Του Γιάννη Ξανθούλη
Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς θα γίνουν δημοτικές εκλογές για να εκλέξουμε τον φρέσκο ΑΧΡΗΣΤΟ δήμαρχο ώστε να συμπληρωθεί το σετ ανεπρόκοπων, ή σχεδόν ανεπρόκοπων, δημάρχων. Τι θα πει αυτό; Θα πει, για την Αθήνα μιλώ πάντα, πως ΟΛΑ αυτά τα χρόνια, ουκ ολίγα δηλαδή, μπαινόβγαιναν στο δημαρχείο πρόσωπα, φυσικά με κομματικά διαπιστευτήρια και γενικώς δημοφιλή, για λόγους άσχετους από τις ανάγκες και τα καθήκοντα ενός κανονικού δημάρχου. Περιέργως κάτι έμεινε από τις ακαλαίσθητες γούρνες-σιντριβάνια του κ. Αβραμόπουλου του Πρώτου και, για να πω και του στραβού το δίκιο, τα περίφημα κάγκελά του περιόρισαν όντως αρκετά τη γνωστή ασύδοτη τάση του νεοέλληνα μάγκα για παρκάρισμα άνευ όρων. Από 'κεί και πέρα, φαντάζομαι ΟΛΟΙ όσοι στρογγυλοκάθισαν στον δημαρχιακό θρόνο θα έχουν να διηγηθούν ΠΟΣΑ προσπάθησαν να κάνουν… παρά τις αντίξοες συνθήκες κ.λπ.
Σαν συνειδητά κάτοικος του αθηναϊκού κέντρου μπορώ να σας βεβαιώσω πως η κατάσταση είναι μία από τα ίδια.
Χωρίς τζαμί για τους φανατικούς μουσουλμάνους, χωρίς τουαλέτες για τους φανατικούς με την ούρηση και την αφόδευση, χωρίς παγκάκια για να ξεκουράζονται ποιητές και χωρίς καμιά κοινωνική ευαισθησία για τους δύσμοιρους διαβάτες, που συνεχίζουν να περπατούν σαν τον κάβουρα ανάμεσα απ' τα μπαρ, τα σουβλατζίδικα, τις παρκαρισμένες μηχανάρες κι όλα όσα ξέρει ένας πεζός. Τόσο πεζά και τόσο εξοργιστικά. Και απ' την άλλη, να κυκλοφορεί η φήμη πως υπάρχει δημοτική αστυνομία για το καλό των δημοτών που σέρνονται σαν τις άδικες κατάρες. Οσο για τις χημικο-βιολογικές καμπίνες που λέγονται «τουαλέτες» μάλλον όσοι τόλμησαν να τις επισκεφτούν ΔΕΝ το επιχείρησαν δεύτερη φορά. Οπότε η «ανάγκη» τούς προτρέπει να χρησιμοποιήσουν τον περίγυρο ή κάποια απ' τις πολλές πλέον κατασκότεινες γωνιές του αθηναϊκού κέντρου. Παλιά προέτρεπα (λες και θα το εφάρμοζαν) τους αναγνώστες να ξαλαφρώνουν μπροστά στην πόρτα του δημαρχείου, αλλά δεν βαριέσαι… Κι έτσι στην πόλη της Παλλάδος, που ποιος ξέρει από πότε έχει να φυτευτεί ένα δεντράκι, η ζωή συνεχίζεται με αγωνιστικούς χαιρετισμούς. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθώ στον κύριο Ερντογάν, όσες ενστάσεις κι αν του 'χω μαζέψει, που σαν δήμαρχος της Πόλης κατάφερε τα ακατόρθωτα. Και ναι μεν ΤΩΡΑ θέλει να ισοπεδώσει στο Ταξίμ το πάρκο Γκεζί (gezi θα πει εκδρομή) αλλά είχε φυτέψει χιλιάδες δέντρα και θάμνους, χώρια τα λουλούδια ανάλογα με την εποχή. Φυσικά υπάρχει πλήθος εργατών που δουλεύουν