Χατζιδάκι και Νίκου Γκάτσου, τον περίφημο «Κεμάλ», παύει αυτομάτως να γίνεται σοβαρή συζήτηση. Δεν προσφέρεται ούτε καν για σάτιρα, μιλάμε για φαιδρά πράγματα. Οταν όμως αυτό συμβαίνει στον χώρο ενός σχολείου, όταν μια δασκάλα επιπλήττεται από τη διευθύντριά της επειδή θέλησε να μάθει στα παιδιά το συγκεκριμένο τραγούδι, το πράγμα αλλάζει. Σοβαρεύει. Και καταλαβαίνετε το γιατί, δεν χρειάζεται να σας το εξηγήσω.

«Γονιός ήρθε στο σχολείο να διαμαρτυρηθεί στη διευθύντρια επειδή δίδαξα στα παιδιά (Ε' Δημοτικού) τον “Κεμάλ” του Χατζιδάκι στο μάθημα της μουσικής κατηγορώντας με για ισλαμική προπαγάνδα» έγραψε η δασκάλα στη σελίδα της στο facebook. «Αντίδραση διευθύντριας; Μπήκε στην τάξη και μάζεψε από τα παιδιά τις φωτοτυπίες που είχα μοιράσει. Επειτα με κάλεσε στο γραφείο της και, αφού δήλωσε απογοητευμένη από τη δουλειά μου, μου ανέλυσε για ποιους λόγους στο Δημοτικό μόνο μας μέλημα οφείλει να είναι να μαθαίνουμε στα παιδιά να αγαπούν την πατρίδα και να τονώνουμε το εθνικό τους φρόνημα».

Ας το ξεχάσουμε αυτό το τελευταίο, περί φρονήματος και πατρίδας, που αποτελεί από μόνο του ολόκληρο ζήτημα. Το μεγάλο κακό δεν είναι καν η αντίδραση της διευθύντριας στο συγκεκριμένο περιστατικό. Αλλά η στενομυαλιά της, οι (εκ των πραγμάτων) περιορισμένοι πνευματικοί ορίζοντές της, η ακαταλληλότητά της να βρίσκεται στη θέση αυτή σε τελική ανάλυση. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τον Γκάτσο και τον Χατζιδάκι, τι να (σου) πούμε και τι να (σου) εξηγήσουμε. Χαμένο θα πάει όπως και η «ιστορία του Κεμάλ / ενός νεαρού πρίγκιπα της Ανατολής / απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού / που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο»…

Δημήτρης Κανελλόπουλος