ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου
Αξίζει να μελετήσει κάποιος προσεκτικά τις αντιδράσεις των οργανωμένων (κυρίως) οπαδών του ΠΑΟΚ στα όσα είπε ο Σαλπιγγίδης για τη «ζούγκλα» της Τούμπας.
Σε πολλές απ' αυτές που δημοσιεύσαμε στο χθεσινό φύλλο, θα διακρίνει πάρα πολύ εύκολα κόμπλεξ, αν όχι μίσος, για τον ποδοσφαιριστή που δούλεψε, έγινε σωστός επαγγελματίας και φυσικά κατάφερε να κερδίσει κάποια λεφτά παραπάνω χωρίς να πειράξει ή να ρίξει κανέναν.
Ειδικότερα θα ήταν χρήσιμο να κοιτάξουμε τα μηνύματα εκείνων που «κατηγορούν» τον Σαλπιγγίδη επειδή είναι «ο κύριος 800 χιλιάρικα», άρα… δεν έχει δικαίωμα να μιλάει, αλλά είναι καλύτερο να κάθεται να τρώει τις πέτρες και τα μπουκάλια στο κεφάλι όταν χάνει!
«Εγώ παίρνω 300 ευρώ και είμαι του κλότσου και του μπάτσου! Ανίδεε, Πόντιε» έγραφε ένας. Ή… «εμείς ζούμε με 400 ευρώ μισθό και χαλιόμαστε! Παίζε μπάλα και κόψε τις κλάψες»… Μια κατάσταση που δεν είναι δημιούργημα της οικονομικής κρίσης αλλά τη ζούμε μέσα κι έξω από τα γήπεδα από πολύ παλιότερα.
Απ' όποια πλευρά και να το δούμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, μίζερο και ζηλόφθονο που, αντί να προσπαθήσει να ξεφύγει μέσα από την όποια δουλειά του και να βγει στην επιφάνεια, στοχοποιεί και απαξιώνει τον απέναντι, μόνο και μόνο επειδή εκείνος κατάφερε να αναδείξει και να εκμεταλλευτεί το ταλέντο του.
Μιλάμε για ένα κοινό βουτηγμένο πολλές φορές σε ένα σωρό εξαρτήσεις που δεν έχει καν τη δυνατότητα να σκεφτεί, να δράσει και να δημιουργήσει. Η περίπτωση του «τίποτα» που γίνεται «κάτι» μέσα από τη σημαία της ομάδας και τη στέγη της όποιας Θύρας. Και φυσικά πανεύκολα μετά καταντάει όργανο του οποιουδήποτε προέδρου, ο οποίος τον βολεύει με «ένα εικοσαρικάκι και πολλά είναι», τον χαϊδεύει και τον χρησιμοποιεί σύμφωνα με τα γούστα του, αφού του δίνει δύναμη και οντότητα, την οποία στη συνέχεια επειδή δεν ξέρει πώς να την αξιοποιήσει, τη σπαταλά καφρίζοντας όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα γουστάρει.
Θυμάμαι αυτό που έλεγε κάποτε ο Φασούλας, βλέποντας τα ξηλωμένα σιφώνια του ΣΕΦ να σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι του: «Ηθελα να βρισκόμουνα πέντε λεπτά μέσα στο σπίτι του καθενός απ' αυτούς, να δω πώς ζουν, τι κάνουν και πώς συμπεριφέρονται». Ή να βάζαμε (θα πρόσθετα εγώ) μια κάμερα μέσα στα πούλμαν ή στα πλοία που τους νοικιάζουν οι πρόεδροι για τις μετακινήσεις τους.
Σίγουρα θα άξιζε τον κόπο. Για να καταλάβουμε μέσα σε τι περιβάλλον λειτουργεί και προχωράει το ποδόσφαιρό μας. Πόσο όλο αυτό επηρεάζει τους υπόλοιπους οπαδούς, δημιουργώντας «κλίμα». Πόσο καμαρώνουν την άλλη μέρα, με αφορμή και την προβολή που εισπράττουν όλα τούτα τα παιδάκια, βλέποντας να ασχολούνται όλοι μαζί τους. Πόσο τους κανακεύουν οι δηλώσεις των ποδοσφαιριστών, των παραγόντων και των δημοσιογράφων που μιλάνε για τον «γίγαντα κόσμο».
Λογικό μετά απ' όλα αυτά να ξαφνιάζουν οι δηλώσεις του όποιου Σαλπιγγίδη, καθώς χαλάνε το αρρωστημένο σκηνικό που έχει διαμορφωθεί.
