ΦΟΥΛ ΕΠΙΘΕΣΗ Του Ν. Ασημακόπουλου

 

Τα τουρκάκια της Φενέρ, της Γαλατά και της Μπεσικτάς που μαζεύονται κάθε μέρα στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη έχοντας φτιάξει το δικό τους ιδιαίτερο «κίνημα», σίγουρα δεν διάβασαν το βαρύγδουπο και ουτοπικό που είχε πει κάποτε ο Τσε. Οτι δηλαδή «το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό παιχνίδι», αλλά «όπλο της επανάστασης».

 

Το πιθανότερο να μην είδαν ποτέ έτσι την μπάλα, αλλά να τη χρησιμοποιούν όπως οι δικοί μας χουλιγκάνοι, σαν παιχνίδι μέσα από το οποίο προσπαθούν να εκτονώσουν διάφορα απωθημένα τους.

 

Οπως και με τους φανατικούς σε όλο τον κόσμο, εκείνο που τους θρέφει είναι η κόντρα με τον αντίπαλο. Η καθημερινή μάχη, το ξύλο, η προσπάθεια να φανούν καλύτεροι και να δείρουν όσο γίνεται περισσότερους από τους μισητούς απέναντι. Αρκετές φορές, άλλωστε οι πόλεμοι είχαν αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα…

 

Κι όμως, οι Τούρκοι πιτσιρικάδες, που σίγουρα τους λένε αλήτες, στα τελευταία γεγονότα της Πόλης είχαν την ωριμότητα να το γυρίσουν το πράγμα. Πήραν την αντιπαλότητά τους και την έκαναν σημείο αιχμής της εξέγερσης των γύρω τους, ζητώντας αυτονόητες αλλαγές που λιμνάζουν και τους καθυστερούν ως λαό. Είδαν το ποδόσφαιρο σαν μια αναπαράσταση της κοινωνίας που βράζει. Και το μετέφεραν έξω από το γήπεδο. Πήγαν στην πλατεία, λίγοι στη αρχή, μετά περισσότεροι, πήραν τα σήματα των τριών μεγάλων ομάδων και τα έκαναν ένα, που έγινε και το σύμβολο της (ας την πούμε) δικής τους μικρής επανάστασης.

 

Πράγματι, το ποδόσφαιρο έχει την ικανότητα και να ενώνει και να χωρίζει. Είναι ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο ο καθένας μπορεί να δει τον εαυτό του και τη ζωή του, για να θυμηθούμε και τους… φιλόσοφους της στρογγυλής θεάς που έχουν γράψει τόμους ολόκληρους πάνω στο θέμα. Χρήσιμες οι αναλύσεις τους, βέβαια, αρκεί να ξέρεις να τις πιάνεις στο αέρα μαζί με τα μηνύματα των καιρών, ακόμη κι αν δεν τις έχεις διαβάσει! Αυτό δηλαδή που έκαναν οι Τούρκοι σε αντίθεση με τους δικούς μας, που στην πραγματικότητα δεν παίρνουν χαμπάρι για ο,τι γίνεται γύρω τους.

 

Θα θυμόσαστε τους οργανωμένους των δικών μας μεγάλων ομάδων στον πρώτο καιρό της δικής μας της κρίσης, να σηκώνουν κάποια πανό στα ματς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, ή της ΑΕΚ κατά του ΔΝΤ και των πρώτων μέτρων. Η πορεία έδειξε ότι το έκαναν περισσότερο επειδή βρήκαν μια αφορμή κι ένα γήπεδο για να βρίσουν κάποιους, και λιγότερο επειδή είχαν καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε.

 

Απόδειξη ότι όλο αυτό εκφυλίστηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες διαψεύδοντας τις προβλέψεις των «αριστερών ειδικών» που είχαν αρχίσει να λένε ότι τάχα… «κάτι καλό ξεκινάει από τα γήπεδα» – βαφτίζοντας «πραγματικότητα» τη δική τους επιθυμία.

 

Οι Ολυμπιακοί, οι Παναθηναϊκοί και οι ΑΕΚτζήδες, αντί να φτιάξουν το δικό τους σύμβολο σε ώρες που η κοινωνία μας το ζητάει, εξακολουθούν να χαλιούνται στις στείρες οπαδικές κόντρες τους. Δίνουν ακόμη ραντεβού θανάτου παρά τη δολοφονία του Φιλόπουλου, ασχέτως αν δεν σκοτώθηκε ακόμη και κάποιος άλλος. Ή βρίζονται χυδαία και τα σπάνε με το παραμικρό.

 

Στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν ούτε την ελάχιστη από τη δυναμική που έβγαλε στον δρόμο τους Τούρκους, αφού δεν ξέρουν, δεν μπορούν να σκεφτούν και στο κάτω κάτω δεν τους ενδιαφέρει.

 

Μπείτε, έτσι από περιέργεια, στα διάφορα συνδεσμιακά μπλογκ (και όχι μόνο) για να καταλάβετε το μέγεθος της βλακείας – αποχαύνωσης και θα καταλάβετε.

 

Αλλά, βέβαια, ούτε αυτό χρειάζεται. Μια βόλτα στις πλατείες μας φτάνει και περισσεύει… Η ανεργία χτυπάει κατακούτελα, οι περισσότεροι απ' όσους δουλεύουν δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα με τα λίγα που παίρνουν, αλλά δεν κουνιέται φύλλο. Τριγύρω μας γίνεται ο μεγάλος χαμός, κι εδώ… «σσσσστ, οι Ελληνες κοιμούνται»!

 

Βέβαια και οι Τούρκοι, με το που θα τελειώσουν αργά ή γρήγορα όλα όσα γίνονται εκεί, το πιθανότερο είναι να γυρίσουν στα παλιά. Στους δικούς τους εμφύλιους των κοκκινοκίτρινων εναντίον των κιτρινομπλέ. Χωρίς αυτούς, άλλωστε, δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Ομως θα 'χουν να λένε ότι στην κρίσιμη στιγμή και κατάσταση ενώθηκαν, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και βοήθησαν με τις φωνές, τα συνθήματα, τις αφίσες τους αλλά κυρίως με την υπεύθυνη στάση τους να γίνει γνωστό με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα. Οι δικοί μας;