ΕΠΙ ΠΛΕΟΝ
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ντυμένος με το θεατρικό κοστούμι, στέκεται στην πόρτα της αίθουσας Α της «Πειραιώς 260» και ελέγχει τα εισιτήρια. Ευγενής, χαμογελαστός μέχρι και ομιλητικός. Κι όταν ο κόσμος καθίσει, παραμένει στη μέση της σκηνής αμίλητος, κοιτώντας το κοινό για κάμποσα λεπτά. Μετά προετοιμάζει την αίθουσα για την «Πρώτη Υλη» του.
Ενα έργο φτιαγμένο από την πρώτη ύλη, τον πηλό. Ο Παπαϊωάννου προχωρεί πάνω στη στενή εξέδρα. Σε κάθε του κίνηση πετά από ένα κομμάτι πηλού στο πάτωμα, που παίρνει από κάδο, τον οποίο κρατά στον ώμο. Πατώντας σταθερά πάνω σε κάθε κομμάτι, συνεχίζει την πορεία του μέχρι να συναντήσει τον Άλλον, τον Μιχάλη Θεοφάνους.
Δυό σώματα που κινούνται, συμπλέκονται, αισθάνονται, ανταγωνίζονται, διαγκωνίζονται, απομακρύνονται, συμφιλιώνονται, περνούν ο ένας μέσα από τα «κενά» του άλλου, δημιουργώντας «κάδρα» πάλης και ένωσης. Σώματα που αποτυγχάνουν, πέφτουν, νικούν, σπάνε, διορθώνονται. Δύο σώματα -ή ένα σώμα- εμποδίζει το ένα το άλλο, βιάζονται να προηγηθούν, να προλάβουν, συνδιαλέγονται πότε αντιφατικά πότε αλληλοσυμπληρούμενα.
Ελάχιστα σκηνικά μέσα, όσα απαιτούνται στην αποδόμηση ενός μύθου που επιχειρείται. Μια εξέδρα, ένας κάδος, ένα λάστιχο, ένα μεγάλο ξύλινο τελάρο κι άλλο ένα ορθογώνιο μαύρο, ένα τραπέζι, ένα σκαμπό, μια πετσέτα με το αποτύπωμα της βρόμικης πατούσας του Θεοφάνους απλωμένο στο σχοινί. Ενα μικρόφωνο, που το στόμα δημιουργεί «κοσμογονικά» πυροτεχνήματα. Ελάχιστοι φωτισμοί, καθόλου μουσική αν εξαιρέσεις διάσπαρτους ήχους και το ταξίμι προς το τέλος.
Ενα ντουέτο στο εργαστήριο παραγωγής, στο πεδίο μάχης της ύπαρξης, της τέχνης, της κοινωνίας. Ο δημιουργός και το δημιούργημα σε σχέση διαλεκτική. Ο ένας ντυμένος με μαύρο κοστούμι κλειστό μέχρι το λαιμό, ο άλλος ολόγυμνος. Ο πρώτος μορφοποιεί τον δεύτερο σε Κούρο. Του κάμπτει το γόνατο και μετά πριονίζει πότε το πόδι, πότε το χέρι, πότε το κεφάλι. Προσαρμόζει συνεχώς τη θέση του δημιουργήματός του, το φωτίζει σ’ αυτή την πρωτότυπη έκθεση με ζωντανό κοινό.
Στο τέλος, δίνει τα δικά του πόδια στο σπασμένο δημιούργημα. Τα δύο σώματα γίνονται ένα. Μια παράσταση αυτοαναφορική, αφού συνδιαλέγεται συνεχώς με την αιτία της και το αποτέλεσμά της. Ενα χορευτικό παιχνίδι υψηλής αισθητικής, με φαντασία και χιούμορ που σε βάζει σε σκέψεις γύρω από την «πρώτη ύλη» της ύπαρξής σου.
Εφη Μαρίνου
