«Η Ισπανία είναι από άλλο πλανήτη. Το μόνο που μας μένει είναι να τους θαυμάζουμε»
Της Β. Παπαντωνοπούλου
Πριν από επτά χρόνια, στη φάση των «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Γερμανίας, η Γαλλία απέκλεισε με 3-1 την Ισπανία, με δύο γκολ στα τελευταία λεπτά από τον Πατρίκ Βιεϊρά και τον Ζινεντίν Ζιντάν.
Ο μεγάλος «Ζιζού» είχε πει μετά τον αγώνα: «Στην Ισπανία γίνεται πολύ καλή δουλειά. Οταν ξεκινήσουν να νικούν, δεν θα σταματήσουν».
Πολλοί είχαν θεωρήσει ότι επρόκειτο για φιλοφρόνηση προς τη χώρα όπου κέρδιζε το ψωμί του. Ομως τα λόγια του αποδείχθηκαν προφητικά…
Εδώ και πέντε χρόνια όντως η Ισπανία δεν έχει σταματήσει να νικάει. Το μεγάλο σερί ξεκίνησε από το Euro 2008 και την επικράτηση επί της Γερμανίας στο «Πράτερ» της Βιέννης. Εκείνο το βράδυ η ταμπέλα του «loser» έφυγε οριστικά. Ωσπου πέρασαν στο άλλο άκρο: winners.
Ενα Μουντιάλ στους Ανδρες (2010), δύο Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Ανδρών (2008, 2012), δύο σερί ευρωπαϊκοί τίτλοι στις Ελπίδες (2011, 2013), άλλα δύο διαδοχικά Πρωταθλήματα Ευρώπης στους Νέους (2011, 2012)… Και οι Ιβηρες μπορούν να διευρύνουν το εντυπωσιακό αυτό παλμαρέ μέχρι τις αρχές του φετινού Αυγούστου, καθώς είναι το φαβορί σε τρία τουρνουά: στο Κύπελλο Συνομοσπονδιών που γίνεται αυτές τις ημέρες στη Βραζιλία, στο Παγκόσμιο Νέων που ξεκινάει σήμερα στα γήπεδα της Τουρκίας και στο Ευρωπαϊκό Νέων που θα γίνει στη Λιθουανία στα τέλη Ιουλίου.
Οι επιτυχίες αυτές δεν είναι τυχαίες. Από τους παίδες έως τους άνδρες, το ποδοσφαιρικό στιλ είναι παρόμοιο: το χαρακτηριστικό «τίκι-τάκα» που πλέον περνάει στο DNA των παικτών από την εφηβεία τους. Ενα στιλ που «κομπλάρει» τους αντιπάλους και οδηγεί την –πάντα ανώτερη- Ισπανία σε άνετες επικρατήσεις σε όλες τις ηλικίες.
Οι ποδοσφαιρόφιλοι, όταν βλέπουν τις ισπανικές φανέλες –ανεξαρτήτως ηλικίας- στο γήπεδο, ξέρουν τι να περιμένουν: γρήγορος ρυθμός παιχνιδιού με ασταμάτητη κυκλοφορία και εντυπωσιακή επιθετική δεινότητα με κάθετες διεισδύσεις. Ποδόσφαιρο όμορφο, αλλά και αποτελεσματικό ταυτόχρονα, το οποίο πάνω απ’ όλα το απολαμβάνουν οι ίδιοι οι παίκτες. Ετσι παίζουν οι άνδρες, έτσι παίζουν και οι πιτσιρικάδες, προετοιμαζόμενοι να γίνουν μέλη των «φούριας ρόχας» κάποια στιγμή.
Στην πορεία, γεμίζουν με τρόπαια τα ράφια της ομοσπονδίας…
Για παράδειγμα στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα των Ελπίδων, ο Ισκο πήρε τον τίτλο του MVP της διοργάνωσης, ο Τιάγκο Αλκάνταρα ήταν MVP του τελικού, ενώ στην απονομή των κορυφαίων σκόρερ του τουρνουά ήταν παρόντες… μόνο Ισπανοί. Χρυσό παπούτσι για τον Αλβαρο Μοράτα, αργυρό για τον Αλκάνταρα, χάλκινο για τον Ισκο!
