→ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΕΣ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΚΥΚΛΟΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΑΝ

→Ο 40χρονος Μιχάλης Οικονόμου, καλλιτεχνικός διευθυντής και πρώτος αρχιμουσικός της συμφωνικής Ορχήστρας του Κατάρ από το 2011, πρόβαλε στο μέγιστο το εξωστρεφές ερμηνευτικό στίγμα του: σπινθηροβόλα νεανική ενέργεια, έλεγχος, δυναμισμός, αξιοποίηση της λεπτομέρειας

Του Γιάννη Σβώλου

Με μια περίεργα άνιση συναυλία ολοκληρώθηκε ο πενταμερής κύκλος που αφιέρωσε φέτος η ΚΟΑ στην Ισπανία (Μέγαρο Μουσικής, 24/5/2013). Οπως οι προηγούμενες, και αυτή υλοποιήθηκε σε συνεργασία με την πρεσβεία της Ισπανίας και το Ινστιτούτο Θερβάντες της Αθήνας˙ μια ευφυής, θεμιτή τακτική συνεργασιών, βασισμένη σε ειλικρινείς σχέσεις αμοιβαίου συμφέροντος, που ανακατεύουν ευπρόσδεκτα την τράπουλα της ενδοευρωπαϊκής πολιτιστικής ανταλλαγής!

Τη συναυλία διηύθυνε ο Μιχάλης Οικονόμου, καλλιτεχνικός διευθυντής και πρώτος αρχιμουσικός της Συμφωνικής Ορχήστρας του Κατάρ από το 2011. Με ιδανικό εργαλείο τη συνεχιζόμενη, διαπιστωμένη βελτίωση των επιδόσεων του συνόλου, ο 40χρονος μουσικός πρόβαλε στο μέγιστο το εξωστρεφές ερμηνευτικό στίγμα του: σπινθηροβόλα νεανική ενέργεια, έλεγχο, δυναμισμό, αξιοποίηση της λεπτομέρειας.

Η βραδιά ξεκίνησε με την «Εσπάνια» (1882) του Σαμπριέ, έργο «σήμα κατατεθέν» της ισπανοθεματικής εμμονής του γαλλικού 19ου αιώνα. Η σύντομη ραψωδία για ορχήστρα δόθηκε εξαιρετικά συνδυάζοντας ερεθιστικά το εύπλαστο, μελωδικό παίξιμο των εγχόρδων με τη σφριγηλή, ρυθμική άρθρωση πνευστών και κρουστών. Ανάλογο στίγμα διέθετε η ανάγνωση της «Ισπανικής ραψωδίας» (1886) του Ισαάκ Αλμπένιθ, που δόθηκε σε ενορχήστρωση Χριστομπάλ Χάλφτερ (1960). Πρόκειται για δημοφιλές έργο ευαίσθητων ηχητικών ισορροπιών, η απήχηση του οποίου πατά κυρίως στις ισορροπίες απόδοσης των εμπρεσιονιστικής ηδυπάθειας υποβλητικών ατμοσφαιρών. Το πιανιστικό μέρος απέδωσε εδώ με ακρίβεια, καθαρότητα και ισορροπημένο συναίσθημα η Δανάη Καρά, διανύοντας με χαλαρό, ασφαλή, αλαφροπάτητο βηματισμό τις μακρές, αργές παραγράφους.

Δυστυχώς, μείζον –και ολοφάνερο!- πρόβλημα της εκτέλεσης υπήρξαν οι εκτός κλίμακας εξάρσεις της δυναμικής της ορχήστρας, που έπνιγαν ολότελα τον ήχο του πιάνου στις κορυφώσεις, ακυρώνοντας τοπικά κάθε έννοια διαλόγου σολίστα-ορχήστρας, και συνεπώς υπονομεύοντας την πρόσληψη του έργου. Ανταποκρινόμενη στο επίμονο χειροκρότημα του κοινού, η πιανίστρια πρόσφερε εκτός προγράμματος τον «Τελετουργικό χορό της φωτιάς» από τον «Μάγο έρωτα» του Ντε Φάγια. Ακολούθησε ένα έργο φορέας «άγριων» γονιδίων της σοβιετικής δεκαετίας του ’20: η σουίτα μπαλέτου «Κάρμεν» (1967) του Ροντιόν Στσεντρίν, γραμμένη για κρουστά και έγχορδα επάνω σε θέματα από την ομώνυμη όπερα του Μπιζέ. Εδώ χρειάζεται αρχιμουσικός που κυριολεκτικά να… πιάνει τον ταύρο από τα κέρατα, εξασφαλίζοντας ευφυή και ευαίσθητη αλλά ατσάλινου ελέγχου ανάδειξη του κυρίαρχου ρυθμικού στοιχείου. Ξεγελασμένος ίσως από την προεξοφλημένη(;) απήχηση της σολιστικής συμμετοχής των κρουστών, ο Οικονόμου αρκέστηκε απλώς να διευθύνει δυναμικά, αντλώντας ένα αποτέλεσμα αναμενόμενα θορυβώδες, πλην κατά τόπους άνευρο ή αδιάφορο και πάντως δίχως πλούτο καλλιεργημένης λεπτομέρειας.

Φινάλε για «Το piano στα φορτε του»

Στις 25/5/2013, η Μαρία Ζήση ολοκλήρωσε στον «Παρνασσό» με επιτυχία τον κύκλο πέντε πιανιστικών ρεσιτάλ υπό τον τίτλο «Το piano στα forte του», που επιμελήθηκε ο πιανίστας Στέφανος Νάσος. Η 37χρονη πιανίστρια πρότεινε επιλογές ρεπερτορίου που της επέτρεψαν να προβάλει το εύρος των τεχνικών και ερμηνευτικών επιδόσεών της. Ξεκίνησε με τις «Σοβαρές παραλλαγές» του Μέντελσον, έργο αγαπητό στους πιανίστες. Το ερμήνευσε διαχειριζόμενη το σχολαστικό ξετύλιγμα των παραλλαγών με βιρτουοζίστικη άνεση, κομψότητα και στιλιστική ευστοχία.

Ακολούθησε η συμφωνικών διαστάσεων «Σονάτα αρ.1» του Σούμαν, ένα από τα εκφραστικώς απαιτητικότερα αριστουργήματα της ρομαντικής πιανιστικής φιλολογίας. Ευφυής ερμηνεύτρια, η πιανίστρια απέδωσε με μεστό συναίσθημα τις διαρκείς, κυκλοθυμικές -αναστοχαστικές, ρευστές, μελαγχολικές ή παροντικές, επιθετικά άμεσες- μεταπτώσεις της διάθεσης. Ταυτόχρονα, διαχειρίστηκε με ασφάλεια τις επικίνδυνες ισορροπίες ρυθμικού στοιχείου και μελωδίας, καθώς επίσης τις πυκνώσεις/αραιώσεις της δράσης, δίχως να διακινδυνεύσει τη συνοχή του μουσικού ειρμού.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε σε ολότελα διαφορετικό κλίμα, με το 2ο τεύχος από τα «Πρελούδια» του Ντεμπισί. Για τις ποιητικά τιτλοφορημένες μουσικές μικρογραφίες του Γάλλου εμπρεσιονιστή η Ζήση επιστράτευσε διεσταλμένο φάσμα ηχητικών αποχρώσεων, διαφορετική ρευστότητα φραστικής, μεγαλύτερες αντιθέσεις ηχητικού βάρους. Μια βραδιά γεμάτη γενναιόδωρες υπερβάσεις κάθε προσδοκίας!