ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ

Toυ Γιάννη Ξανθούλη

Είναι καλοκαίρι. Το βλέπω στο κλασικό ημερολόγιο πάνω στο γραφείο, και για μια ακόμη φορά νοσταλγώ τα τέλη του Οκτώβρη που φθινοπωριάζει. Δεν με περιμένει καμιά θάλασσα, κανένα νησί, καμιά βάρκα και κανένας στίχος του Ελύτη. Το χειρότερο είναι πως δεν με πειράζει η έλλειψη νοσταλγίας για οποιασδήποτε μόδας μαγιό. Πίνω σταθερά ζεστό καφέ και περιμένω σ' ένα μισάωρο τον συντηρητή τού ερ κοντίσιον. Καλωσορίζω μια μύγα και της επιτρέπω να παρατηρεί τις ζωγραφιές που κάνω τον τελευταίο καιρό. Τα τζάμια, τα νεκρά καλοριφέρ, τα βιβλία που ΔΕΝ επιθυμώ να διαβάσω. Στις εφημερίδες που ξεφυλλίζω καθημερινά από κεκτημένη συνήθεια, ως συνήθως, περισσεύουν τα «ναι μεν, αλλά» και οι στρουθοκαμηλισμοί. Προσέχω τη νέα προσωνυμία της ισλαμικής τρέλας «ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΛΥΚΟΙ» και απορώ πόσο συστηματική αφέλεια υπάρχει σ' αυτούς που αρέσκονται στις παρηγοριές και στην ανάλυση μιας τέτοιας μοναξιάς. Δεν έχω λόγο να σας θυμίσω σαββατιάτικα το βιβλίο τής Φαλάτσι «Η οργή και η περηφάνια» (Γκοβόστης) ή τα πάθη τού (αντιπαθέστατου για μένα) Σαλμάν Ρούσντι όταν τον κυνηγούσαν οι ισλαμιστές να του ξεριζώσουν τους όρχεις. Τα γράφει γλαφυρά και με κομπασμό στο βιβλίο με θέμα την περιπέτειά του. Κατονομάζει τη σεμνή υποκρισία των αθώων ισλαμικών οργανώσεων (που απλά προωθούν πνεύμα και ηθική με μερικά καντάρια λύσσας) στο Λονδίνο και σε άλλες τέτοιες υπερ-ανεκτικές μητροπόλεις της ξεπουλημένης Ευρώπης. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τον «Ψυχογιό», αν σας ενδιαφέρει.

Εμείς παραμένουμε σταθερά, απ' ό,τι βλέπω, στις γραφικότητές μας εμφορούμενοι από την τρισδιάστατη κομπλεξάρα του «αντιρατσισμού» (που καταντά ύποπτος με τόοοσο πιπίλισμα). ΟΛΟΙ στο μεταξύ ρίχνουν λαδάκι στη φωτιά κι ανυπομονούν να ξεβρακωθούν, για να φανερωθεί η αλήθεια του τατουάζ στα κωλομέρια τους. Συνέρχομαι… Συνέρχομαι απ' την «Κατάρα του Πορθητή» και τη γαστρεντερίτιδα. Επέστρεψα στις σαλάτες και στον προσανατολισμό των ασεβών μου φόβων. Μετρημένες κινήσεις υπό την αιγίδα της… ηλικίας. Κανένας θαυμασμός για τις επετείους, όμως ξέρω πώς στα μέσα του Ιουνίου ο Μάνος Χατζιδάκις, που όσο περνά ο καιρός γίνεται μια συμπαγής δραματική απουσία, συμπαγής με νότες, θάρρος και τρυφερό σκεπτικισμό, θα συμπληρώσει ακριβώς δεκαεννιά χρόνια φυγής. Κάθε λογής νεαροί τροβαδούροι πιστεύουν πως αποκτούν ποιότητα βάζοντας στο ρεπερτόριό τους Χατζιδάκι αποκομμένο από την ιστορική συγκυρία των εμπνεύσεών του.

Εστω κι έτσι μπορεί να έχουν κέρδος. Ομως αυτά αφορούν μόνο εκείνους που δεν μπορούν να μείνουν το βράδυ στο σπίτι με τον «μοναχικό λύκο» εαυτό τους. Και τρέχουν να συνερμηνεύσουν «αλησμόνητα άσματα» κι άλλα τέτοια που κακώς θίγω σ' αυτή τη στήλη.

