Του Γιώργου Σταματόπουλου
Αυτό κι αν ανήκει στο θρασύ πεδίο της ιλαρότητας, να λέει ο πρωθυπουργός ότι αυτοί που δεν κυβέρνησαν έκαναν τα μεγαλύτερα λάθη στους δρόμους και τα πεζοδρόμια. Τι φεύγει από το έρκος οδόντων του;
Δεν γνωρίζω αν είναι προϊόν νήπιας πολιτικής σκέψης, απόσταγμα του ακροδεξιού σκέπτεσθαι ή επιτηδευμένος προκλητικός λόγος στα όρια του εκχυδαϊσμού της πολιτικής, όπως ασκείται εσχάτως στη χώρα από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
Η αλήθεια είναι ότι κάτι θέλει να πει, το έχουν διατυπώσει και προγενέστεροι πρωθυπουργοί, ότι δηλαδή ο λαός αφενός δεν είναι ώριμος ώστε να εκσυγχρονιστεί, αφετέρου οι αριστερές δυνάμεις υπονόμευσαν την προσπάθεια που κατέβαλλαν οι κυβερνώντες είτε να εκσυγχρονίσουν είτε να σώσουν τη χώρα. Αυτοί, χρόνια τώρα, παλεύουν για το καλό μας και μεις, τα στουρνάρια, δεν καταλαβαίνουμε. Μα γιατί δεν καταλαβαίνουμε; Τι δεν καταλαβαίνει ο λαός (ο «λαουτζίκος»); Στην άκρη όμως του νοήματος της ληρηματικής πρωθυπουργικής δήλωσης κρέμεται μια μικρή αλήθεια. Είναι γεγονός ότι όσοι δεν κυβέρνησαν δεν μπορούν να φορτωθούν με ευθύνες. Είναι όμως έτσι; Εντάξει, δεν κυβέρνησαν, συμμετείχαν όμως στο πανηγύρι τού lifestyle, στον ασύδοτο δανεισμό, στην κατάργηση των τάξεων, στην απεμπόληση της μαρξικής ουμανιστικής παιδείας, στην αλλοτρίωση του ανθρώπου-συνδικαλιστή, στη διαπλοκή των μέσων ενημέρωσης με πολιτικούς και επιχειρηματίες (και άρα στην αναπόφευκτη απώλεια της ανεξαρτησίας τους). Συμμετείχαν στη στειρότητα της πολιτικής κριτικής (νόμιζαν ότι διασώζονταν εκτοξεύοντας δυο-τρία συνθήματα και κραυγάζοντας καταγγελτικές πομφόλυγες άνευ αντικρίσματος και ουσίας), στη φιλοσοφία της ελευθερίας της αγοράς, στην παντί τρόπω και σθένει απόκτηση των αγαθών του καταναλωτισμού, στην κτηνωδία της νοοτροπίας του ατομικισμού. Συμμετείχαν στην απαξίωση του ριζώματος της παράδοσης, στην αποστροφή προς την αρχαία ελληνική γραμματεία (την τόσο αντιεξουσιαστική), στο κυνήγι της λογιότητας στη γλώσσα, στην εκδίωξη του θυμικού, στην αδιαφορία (ίσως και περιφρόνηση) προς τον κομματικά ανέστιο και προς όσους άρθρωναν λόγο περί και υπέρ νέων μορφών συλλογικοτήτων ή αρνούνταν τους -ισμούς. Συμμετείχαν στην υποβάθμιση του πολιτισμού, της παιδείας και της υγείας.
Και σε πολλά άλλα. Διότι ήσαν εκεί, κομμάτι ικανό του πολιτικού συστήματος, αρχηγοί και αυτοί.
Αυτοί είχαν εντολή (από ποιον;) να καθοδηγήσουν την κοινωνία και την ίδια στιγμή έκαναν οτιδήποτε για να μην αποκτήσει η κοινωνία θεσμικό ρόλο, να γίνει δηλαδή η κοινωνία το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία να είναι η εξουσία. Α πα πα. Και αυτοί μετά τι θα έκαναν; Σε ποιες αρχηγικές καρέκλες θα αναπαύονταν τα οπίσθιά τους;
Ιλαρός, έως επικίνδυνος για τη δημοκρατία ο πρωθυπουργικός λόγος, ιλαρός όμως και ο αντιπολιτευτικός (εκτός αν νομίζει ότι δεν συμμετείχε στα προαναφερθέντα’ ας μας το αποδείξει όμως). Δύσκολο να ξεφύγουμε από το παρελθόν και ας το λοιδορούμε ως άγαλμα συντήρησης. Δύσκολο και να ανακαλύψουμε τη σοβαρότητα, η οποία ποιος ξέρει πού βόσκει…
