Θρίαμβος της «ιέρειας» του πανκ κάτω από την Ακρόπολη

Η επαναστάτρια Πάτι Σμιθ τραγούδησε τις μεγάλες επιτυχίες της, κατέβασε από τις κερκίδες το κοινό για να χορέψει, ύμνησε το Ηρώδειο και έδειξε τη συμπαράστασή της με συμβουλές, που θα μας κάνουν πιο… δυνατούς. Διότι, «τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη»

Φορούσε ένα λευκό φανελάκι, με ένα μαύρο γιλέκο και ασορτί μαύρο σακάκι. Τζιν και μπότες. Τα μαλλιά της ατημέλητα, έτσι όπως τα ξέρουμε. Ετσι ανέβηκε στη σκηνή το βράδυ του Σαββάτου η Πάτι Σμιθ, σε ένα κατάμεστο Ηρώδειο που ήταν έτοιμο να την αποθεώσει πριν καν ξεκινήσει η συναυλία. Κι η ίδια, όμως, γελούσε συνέχεια, έμοιαζε ευτυχισμένη και τυχερή που τραγουδούσε και πάλι μπροστά στο αθηναϊκό κοινό.

«Μου φαίνεται απίστευτο ότι βρισκόμαστε αυτή τη λαμπερή νύχτα εδώ, σε έναν χώρο με τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Νιώθω να υπάρχει τόση νέα ενέργεια και ξεχωριστή ιστορία σ' αυτό το μέρος, στο οποίο έχουν στο παρελθόν τραγουδήσει η Μαρία Κάλλας και ο Παβαρότι. Είμαι τόσο ευτυχισμένη», είπε επιβεβαιώνοντας τις εντυπώσεις μας.

Λίγα λεπτά μετά τις 9 μ.μ. ξεκίνησε η συναυλία της. Και δεν σταμάτησε μέχρι που συμπληρώθηκαν δύο ώρες ακριβώς. Στη διάρκειά τους η Πάτι, με ενέργεια μικρού κοριτσιού και διάθεση που θύμιζε τα πρώτα της άγρια χρόνια στις μουσικές σκηνές της Νέας Υόρκης, ερμήνευσε το «April Fool» από το τελευταίο άλμπουμ «Banga», που κυκλοφόρησε πέρυσι το καλοκαίρι, το «Summertime blues» του Εντι Κόχραν, που ενθουσίασε, το εξαιρετικό «Dancing Barefoot», που ξύπνησε αναμνήσεις, το «Gloria» και το «Horses», από το ιστορικό «Horses» (πρώτο της άλμπουμ το 1975). Συγκινητική ήταν η στιγμή που αφιέρωσε το τραγούδι «This is the girl» στην πρόωρα χαμένη Εϊμι Γουαϊνχάουζ (είναι μια κλασική μπαλάντα που επίσης περιλαμβάνεται στο «Banga» και το οποίο έχει γραφτεί στη μνήμη της Εϊμι).

Σχεδόν μία ωρίτσα άντεξε πάνω στη σκηνή. Αμέσως μετά αποφάσισε να αλλάξει την ατμόσφαιρα. Κατέβηκε, πλησίασε τον κόσμο που καθόταν ακόμα στις θέσεις του και ζήτησε να την ακολουθήσουν όλοι στον χορό. Στην παρότρυνσή της ανταποκρίθηκαν πολλοί. Ακόμη και κάποιοι που στην αρχή δείλιασαν.

Ενημερωμένη σχετικά με την ελληνική πραγματικότητα (έχει έρθει άλλωστε κι αρκετές φορές στο παρελθόν), η Πάτι έδειξε τη συμπαράστασή της δηλώνοντας: «Οφείλουμε να δίνουμε τις μάχες μας ακόμα κι αν δεν κερδίζουμε πάντα τον αγώνα. Ξέρω πως υπάρχουν δυσκολίες στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να βοηθάτε ο ένας τον άλλον, να ανταλλάσσετε ενέργεια. Αυτά θα σας κάνουν πιο δυνατούς. Τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. Φροντίστε τους εαυτούς σας, πίνετε νερό, τρώτε λαχανικά, πλένετε τα δόντια σας˙ ας γίνετε δημιουργοί. Να είστε ελεύθεροι» είπε, ενώ το κοινό την καταχειροκροτούσε.

Στη ζωή της η Αμερικανίδα τραγουδίστρια είχε δύο μεγάλες αδυναμίες: την ποίηση και τους συντρόφους της. Ετσι, όταν τραγούδησε το «It’s a dream» του Νιλ Γιανγκ, είπε ότι το αφιερώνει σε όλους τους ποιητές. Ενώ όταν έφτασε η στιγμή του εξαιρετικού «Because the night» (που έχει γράψει μαζί με τον Μπρους Σπρίνγκστιν) το αφιέρωσε με όλη της την ψυχή στον σύζυγό της, κιθαρίστα Φρεντ -Σόνικ- Σμιθ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 1994 -μάλιστα η κόρη τους ήταν μεταξύ των μουσικών της μπάντας της στο Ηρώδειο.

Το καλύτερο το άφησε για το τέλος. Λίγο πριν φύγει οριστικά από τη σκηνή τραγούδησε μαζί με το κοινό δυνατά το «People have the power», το οποίο είχε γράψει το 1988 μαζί με τον σύζυγό της (είχε κυκλοφορήσει στο άλμπουμ της «Dream of Life»). Για να μας αποχαιρετήσει μας μοίρασε λευκά τριαντάφυλλα κι έφυγε αφήνοντας το κοινό να διαφωνεί μόνο για ένα πράγμα: ποια ήταν η καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Γιατί κακή δεν υπήρξε.

Απορώ, τελικά, πώς μπορούν να την αποκαλούν ακόμη «νονά» ή «γιαγιά» της πανκ. Αυτή η γυναίκα δεν γερνάει ποτέ.

Μ.Κ.