Του Γιώργου Σταματόπουλου
Στη χθεσινή πρωτοσέλιδη φωτογραφία της «Εφ.Συν.» με τους σεπτούς γέροντες της Δημοκρατίας και της Εκκλησίας και τους δύο φιλόδοξους, αναγκαστικά συγκατοικούντες στην κυβέρνηση πολιτικούς άνδρες, ήγουν τον πρωθυπουργό και τον αντιπρόεδρο, απεικονιζόταν όλη η συντηρητική μορφή της ευκλεούς χώρας μας. Ουδέν το ανατατικόν, το ριζοσπαστικό, το ρηξικέλευθο, το εναλλακτικό, το νέο! Οι «κορυφαίοι» της χώρας στάζουν από παντού συντήρηση. Πού βαδίζει η έρμη πολιτεία μας;
Ας αφήσουμε κατά μέρος τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον αρχιεπίσκοπο.
Τι πρεσβεύουν οι άλλοι δύο; Ο μεν πρωθυπουργός ευθαρσώς αποδέχεται την ακροδεξιά ιδεολογία, ο δε αντιπρόεδρος, προκειμένου να παρουσιάζεται ως αρχηγός κόμματος, παραμένει γαντζωμένος στην εξουσία, έχοντας, προφανώς, λησμονήσει κάθε τι το σοσιαλιστικό. Και οι δύο ευρίσκονται εκτός κοινωνίας, την οποία, υποτίθεται, «υπηρετούν».
Και το κυριότερο. Δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Θεωρούν εαυτούς ως τους μόνους ηθικούς, στέλνοντας στην άβυσσο οποιονδήποτε αντιπολιτευτικό λόγο ή κριτική. Είναι το γνωστό τροπάρι των εξουσιαστών, να επιτίθενται, δηλαδή, χωρίς επιχειρήματα, στον πολιτικό αντίπαλο είτε συκοφαντώντας τον είτε χαρακτηρίζοντάς τον ως περίπου ανήθικο ή επικίνδυνο σε πιθανή κατάληψη, εκ μέρους του, της εξουσίας. Αυτοί οι βουτηγμένοι στα σκάνδαλα αυτοαποκαλούνται άμεμπτοι, βιγλάτορες του έθνους και της ηθικής. Ολοι οι άλλοι (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) είναι μηδενιστές και επικίνδυνοι για τον τόπο. Υπάρχει, όμως, αποστομωτική ιστορική απάντηση. Αντλώ από τον Παναγιώτη Κονδύλη: «Οι πρόξενοι των μεγαλύτερων καταστροφών και συμφορών στην ίσαμε τώρα ιστορία δεν ήσαν οι σχετικιστές, οι σκεπτικιστές και οι μηδενιστές, παρά οι ηθικιστές – και μάλιστα στο όνομα της “μόνης” αληθινής θρησκείας, της “μόνης” ορθής πολιτικής ή της “μόνης” κυρίαρχης φυλής» («Ισχύς και απόφαση», Στιγμή). Εντάξει, δεν βρίσκονται οι ψύλλοι στ’ άχυρα, αλλά καλύτερα να τους ψάχνεις, παρά να παραιτηθείς. Η κοινωνία οφείλει να αγωνίζεται και όχι απλώς να υπομένει, παρακολουθώντας αδιάφορη τους πρωταγωνιστές του πολιτικού θεάτρου.
Ο κ. Βενιζέλος ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού του να συμφωνεί με την άσκηση ακροδεξιάς πολιτικής· συνηγορεί σ’ αυτό (εικασία είναι) το αιωνίως αγέλαστο –παρά την προχθεσινή του ευφροσύνη– συνοφρυωμένο πρόσωπό του, ίδιο με αυτό του πρωθυπουργού. Ούτε ένα χαμόγελο, έτσι να ξεσκάσουν για λίγο; Οι φυσιογνωμιστές αναλύουν τα βάθη τού είναι και της σκέψης του καθενός παρατηρώντας τα βλέμματα των ανθρώπων. Θα ήταν εξόχως ενδιαφέρον εάν παρουσίαζαν τη μελέτη τους για τα δύο αυτά θηρία της πολιτικής ζωής της χώρας (της δόλιας…). Μαυρίλα παντού. Στα πρόσωπα, στην ΕΡΤ, στην οικονομία, στον πολιτισμό. Τραυματισμένες και σαστισμένες νέες γενιές (αλλά και «παλιές»), αγναντεύουν το μέλλον με μαύρη καρδιά. Θα υπάρξει μέλλον γι’ αυτές; Πώς θα έχουν πρόσβαση στον δρόμο του μέλλοντος; Δεν έχει πλοία γι’ αυτές, ούτε τρένα, ούτε αεροπλάνα. Ανθρωποι-ερέτες. Ανατριχίλα.