ασταμάτητα κι όχι χασομέρηδες που κοιτούν την ώρα ανεξέλεγκτοι, καπνίζοντας για να τους φύγει ο καημός που δεν έχουν μάνα τη Μαριάννα Λάτση. Στο κέντρο ζω και τα βλέπω κάθε μέρα. Κατά τα άλλα, ο δήμαρχος της Αθήνας είναι ένα πρόσωπο (ή θεσμός) βασανισμένο γιατί δεν τον… παίζουν οι φιλενάδες του που διαχειρίζονται τους μπεζαχτάδες και είναι ακατάδεχτες, σνομπ και γενικώς παλιοκόριτσα. Πονεμένες ιστορίες, που έγιναν ακόμη πιο πονεμένες με την τρόικα να βγάζει φιρμάνια απολύσεων και βράσε όρυζα. Πάντως, συνεχίζω να πιστεύω πως αυτό που λέγεται «δημοτική αστυνομία» είναι κάτι το εξόχως αόρατο, εκτός και χρειάζομαι κατεπειγόντως επέμβαση για καταρράκτες Νιαγάρα, Εδεσσας, Βικτόριας και τα σχετικά. Είναι όμως καλοκαίρι, γι' αυτό καλύτερα να αφεθούμε στη συμπόνια του ερ-κοντίσιον και του Αριστοφάνη. Ευτυχώς η τρόικα δεν πήρε είδηση πως σε κάθε Ελληνα αντιστοιχούν τουλάχιστον πέντε παραστάσεις αριστοφανικής κωμωδίας να μας χαρατσώσει αναλόγως.
Κι αφού αναφέρθηκα σε δέντρα και πράσινα άλογα, νομίζω -και το υποστηρίζω θερμότατα- πως ο νεοέλλην σιχαίνεται το πράσινο. Ισως γιατί δεν ταιριάζει με τα μάτια του, ίσως γιατί του θυμίζει κάποιο αποτρόπαιο αγροτικό παρελθόν (φτου, φτου, φτου μακριά από μας). Το έχω δει και στην επαρχία που, ακόμη χειρότερα, επικρατεί η «νοικοκυροσύνη» του τσιμέντου. Στην Αθήνα υποτίθεται πως ΟΛΟΙ κόπτονται για την πρασινάδα (κάτι σχετικό με την πρόσφατη υπερβολή της φιλοζωίας) ΑΛΛΑ περιμένουν από κάποιον άλλον να φροντίσει τα ταλαίπωρα δεντράκια έξω απ' τα χυδαία μπαρ- καφέ, μαγαζιά και τα σχετικά. Και τα φυτά ή «τα δέντρα πεθαίνουν όρθια» (όπως έλεγε κι ο ντεμοντέ πλέον Ισπανός συγγραφέας Κασόνα στον καιρό του).
…Μάλλον το παράκανα με την γκρίνια και τα αυτονόητα, τη στιγμή που ελλοχεύει ο κίνδυνος να αποδράσει για χιλιοστή φορά ο βαρυποινίτης και τροπαιοφόρος κατάδικος Αλκέτ Ριζάι με τη βοήθεια αλβανικών θεοτήτων (ναι, ναι, είμαι αρτηριοσκληρωτικός που ΔΕΝ επιθυμώ «Ανάσταση νεκρών» και ισχυρίζομαι ότι οι νεκροί πρέπει να κάθονται στ' αυγά τους προσμένοντας περισσευούμενος ζωντανούς). Θα μου πεις ότι μπορεί να φταίει αποκλειστικά ο θερμοκέφαλος Ιούλιος που σε βγάζει εκτός εαυτού και μπορεί να φτάσεις παραληρώντας ώς τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (…λέω τώρα).
Οπότε μες στην ταραχή, για να κλείσω λυρικά, παραθέτω τους στίχους ενός ποιητή που ΔΕΝ αυτοκτόνησε και που ΔΕΝ πέθανε από φθίση.
«…Σαν να είναι όλα μια ανάσα
από το χθες,
ένα χθες που έγινε “τώρα”
για να κλαις»
