Του Χρήστου Μιχαηλίδη
Σαν από θαύμα μεταφέρθηκα χθες σε άλλη διάσταση! Δώδεκα το μεσημέρι, λαμπρές οι εγκαταστάσεις, κόσμος με ωραία κουστούμια, άλλος κόσμος, πιο σωματώδης, χτιστός, με μεγάλα κουστούμια, ποδοσφαιριστές του πρόσφατου αλλά και του πιο απόμακρου παρελθόντος, τηλεοπτικά συνεργεία ηλεκτρισμένα…
Νόμιζα, προς στιγμήν πως θα ’βλεπα μπροστά μου τον Γκουαρδιόλα, τον Λαμ, τον Ριμπερί και τον Γκέτσε. Τέτοια παρουσίαση εν όψει της νέας χρονιάς αρμόζει στην πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπάγερν Μονάχου, σκέφτηκα!
Σαν απ’ το ίδιο θαύμα, όμως, ήχησαν απότομα στ’ αυτιά μου ελληνικές λαλιές, είδα φάτσες γνωστές, κοίταξα τα πεύκα που μας περιτριγύριζαν, μυρίστηκα Ελλάδα, πεύκο της Βαρυμπόμπης, και κατάλαβα πως δεν ήμουν στο Μόναχο.
Τι νόημα να είχε όμως, άραγε, αυτή η σύντομη παραίσθηση, που μ’ έκανε να μπερδέψω την παντοδύναμη βασίλισσα της Ευρώπης, με την αποκαθηλωμένη βασίλισσα της καρδιάς εκείνων που λένε «ΑΕΚ» και λιώνουν;
Το σκηνικό με παρέπεμπε σε μεγαλεία. Η πραγματικότητα όμως, με έχει καθηλωμένο, χρόνια τώρα, σε παρακμή και μιζέρια. Χθες, στην παρουσίαση της «νέας αρχής», αισθάνθηκα (παρά τη χλιδή, επαναλαμβάνω, του περιβάλλοντος), αυτό που ο Γερμανός οικονομολόγος και στατιστικολόγος Ερνστ Σούμαχερ περιέγραψε ως «μικρό και πανέμορφο».
Οικοδεσπότης και πρόσωπο της εκδήλωσης ο επιχειρηματίας Δημήτρης Μελισσανίδης. Δεν χρειάστηκε να πείσει κανέναν ότι η παρουσία του εκεί δεν έχει σχέση με το επάγγελμά του, αλλά με την καρδιά του. «Εγώ είμαι οπαδός της ομάδας», είπε. Και όταν ρωτήθηκε γιατί τότε δεν σηκώθηκε από την καρέκλα των επισήμων όλα αυτά τα χρόνια και να πάρει το καράβι στα χέρια του προτού τσακιστεί στον βυθό του ποδοσφαίρου, απάντησε «αφήστε το παρελθόν εκεί που είναι».
Οι ΑΕΚτζήδες, ξέρετε, μπορούν να μιλούν ασταμάτητα για «τις ευθύνες του παρελθόντος». Κι ο Μελισσανίδης, που δεν είναι και χθεσινός, μ’ έναν πολύ ήρεμο και αποφασιστικό τρόπο είπε μια λέξη άκομψη, που ίσως τελικά αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον της ομάδας: Ξεκολλήστε!
Εγώ πάλι δεν ξεκολλούσα! Μέσα στην ελληνογερμανική μου παραίσθηση αναρωτιόμουν συνεχώς γιατί επελέγη το συγκεκριμένο σκηνικό (τόσο παράταιρα εντυπωσιακό και μεγάλο) για το ξεκίνημα μιας ομάδας που από τον Σεπτέμβρη θα παίζει στην Γ΄ Κατηγορία με τον Αστέρα Βούλας; Χωρίς να ’μαι σίγουρος, νομίζω πως ήθελε να προβάλει την εικόνα μιας ΑΕΚ που, τουλάχιστον στις καρδιές όσων την αγαπούν πραγματικά, ήταν και θα είναι πάντα μια μεγάλη ομάδα. Κάτι σαν την Μπάγερν Μονάχου, στο πιο μικρό έστω…
