Χρονογράφημα 

Του Πέτρου Μανταίου

Ετσι γίνεται πάντα. Σ’ αυτή την ωραία, τη μοναδική παράσταση, με τις τραγικές, τις κωμικές, τις τερπνές ή τις δυσάρεστες κι άλλοτε τις αδιάφορες στιγμές, αδειάζει με τον καιρό η αίθουσα. Είτε στη σκηνή βρίσκεσαι είτε μεταξύ των θεατών –γιατί έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα, εναλλάσσονται– είτε στη σκηνή με παρτενέρ είτε ανάμεσα στους θεατές με τον άλλον δίπλα να εμπιστεύεται τον αγκώνα σου κι έναν άλλο παραδίπλα να συνυπάρχετε, αδειάζει σιγά σιγά η αίθουσα.

Νιώθεις τότε να σε τυλίγει, μέσα από τα άδεια καθίσματα ή τη βαριά κουρτίνα που έπεσε στη σκηνή για την επόμενη πράξη ή το επόμενο έργο, νιώθεις να σε τυλίγει η απουσία. Κι όσο σε τυλίγει και τα καθίσματα αδειάζουν και η αίθουσα αδειάζει, τόσο βυθίζεσαι στο κάθισμά σου. Κι όσο βυθίζεσαι τόσο θυμάσαι. Κι όσο θυμάσαι συλλογιέσαι. Πώς γίνεται κάποιες φορές κι αδειάζει τόσο γρήγορα, τόσο νωρίς, η αίθουσα. Και πού θα βρεις συμπαίκτη για τον επόμενο διάλογο στη σκηνή, που ξαφνικά ξέφτισε σε μονόλογο. Και πού θα βρεις σύντροφο στο διπλανό κάθισμα να μοιραστείτε ένα ένα τα λεπτά, μία μία τις ώρες, ήλιο με φεγγάρι τα χρόνια, έτσι απότομα που λιγόστεψες.

Κι είναι αυτό το πιο δυναστικό, το αβάσταχτο: τα αδειανά καθίσματα στην αίθουσα με το βαθούλωμα, το κοίλον, της απουσίας. Οπως και το άρωμα του απόντος που αιωρείται στην ατμόσφαιρα ανεξίτηλο. Οπως και το γέλιο, το δάκρυ, η χαρά και η λύπη, το πάθος και η αγαλλίαση, οι πλάκες και τα καλαμπούρια, τα αμετανόητα ξενύχτια στην κουβέντα και τη μουσική. Ολα από την από 'δώ μεριά. Την από 'κεί, τέτοιες ώρες, δεν τη λογαριάζουν ούτε κι αυτοί που την πιστεύουν βαθιά. Η αίθουσα που αδειάζει δεν είναι προνόμιο κανενός, είναι οδύνη.

Στον φίλο 45 χρόνων και αδελφό της καρδιάς Γιώργο Γλυνό!