Δεν θυμάμαι ποιο τραγούδι αφιέρωσε ειδικά στο αθηναϊκό κοινό. Μάλλον το «Τραγούδι της αποκάλυψης», αλλά μπορεί κι ένα που μίλαγε για «ηττημένους». Ή εκείνο που έλεγε ότι η ζωή αρχίζει να φαίνεται όμορφη όταν τη χάνεις. Θυμάμαι, πάντως, που ζήτησε να σηκώσουμε το χέρι μας όσοι είμαστε στρέιτ, όσοι έχουμε προβλήματα με τη μαμά ή τον μπαμπά μας, όσοι σηκώνουμε το βάρος του κόσμου στους ώμους μας…
Πού μυαλό να κρατάω σημειώσεις όταν παρακολουθούσα, προχθές βράδυ στην «Πειραιώς 260», με το στόμα ανοιχτό από θαυμασμό, την τρίχα κάγκελο από συγκίνηση και τα πόδια να κρατάνε τον ρυθμό, τον Ολιβιέ Πι στο μουσικό του καμπαρέ «Miss Knife».
Από το 1992 παρουσιάζει στη Γαλλία και σε όλο τον κόσμο αυτό το ντραγκ σόου φορώντας ξανθιές περούκες, βαρύ μακιγιάζ, σχιστές τουαλέτες, ερμίνες, κόκκινα καλσόν, μακριά σκουλαρίκια, ψηλοτάκουνες γόβες… Ποιος; Αυτός, ένας αξιοσέβαστος σκηνοθέτης, ηθοποιός, συγγραφέας. Που διηύθυνε το Odeon Theatre de l’ Europe (μέχρι να τον απομακρύνει ο Σαρκοζί) και που το φθινόπωρο αναλαμβάνει το Φεστιβάλ της Αβινιόν. Σπαταλάω τον μικρό μου χώρο. Αλλά έχει μεγάλη σημασία στην Ελλάδα, που η μισαλλοδοξία πάει να γίνει μόδα, να υπογραμμίσω την τόλμη του Ολιβιέ Πι (που δηλώνει ομοφυλόφιλος και καθολικός) και την ανεκτικότητα της γαλλικής κοινωνίας σε έναν πολιτιστικό της πυλώνα, που δείχνει τα οπίσθιά του.
Ελα, όμως, που δεν είναι εκεί το μέγα θαύμα της Miss Knife. Είναι στο τεράστιο ταλέντο του Ολιβιέ Πι, που, όπως είπε ένας φίλος μου, «άνοιξε ο ουρανός και έπεσε πάνω στα έκπληκτα κεφάλια μας». Σου αρέσει, δεν σου αρέσει αυτού του είδους η μουσική (εγώ τη λατρεύω), λίγο γαλλική (έχουν και παραδοσάρα οι άτιμοι), λίγο τζαζ, λίγο καμπαρέ, είναι ο τρόπος που την ερμηνεύει με τη βαθιά, βελούδινη φωνή του, ο τρόπος που λικνίζεται με το γυμνασμένο λεπτό κορμί του, κι αυτοί οι στίχοι του που μιλάνε για νύχτες, θέατρο, αυτοκτονίες, ελπίδα, βιαστικές ερωτικές συναντήσεις σε σταθμούς τρένων, παιδιά που βαριούνται, ζωή και θάνατο…
Τόσα μας έχει φέρει ο Λούκος από τη Γαλλία, τη Miss Knife δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Ηδη ψάχνω τους δίσκους της.
Βένα Γεωργακοπούλου