Θέλετε κι άλλα; Η «Ροχίτα», όπως ονομάζεται η ομάδα Ελπίδων της Ισπανίας, σημείωσε 12 γκολ και δέχθηκε μόλις δύο –αμφότερα στον τελικό- από την Ιταλία. Το ταλέντο της είναι τόσο ξεχωριστό, σε ποιότητα και ποσότητα, που αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, με τον Μοράτα να έρχεται συνήθως από τον πάγκο, με το καλύτερο δεξί μπακ της Μπουντεσλίγκα, τον Καρβαχάλ, να είναι αναπληρωματικός, με τον Κανάλες τραυματία, με τον Μουνιαΐν να παίζει ελάχιστα…
Πρόκειται για ένα συγκρότημα που ξεπερνάει τη συγκεκριμένη γενιά, καθώς παραμένει αήττητο εδώ και τέσσερα χρόνια, από τον Νοέμβριο του 2009. Μιλάμε για 26 παιχνίδια, εκ των οποίων νίκησε στα 23!
Το 2011, κατέκτησε το Ευρωπαϊκό με αρχηγό τον Χάβι Μαρτίνεθ (που φέτος τα σήκωσε όλα με την Μπάγερν Μονάχου) και μεγάλα αστέρια τον Χουάν Μάτα, τον Νταβίδ Ντε Χέα, τον Ικερ Μουνιαΐν και τον Αλκάνταρα.
Οι τρεις τελευταίοι πανηγύρισαν και την Τρίτη στην Ιερουσαλήμ, έτοιμοι πλέον να κάνουν το μεγάλο βήμα για τους «φούριας ρόχας».
Είναι η απάντηση σε όσους αναρωτιούνται αν υπάρχει άξια διαδοχή στη γενιά των Ικερ Κασίγιας (32 χρόνων), Τσάβι (33), Τσάμπι Αλόνσο (33), Πουγιόλ (35), Βίγια (31). Οι Ελπίδες που σιγά σιγά θα πλαισιώσουν τους νέους ακόμα Ινιέστα (29), Αλμπα (24), Μάτα (25), Σολδάδο (28), Πικέ (26), Σεσκ (26), Σίλβα (27), Μαρτίνεθ (24), Τόρες (29), Μπουσκέτς (25), Πέδρο (26) στο συγκρότημα των ανδρών του Βιθέντε ντελ Μπόσκε. Ενώ πάντα υπάρχουν και παίκτες όπως ο Μίτσου, ο Αρτέτα, ο Γιορέντε ή ο Σουσαέτα ως εφεδρείες…
Είναι τέτοιες οι ηλικίες, που η σκυτάλη περνάει σιγά σιγά από τους μεγάλους στους μικρούς, χωρίς απότομα σοκ. Και σε αυτό βοηθάει η δουλειά που γίνεται στα φυτώρια των ισπανικών συλλόγων.
Πλέον η σωματοδομή του παίκτη περνάει σε δεύτερο πλάνο. Αντίθετα, ξεχωρίζουν εκείνοι με τη μεγαλύτερη φαντασία, με την εντυπωσιακότερη τεχνική, αυτοί που παίζουν καλύτερα, ασχέτως αν είναι κοντοί, ψηλοί, γεροδεμένοι ή αδύνατοι…
Η ιταλική αθλητική εφημερίδα «Gazzetta dello Sport» της περασμένης Τετάρτης, στο σχόλιό της για την ήττα της Ιταλίας από την Ισπανία στον ευρωπαϊκό τελικό των Ελπίδων, παραδεχόταν το αυτονόητο: «Η ψευδαίσθησή μας ότι θα καταφέρναμε κάτι διήρκεσε ελάχιστα, καθώς αυτή τη στιγμή η Ισπανία βρίσκεται σε άλλο επίπεδο. Η Ιταλία προσπάθησε μάταια να απαντήσει, αλλά δεν είχε λύσεις. Η ομάδα του Χουλέν Λοπετέγκι είναι κάτι παραπάνω από απλές μονάδες. Είναι όλοι καλοί παίκτες που παίζουν ένα συγκεκριμένο στυλ ποδοσφαίρου στο οποίο έχουν “βαφτιστεί” εδώ και χρόνια. Και όπως τα μεγάλα αδέλφια τους, η ομάδα των ανδρών, έτσι κι αυτοί επικρατούν στο τέλος».
Η «Tuttosport» το είπε με λιγότερα λόγια: «Η Ισπανία είναι από άλλο πλανήτη. Το μόνο που μας μένει είναι να τους θαυμάζουμε!»