Συνέρχομαι, δηλαδή συνήλθα εντελώς, και σκέφτομαι τους λεονταρισμούς του κυρίου Ερντογάν καθώς εξηγεί πως το «αϊράνι» (ξινόγαλο) είναι το εθνικό ποτό της Τουρκίας και ΟΧΙ το ρακί.

Το ρακί εξάλλου ξαπόστειλε πριν της ώρας του τον Ατατούρκ (που ΤΟΣΟ σέβεται ο Ερντογάν) εκείνη τη μακρινή δεκαετία του τριάντα.

Κάποιοι τον πίστεψαν κι άλλοι έκαναν ακριβώς το αντίθετο γεμίζοντας ασφυκτικά τα μπαρ και τα αντι-ισλαμικά στέκια της κοσμικής γείτονος. Ακούστηκε μάλιστα πως η σύζυγος του πρωθυπουργού πασαλείβεται με κολόνιες που ΔΕΝ περιέχουν αλκοολούχες ουσίες για να μη χαλάσει το κέφι του Προφήτη. Τα Εμιράτα πολιορκούν από παντού τη Βασιλεύουσα. Οι αλώσεις συνεχίζονται, τα υπερ-κλιματιζόμενα εμπορικά κέντρα αυξάνονται, όπως και οι αντιστάσεις -αυτό είναι άλλο τεράστιο κεφάλαιο- στο καθεστώς της μαντίλας. ΟΠΩΣ θα προσέξατε, στα τουρκικά σίριαλ που δεν έχουν θέμα ιστορικό οι μαντιλοδεμένες απουσιάζουν από ΟΛΑ τα πλάνα. Είναι κι αυτό μια μορφή αντίστασης των Τούρκων, που προτιμούν να προστατεύουν κάποιες κεμαλικές βασικές παραμέτρους. Τέλος πάντων κάθε τόπος έχει τα δικά του κι εμείς κοσκινίζουμε το ήδη κουρελιασμένο ηθικό μας.

Ακούω πως θα μας καβαλικέψουν περίπου είκοσι εκατομμύρια τουρίστες, ώστε να πάρει εμπρός και η οικονομία και το στοκ του κακού εαυτού μας. Οι Ρώσοι, οι Γεωργιανές θείες αυτών που μας κατακλέβουν, οι ξάδερφοι των Ταλιμπάν που μας μισούν γιατί τρώμε προσούτο κι άλλα χοιρινά, Γερμανοί συμπονετικοί, πλην προοδευτικοί, αλλά και Σλοβενοσέρβοι (που θαυμάζουν τον Σολζενίτσιν αναδρομικά) και λοιποί συγγενείς. Επίσης Βρετανοί που εξειδικεύονται στην αφόδευση δημοσίως μετά την κατανάλωση ογδόντα μπιρών και αραβοειδείς τριζάπλουτοι έτοιμοι να αγοράσουν μέχρι και τον… βράχο βράχο τον καημό μου…

Λαμπρές προοπτικές και κοπριά στα λάχανα. ΕΥΤΥΧΩΣ που τα καλοκαιρινά φεστιβάλ είναι πανέτοιμα να γλεντήσουν με αρχαίο ρίγος την παλιοκατάσταση, στα λόγια να βρισκόμαστε. Κάπως έτσι… μπήκαμε, και ανάλογα θα πορευτούμε, στο καλοκαίρι. ΟΣΟΙ δεν διάβασαν το «Ελληνικό καλοκαίρι« του Λακαριέρ (εκδ. Χατζηνικολή), καλά θα κάνουν να το διαβάσουν, για να δροσιστούν και να επικοινωνήσουν με τις σεμνές αξίες της περιβόητης και παρεξηγημένης μας ελληνικότητας… Και μια πρόχειρη καλοκαιρινή ευχή: ΝΑ ΜΗ ΣΥΝΗΘΙΣΟΥΜΕ στην ασχήμια που προτείνεται σαν αντίσταση από τις παρέες των καφενέδων… και της φραπεδιάς.