ΤΑ ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ
Του Γιάννη Ξανθούλη
…Εμπορικό κέντρο σε συνδυασμό με τζαμί και ξενοδοχείο για να παρκάρουν οι αραβόπληκτοι τα πολυτελή θλιβερά αυτοκίνητά τους υπό τας ευλογίας του κ. Ερντογάν. Ιδού η -περίπου- λύση του αινίγματος. «Περίπου», γιατί από κει και πέρα οι παράμετροι του θυμού της Τουρκίας, που υποστηρίζει τον κοσμικό της χαρακτήρα, αφθονούν. Το πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ ήταν η αφορμή. Είναι ένα συμπαθές παρκάκι, το μοναδικό ανάμεσα στα πεντάστερα ξενοδοχεία «Ιντερκοντινένταλ», «Χαγιάτ», «Ντιβάν» και «Μαρμαρά», ακριβώς δίπλα στην πλατεία που ναι μεν είναι μια άχαρη πλατεία, αλλά αποτελεί κομβικό σημείο όπου καταλήγουν τουρίστες, διαδηλωτές, συγκοινωνίες και κάθε πικραμένος.
Σπουδαίο τζαμί εκεί κοντά δεν υπάρχει. Αντίθετα, δεσπόζει ο λίγο παραμέσα ναός της Αγίας Τριάδας που προφανώς ΔΕΝ αρμόζει στο ήθος του Τούρκου πρωθυπουργού που ονειρεύεται σουλτανικές δόξες.
Το πάρκο αυτό ξεφύτρωσε πάνω από τα περίφημα «μνηματάκια», όπως λεγόταν παλιά η περιοχή, γιατί υπήρχαν πολλά νεκροταφεία εκεί γύρω. Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει τους μακαρίτες. Το πάρκο, που πολλοί το ξέρουν κι ως «emekli parki», δηλαδή «πάρκο του συνταξιούχου», απ' τη μια πλευρά έχει καφενεδάκια μοντερνίζοντα κι απ' την άλλη δροσερά πλατάνια και λεύκες με παγκάκια και πελατεία ανεξίθρησκων ερωτικών αναζητήσεων. Σε κοντινή απόσταση από το εν λόγω πάρκο συναντάμε το απείρως μεγαλοπρεπέστερο πάρκο της «Μάτσκα» αλλά αυτό ανήκει στην περιοχή Νισάντασι, που ανέθρεψε τον Ορχάν Παμούκ. Στο κέντρο της πλατείας Ταξίμ βρίσκεται και το εμβληματικό γλυπτό σύμπλεγμα της Τουρκικής Κεμαλικής Δημοκρατίας…
Κάπως έτσι άρχισε το πατιρντί σε συνδυασμό με το υψηλότατης αυταρέσκειας και σιγουριάς ύφος τού κ. Ερντογάν, που δεν παραλείπει να τονίζει πως η Τουρκία είναι ΚΥΡΙΩΣ… Ανατολή. Φυσικά τα κόκαλα του Κεμάλ τρίζουν αλλά τι είναι ένα μεταφυσικό τρίξιμο μπροστά στην «πρόοδο», στην τουριστική υστερία και στην εμβάθυνση των επιταγών της σουνίτικης θρησκοληψίας, που υπερασπίζεται η σημερινή κυβέρνηση; Τα γεγονότα της Συρίας, το Κουρδικό και ο οθωμανικός (αν και ιδιότυπος στα μέτρα τους) προσανατολισμός της Τουρκίας του Ερντογάν εδώ και καιρό περίμεναν τη σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι της αγανάκτησης…
Εντύπωση στο ελληνικό κοινό της τηλεθέασης έκανε η παρουσία του Χαλίτ Εργκέντς, δηλαδή του… Σουλεϊμάν του σίριαλ, ανάμεσα στους διαδηλωτές. Θυμίζω πως τον περασμένο Νοέμβρη, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει λάβρος «Δεν ντρέπονται λίγο αυτοί που γυρίζουν τον Σουλεϊμάν; ΕΤΣΙ ήταν οι πρόγονοί μας;». Εννοούσε πως ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής (Κanuni) ούτε έπινε κρασί ούτε διακονούσε με ΤΟΣΟ ζήλο τον έρωτα, όπως έκαναν οι αρμόδιοι της τηλεσαπουνόπερας. Αντίθετα, μόνο εκστρατείες, αποκεφαλισμούς, θέσπιση δίκαιων νόμων, σεμνές περιπτύξεις με τη Χιουρέμ… κι ενίοτε με τον ελληνικής καταγωγής Ιμπραήμ που τον έκανε βεζίρη και γαμπρό χωρίς αυτό να σταθεί εμπόδιο όταν αποφάσισε να τον σκοτώσει κ.λπ.
