ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ 

Αναρωτιόμουν την Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής για τη θέση της Ελένης Καραΐνδρου στο ευρωπαϊκό πάνθεον των συνθετών κινηματογραφικής μουσικής. Βρίσκεται πολύ ψηλά, έτσι; Απλώς «έψαχνα» νοερά την απήχησή της σε ξένους ακροατές. Πώς εμείς υποκλινόμαστε στον Νίνο Ρότα από την Ιταλία ή τον Αλεξάντερ Ντεπλά από τη Γαλλία; Αναρωτιόμουν αν θα κάνουν το ίδιο και οι Ιταλοί και οι Γάλλοι, λόγου χάριν, με τη δική μας «πρέσβειρα» της καλής μουσικής. Πιστεύω πως ναι.

Μελωδίες ανυπέρβλητες, μοναδικές. Αυτές που παρουσίασε η Ελένη Καραΐνδρου για δύο βράδια στο Μέγαρο μαζί με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης, τον Δημήτρη Μυράτ στη διεύθυνση, τη Δήμητρα Γαλάνη στο τραγούδι να προσφέρει μια διαφορετική ερμηνεία και τους Human Touch στις τζαζ αναφορές. Δύο συναυλίες αφιερωμένες στη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Και όταν η μαγική μουσική της Καραΐνδρου πλημμυρίζει τον χώρο, το μυαλό κυριεύεται.

Ωστόσο μου φάνηκε λίγο πρόχειρο το όλο πράγμα. Δεν είναι που δεν είχαν προβάρει οι συντελεστές του ούτε δυο-τρία παραπάνω τραγούδια για το encore και αναγκάστηκαν να παίξουν επαναλήψεις, είναι κυρίως που δεν προνόησαν να βάλουν και λίγο… Αγγελόπουλο στην παράσταση. Στις μουσικές από τις ταινίες του ήταν αφιερωμένο το πρόγραμμα, θαρρώ πως έπρεπε αυτές να συνοδεύονταν από οπτικό, κινηματογραφικό ή φωτογραφικό, υλικό. Με τη μουσική της Καραΐνδρου μαζί θα απογειωνόταν η φάση.

Οσο τυχερή πάντως ήταν η Καραΐνδρου που την επέλεξε ως συνεργάτιδά του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος άλλο τόσο τυχερός ήταν και ο Αγγελόπουλος που είχε την Καραΐνδρου. Μουσική και φιλμ σε συμπληρωματικούς ρόλους, αναπόσπαστο το ένα με το άλλο. Τι γίνεται όμως με την έμπνευση όταν σπάει, για κάποιο λόγο, η αλυσίδα; Δεν υπάρχει απάντηση (προς το παρόν).

Δημήτρης Κανελλόπουλος