ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ

H αλήθεια είναι πως στη Μαρία Ρεπούση δεν έχω καμία εμπιστοσύνη. Την παραμικρή. Μη σας πω κιόλας πως διασκεδάζω, όχι μόνο με τις απόψεις της, αλλά και με την… αγωνία της, όπως τη νιώθω εγώ τουλάχιστον, να παρουσιάζεται όλο και πιο προκλητική ώστε να παραμένει στην επικαιρότητα. Και είναι αλήθεια επίσης πως τον Μίκη Θεοδωράκη τον σέβομαι απεριόριστα. Και υποκλίνομαι στο μεγαλείο του. Και την αγωνιστική του ετοιμότητα, ακόμα και τώρα που βρίσκεται στα στερνά του. Τον τιμώ, έστω κι αν δεν συμφωνώ με πολλά απ' όσα υποστηρίζει το τελευταίο διάστημα. Και παλαιότερα διαφωνούσα με αρκετά από τα πεπραγμένα του.

Γι' αυτό και οι προχθεσινές δηλώσεις του Μίκη που, υποστήριξε, πως αν είχε δύναμη θα έλεγε στη Ρεπούση, «είναι προσόν που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Ελληνας, αν δεν το καταλαβαίνεις πήγαινε αλλού, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία» είναι ακραίες. Δεν εκστομίζονται από έναν αριστερό, πολλώ δε μάλλον τον Μίκη που το έχει ζήσει ο ίδιος στο πετσί του αυτό το «αν δεν το καταλαβαίνεις, πήγαινε αλλού να ζήσεις». Είναι ακραίο και αντιδημοκρατικό. Δεν αποτελεί ιδεολογική αντιπαράθεση, δεν έχει ειρμό, δεν είναι τίποτε. Και όχι μόνο αυτό, το χειρότερο είναι που προσφέρει επιχειρήματα στους αντιπάλους του ώστε να του τη βγουν ακόμα και από τα… αριστερά. Το καλύτερο άλλοθι.

Ας λέει ό,τι θέλει η Μαρία Ρεπούση, ας υποστηρίζει ό,τι νομίζει και πιστεύει. Κι αυτή και οποιοσδήποτε άλλος. Δεν θα ποινικοποιήσουμε και τις ιδέες, μην τρελαθούμε. Είναι διαφορετικό οι πράξεις, που παραβαίνουν τον ποινικό κώδικα και πρέπει να τιμωρούνται αναλόγως και διαφορετικό η άποψη και η γνώμη. Ας υπάρχουν ακόμα και οι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Δικαίωμά τους να το αρνούνται. Και δικαίωμά μας να θεωρούμε γελοία την άποψή τους. Ή, ακόμα και επικίνδυνη. Αποψη είναι όμως, τι να κάνουμε; Να τους την απαγορεύσουμε; Οχι βέβαια. Απαγορεύεται το απαγορεύεται.

Δημήτρης Κανελλόπουλος