Αυτά λοιπόν με τα βάσανα των παραδιπλανών μας και τη σχιζοφρένεια που τους βαρά πλέον κατακούτελα. ΕΥΤΥΧΩΣ εμείς έχουμε τις δικές μας ανακατωσούρες, ζώντας διαρκώς με την αγωνία τι άλλο θα αποκαθηλώσει η κυρία Ρεπούση. Ο χορός του Ζαλόγγου είναι αλήθεια πως με συνετάραξε, ως αρχαίο μαθητή που στον καιρό του συμμετείχα σε σχολικά σκετς (sic) με θέματα ιστορικά δράματα. Και ναι μεν δεν πήρα μέρος στον χορό του Ζαλόγγου, γιατί δεν διέθετα καλή χορευτική μνήμη (είχα έμφυτη τάση προς το βαλς) ΑΛΛΑ πολέμησα, από σκηνής, στο Χάνι της Γραβιάς, δίπλα στον Οδυσσέα Ανδρούτσο κι έφαγα και ξύλο από τον σκηνοθέτη δάσκαλο γιατί φρόντισα να βρω τη σχετική ομοιοκαταληξία στο «Ανδρούτσος» και να κάνω στίχους ασεβείς προς το φρόνημα της παράστασης. Οταν κάλεσαν τους γονείς μου να αφηγηθούν τα στιχουργικά μου κατορθώματα, εκείνοι σήκωσαν τα χέρια και με μια φωνή είπαν «Γράφει και χειρότερα».
Το αναφέρω, γιατί όταν από μικρός εθιστείς στη διαφορετική ανάγνωση της Ιστορίας, στην ενηλικίωση το πρόβλημα μεγεθύνεται επικίνδυνα. Αργότερα, βέβαια, έγκυροι ιστορικοί απέδειξαν πως ο Οδυσσέας Ανδρούτσος όντως ήταν αντάξιος της ομοιοκαταληξίας μου και γι' αυτό ένας τύπος μικροτσούτσουνος τον έσπρωξε από την Ακρόπολη και τσακίστηκε ο ήρωας (ελπίζω πως αυτή η εκδοχή βρίσκεται ακόμη σε ισχύ).
Κι ενώ στην Τουρκία το Ισλάμ (που περνιέται για βράχος ηθικής και νευρασθένειας, όπως κάθε υπερβολή) δοκιμάζεται, ΕΜΕΙΣ απορώ γιατί δεν καλούμε κι άλλους δοκιμαζόμενους γιους του Αλλάχ να ΄ρθουν να δώσουν… χρώμα στην πλήξη μας. Αραγε είναι τυχαίο που αγόρια περιτμημένα από τα βάθη της Ασίας (μακρινοί μάλλον απόγονοι του Μεγαλέξανδρου) επιτίθενται σε κορασίδες ντόπιες και λοιπούς συγγενείς για να εκτονώσουν -ποιος να ξέρει- τις ισλαμικές ενοχές τους που ζουν σε χώρα με σορτς και ελευθεριότητες; Είναι κρίμα να καταπιέζονται ισλαμόπαιδες στην Κωνσταντινούπολη, ΕΝΩ θαυμάσια μπορούν να ζήσουν στην Κυψέλη (ας πούμε) που ήδη εξυπηρετεί άφθονες «σούρες» από το best seller του Προφήτη, και να μας διδάξουν τα καλά και ωραία της ισλαμικής μέλλουσας ζωής. Καθόλου τυχαίο που ένας Κύπριος Ανδρέας στο Λονδίνο έγινε χότζας και διδάσκει Ισλάμ για αρχαρίους και προχωρημένους με δική του, καταδική του, μοντέρνα μέθοδο…
Αυτά, ενώ το καλοκαίρι συνηγορεί για κάθε είδους αποδράσεις όμως δεν μπορώ να μη σκεφτώ τον κ. Ερντογάν, που αποφεύγει τα μαγιό και τις δροσερές εμφανίσεις, μένοντας πιστός στη μοναξιά του ερ κοντίσιον εκεί, πέρα, στην Αγκυρα της στέπας του.
