Χρονογράφημα
Του Πέτρου Μανταίου
Χθες πρωί ξύπνησα νωρίς, κατά τις πέντε. Είχα ανήσυχο ύπνο. Ονειρευόμουν τη γυναίκα μου να λέει: «Μη φέρεις το πρωί εφημερίδα. Εχω πάρει». Αναρωτιόμουν, πότε πρόλαβε και πήρε, αξημέρωτα! Κι εκεί που αναρωτιόμουν, είδα την εφημερίδα κι ένα σημειωματάριο στο τραπεζάκι του χολ. Τότε ξύπνησα. Πρώτη έννοια ν’ ανοίξω τηλεόραση. Οχι, δεν άκουσα εμβατήρια. Ούτε το ανατριχιαστικό: «Από δευτέρας πρωινής λόγω δημιουργηθείσης εκρύθμου καταστάσεως, ο στρατός…». Είδα μόνο μαύρες οθόνες βουβές, με τη μετα-οργουελική λευκή επιγραφή: «Το επιλεγμένο πρόγραμμα δεν είναι συντονισμένο».
«Μάγκα μου…» μονολόγησα έντρομος, «ιδού το κρίσιμο ρήμα του μέλλοντος φασισμού: αποσυντονίζω!». Την Τρίτη το βράδυ, ώρα 11 και 11΄, που «έπεσαν οι πομποί» με αστυνομική επιχείρηση, μας αποσυντόνισαν με πράξη(κόπημα) νομοθετικού περιεχομένου. Και βεβαίως των πομπών πεσόντων… διαπομπεύτηκε η δημοκρατία. Ούτε προληπτικές συλλήψεις, ούτε κατ’ οίκον έρευνες, κατασχέσεις βιβλίων, χαφιέδες, εξορίες, φυλακές, βασανιστήρια… Τίποτα από αυτά τα παλαιά… γραφικά… κλασικών πραξικοπημάτων και δικτατοριών. Τώρα αποσυντονισμός, διαπόμπευση δημοκρατίας, δολοπλοκία και πλεκτάνη. Με τις οθόνες θεοσκότεινες, στη μούγκα του αποσυντονισμένου προγράμματος. Με τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο!
Δεν είναι υπερβολή. Μαζί με τη σιωπή όλων των κρατικών μέσων ενημέρωσης, σίγησαν επίσης: ΡΙΚ (κυπριακή τηλεόραση), BBC και Deutsche Welle∙ η ίδια που ο ραδιοσταθμός της, επί χούντας, έστελνε στους υπόδουλους Ελληνες μηνύματα ελπίδας. Γράφτηκαν πολλά για το κεντρικό πρόσωπο της θλιβερής αυτής υπόθεσης, τον εκφωνητή του διαγγέλματος θανάτου. Δεν χρειάζεται να προσθέσω περισσότερα. Αχρείαστος άλλωστε θα είναι και ο ίδιος, όταν αλλάξουν (πάντα αλλάζουν!) τα πράγματα. Να πω μόνο ότι το νομοθετικό έκτροπο της Τρίτης –πιθανόν να επιδίωκε, πάντως– επέφερε ρήξη της τρικομματικής. Το γυαλί δεν κολλάει άλλο και καθείς με τις ευθύνες του! Αλλά η ΕΣΗΕΑ, τι τις θέλει τις απεργίες τέτοιες ώρες! Για πλήγμα στη δημοκρατία της ενημέρωσης μιλάμε… Υπερωρίες χρειάζονται!
