Του Γιώργου Σταματόπουλου
Δεν γνωρίζω τι έχουν στο κεφάλι τους οι κυβερνώντες όταν σκέπτονται (;) το μέλλον των σιδηρόδρομων. Προφανώς τίποτε. Δεν εξηγείται διαφορετικά η προκλητική αδιαφορία που επιδεικνύουν για το θαυμάσιο αυτό μέσο μαζικής μεταφοράς· κι αυτόν τον εξαιρετικής ομορφιάς Προαστιακό τον απαξίωσαν με θλιβερή συνέπεια ο κόσμος να τον μισήσει, εκεί που είχε ενθουσιαστεί μαζί του στο ξεκίνημά του.
Τι συμβαίνει, αλήθεια; Ιδού μερικά από τα προβλήματα όπως τα βιώνουμε όσοι αγαπάμε τα τρένα και τα χρησιμοποιούμε για τη μετακίνησή μας: έλλειψη προσωπικού, σοβαρές και μακρόχρονες βλάβες σε κυλιόμενες σκάλες και ανελκυστήρες, ακυρωτικά μηχανήματα χωρίς μελάνι και εκτός λειτουργίας τον περισσότερο καιρό. Ολα αυτά και πολλά ακόμη επιφέρουν την αγανάκτηση και τον εκνευρισμό σε πολλούς ταξιδιώτες, οι οποίοι ξεθυμαίνουν υβρίζοντας τους υπαλλήλους, ενίοτε και χειροδικώντας, που δεν φέρουν βεβαίως την κύρια ευθύνη.
Εάν συνυπολογιστούν οι κλοπές που γίνονται στα καλώδια και στα αντίβαρα του Προαστιακού, ο ελλιπής έλεγχος που αυξάνει το αίσθημα ανασφάλειας και οι συχνές βλάβες, τότε το πρόβλημα γιγαντώνεται με συνέπεια.
Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι η αδιαφορία των ιθυνόντων είναι συνειδητή, σκόπιμα πολιτική επιλογή με κύριο στόχο το ξεπούλημα σε ιδιώτες του ασυναγώνιστου, τόσο οικολογικά-αισθητικά όσο και εργαλειακά, αυτού μεταφορικού μέσου. Πώς αλλιώς δικαιολογείται η μη λειτουργία της φωτοσήμανσης και της τηλεδιοίκησης; Οι σκοτεινές γαλαρίες; Η ακύρωση δρομολογίων; Δεν είναι απλή αδιαφορία, είναι εγκληματική αμέλεια, ποινικά κολάσιμη, ουδενός, όμως, υπευθύνου, ιδρώνει το αυτί; Γιατί τάχα; Ποιος μπορεί να του το τραβήξει;
Αντί το ταξίδι με το τρένο να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία για τον ταξιδιώτη, μια μύηση στη βραδύτητα, τη γνώση του περιβάλλοντος και στην ίδια την ομορφιά, καταντάει ένα μαρτύριο, μια μορφή βασανιστηρίου.
Είναι σχεδόν απίστευτο. Αντί το κράτος να μεριμνήσει για την αναβάθμιση και επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου (καύχημα για τις περισσότερες χώρες του κόσμου) προβαίνει στην ανίερη πράξη της υποβάθμισης χωρίς να σκεφτεί τις ολέθριες συνέπειες για την οικονομία, την οικολογία, το μέλλον της επικοινωνίας. Τι να πεις; Ούτε την ασφάλεια των επιβατών λαμβάνουν υπ΄όψιν τους… έτσι που έχουν διογκωθεί οι πιθανότητες σοβαρών ατυχημάτων. Εάν κάπως ενδιαφέρονταν για τον σιδηροδρομικό κορμό της χώρας θα καταγίνονταν σε στιβαρές μελέτες για την εξυγίανση και αναβάθμιση του δικτύου. Εχουν όμως μάθει στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου, αρκεί να φύγουν από πάνω τους οι ευθύνες. Ολίγιστοι, φυγόπονοι, χαμερπείς πολιτικοί. Αλλά τι να πεις και για τους ψηφοφόρους;
