Του Γιώργου Τσιάρα
Εμπόλεμη ζώνη θυμίζει πάλι το Κάιρο, καθώς η πόλωση ανάμεσα στις δύο βασικές δυνάμεις που στήριξαν την επανάσταση της προπερασμένης άνοιξης κατά του καθεστώτος Μουμπάρακ – τους ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και τους υποστηρικτές του κοσμικού κράτους δυτικού τύπου– φτάνει στο αποκορύφωμά της, με τον στρατό σε ρόλο «διαιτητή» και τα τανκς σε περίοπτη θέση.
Η οργή της αντιπολίτευσης ξεχειλίζει, καθώς η περιοχή γύρω από το προεδρικό μέγαρο – θέατρο των άγριων συγκρούσεων των τελευταίων ημερών – έχει αποκλειστεί από τεθωρακισμένα άρματα μάχης και ισχυρές δυνάμεις πεζικού, θυμίζοντας τις τελευταίες μέρες πριν από την πτώση του δικτάτορα Μουμπάρακ. Χτες πραγματοποιήθηκαν νέες, μεγάλες σε όγκο διαδηλώσεις, με την αντιπολίτευση να μην κάνει ούτε βήμα πίσω, παρά την επίδειξη δύναμης του νέου καθεστώτος.
Τα συνθήματα των διαδηλωτών άλλωστε είναι τα ίδια του θρυλικού Φλεβάρη του ’11, έστω κι αν ο «στόχος» έχει αλλάξει: «Δολοφόνε, δολοφόνε», «Εμείς δεν φεύγουμε, αυτός θα φύγει», «Δεν συζητάμε με αυτόν που σκοτώνει επαναστάτες»…
Ολα αυτά ενώ η ηγεσία του Εθνικού Μετώπου Σωτηρίας, του βασικού πυλώνα της αντιπολίτευσης, αρνήθηκε, με μια σκληρή ανακοίνωση, κάθε διάλογο με τον Μόρσι και την κυβέρνησή του.
Την άτεγκτη αυτή στάση, που οδηγεί την κατάσταση ακόμη περισσότερο στα άκρα, υποστήριξαν με δηλώσεις τους τόσο η κορυφαία προσωπικότητα της αντιπολίτευσης Μοχάμεντ Eλ Μπαραντέι, που έκανε λόγο για «έκκληση σε ψεύτικο διάλογο, βασισμένο στις πιέσεις και την επιβολή τετελεσμένων γεγονότων», όσο και οι ηγέτες του φιλελεύθερου, κοσμικού κόμματος Ουάφντ, που πρωταγωνιστεί στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις των τελευταίων ημερών.
Το Μέτωπο επιμένει πως θα επιστρέψει στο τραπέζι μόνον όταν ο Μόρσι αποσύρει το περίφημο διάταγμα με το οποίο παραχωρεί στον εαυτό του «προσωρινές» υπερεξουσίες, κατηγορώντας τον πρόεδρο πως αδιαφορεί για τους διαδηλωτές και την έκρηξη της βίας στους δρόμους.
Αλλά και ο Αμρ Μούσα, έτερη κορυφαία προσωπικότητα της αντιπολίτευσης, ξεκαθάρισε πως δεν πρόκειται να συζητήσει αν ο Μόρσι δεν αναβάλει το «εκβιαστικό», όπως το αποκάλεσε, δημοψήφισμα για το νέο Σύνταγμα, που «διχάζει τον λαό, αντί να τον ενώνει».
Πίσω από τη «συναινετική» βιτρίνα, άλλωστε, ο Μοχάμεντ Μόρσι έριξε με το νυχτερινό του διάγγελμα της Πέμπτης άφθονο λάδι στη φωτιά, όταν αποκάλεσε με κυνικό τρόπο τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές «ένοπλους κακούργους», που υποστηρίζονται και χρηματοδοτούνται από «κατάλοιπα του παλαιού καθεστώτος και ξένους συνωμότες», και προειδοποίησε πως «δεν θα επιτρέψει ποτέ σαμποτάζ και πραξικοπήματα ενάντια στην νομιμότητα».
Ουσιαστικά ο Μόρσι επιβεβαίωσε με τις τελευταίες του κινήσεις το προσωνύμιο του «δημοκρατικού δικτάτορα», αφού δεν κάνει πίσω σε καμιά από τις βασικές πολιτικές επιλογές του, ενώ δεν διστάζει να αξιοποιήσει ωμή βία ενάντια στους κοσμικούς πρώην συναγωνιστές της Αδελφότητας, που τώρα ξαφνικά μετονομάστηκαν σε… ξενοκίνητους σαμποτέρ.
Ο μόνος πραγματικά κερδισμένος είναι, βέβαια, ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας που από δεκανίκι της προηγούμενης δικτατορίας αναβαθμίζονται τώρα σε θεματοφύλακα της… «δημοκρατικής», κατ΄όνομα βέβαια, νομιμότητας. Το ανέγγιχτο ακόμη «βαθύ κράτος» της χώρας, που διατηρεί στενές σχέσεις με τους ξένους προστάτες και ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ, δείχνει να παίρνει έστω και προσωρινά το μέρος της Αδελφότητας, που με τη σειρά της συνυπογράφει –και ετοιμάζεται να επιβάλει με τη βία– μια σειρά από βαθιά βασικές αντεργατικές πολιτικές.
Απόδειξη για την αντιλαϊκή «στροφή» του Μόρσι, κόντρα στα βασικά αιτήματα της Αραβικής Ανοιξης, αποτελεί άλλωστε και η πρόσφατη συμφωνία για νέο δάνειο 4,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, δάνειο που ως συνήθως θα συνοδευτεί από ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων οργανισμών, σκληρότατες περικοπές δημοσίων δαπανών και επιδοτήσεων, και επιθέσεις στα εργασιακά δικαιώματα, στο πλαίσιο της μείωσης του ελλείμματος.
