Του Πέτρου Μανταίου

Το μετασυνεδριακό ενδιαφέρον για τον ΣΥΡΙΖΑ -και για την πολιτική ζωή του τόπου σε συνθήκες κρίσης- σχετίζεται, νομίζω, με δομικό πρόβλημα όλων των κομμάτων της Αριστεράς, παγκοσμίως, που έχουν κομμουνιστική καταγωγή και συμβαίνει να παίρνουν, ή να τείνουν να πάρουν, εκλογικά ποσοστά πλειοψηφίας. Επειδή τα κόμματα αυτής της Αριστεράς στηρίζονται σε οργανωμένα γύρω από μία ιδεολογία μέλη, από θέση αντιτάσσονται σε ό,τι είναι, ή θεωρούν πως είναι, «παλαιοκομματισμός», ως εκπρόσωπος κοινωνίας ταξικής, που πρέπει να αλλάξει «για το συμφέρον της ίδιας της κοινωνίας».

Το πρόβλημα που καλούνται να λύσουν, όσο διανοίγονται προοπτικές πρωταγωνιστικές στην κεντρική πολιτική σκηνή, είναι πώς θα ισορροπήσουν οργανωτική βάση με εξωτερική εμφάνιση. Πώς, δηλαδή, οι κομματικές οργανώσεις δεν θα εμποδίσουν την ανοδική πορεία του κόμματος και, αντίστοιχα, η εξωτερική εμφάνιση του κόμματος δεν θα αλλοιώσει τον πυρήνα της ιδεολογίας.

Διότι θεωρώ φυσικό –αυτό άλλωστε το ορίζουν οι ψηφοφόροι με τις επιλογές τους– ένα κόμμα της Αριστεράς που ανεβαίνει εκλογικά, να ευρύνεται ποσοτικά προς το πολιτικό κέντρο. Χωρίς, όμως, απαραιτήτως, να μεταβάλλεται ο βασικός του χαρακτήρας. Διαφορετικά, στην Ελλάδα του σήμερα, δεν νομίζω ότι προβάλλει το αίτημα ενός «άλλου» ΠΑΣΟΚ, που όμως «θα τηρήσει το συμβόλαιο με το λαό» και άλλα ηχηρά του παρελθόντος, με κόστος σήμερα δυσβάστακτο.

Αλλά το κρισιμότερο, νομίζω, ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από το γνωστό μνημονιακό και τις συμφύσεις του, είναι η αποκατάσταση και στήριξη των (αστικών) θεσμών, με πρώτον το (αστικό) Κοινοβούλιο. Σ’ αυτά τα θέματα οι «μνημονιακές» κυβερνήσεις άφησαν -συνεχίζουν να αφήνουν- «καμένη» δημοκρατική «γη», ένα δημοκρατικό κενό που ολοένα μεγαλώνει και επιτρέπει να παρεισφρέουν από τις ρωγμές του πολιτικά «μορφώματα» σαφώς κεκηρυγμένα εναντίον της δημοκρατίας. Κενό που ο ΣΥΡΙΖΑ (δεν διαλέγουμε τις συνθήκες, συνήθως αυτές… μας διαλέγουν) καλείται να καλύψει επειγόντως…