Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού
Είδε τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και κάνα-δυο υπουργούς. Είδε αυτούς που του άνοιγαν τις πόρτες για να μπει και να βγει από το αυτοκίνητο. Είδε κάτι κουστουμαρισμένους Ελληνογερμανούς και Γερμανοέλληνες. Είδε από μακριά την Ακρόπολη. Είδε την Αττική οδό και τη διαδρομή Κατεχάκη-Χίλτον άδεια από αυτοκίνητα και πεζούς, το ίδιο και τη διαδρομή Χίλτον-μέγαρο Μαξίμου, το ίδιο και τις διαδρομές ώς το υπουργείο Οικονομικών και, αργότερα, ώς τη γερμανική πρεσβεία. Ούτε αυτοκίνητα ούτε πεζοί στο πέρασμά του. Είχε όμως ένα ωραίο αεράκι και λαμπρό ήλιο. Αυτόν πρέπει να τον είδε παρά τα φιμέ τζάμια του αυτοκινήτου.
Τα παλιά χρόνια, σημειώνω για τους νεότερους αναγνώστες, άδεια από αυτοκίνητα και πεζούς η Αθήνα ήταν μόνο τον Αύγουστο. Τότε, όλοι οι κάτοικοι της πόλης πήγαιναν στα «μπάνια του λαού», και ήταν χαρά Θεού να κατεβαίνεις με το αυτοκίνητο στο κέντρο. Δεν είχε ποτέ μποτιλιάρισμα, έβρισκες παντού να παρκάρεις, μέρα μεσημέρι μπορούσες να διασχίσεις όλη τη Μιχαλακοπούλου σε πέντε λεπτά. Τόσο θα χρειάστηκε και ο Σόιμπλε, κι ας μην είναι ακόμη Αύγουστος, κι ας μην αναμένεται να αδειάσει τον Αύγουστο η πόλη, αφού τα μπάνια του λαού δεν προβλέπονται από το Μνημόνιο. Αυτό που έδινε στην Αθήνα αυγουστιάτικη όψη δεν ήταν το πρόωρο βοριαδάκι, αλλά τα έκτακτα μέτρα ασφαλείας. Οι αρμόδιοι έκριναν ότι έπρεπε να υποχρεώσουν τον κόσμο να μην πλησιάσει στο κέντρο, έκλεισαν τους δρόμους με σιδεριές, έκλεισαν τους σταθμούς του μετρό, απαγόρευσαν τις συγκεντρώσεις, πολύ περισσότερο τις διαδηλώσεις. Γενικά έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μοιάζει η πόλη ακατοίκητη. Ετσι ο Σόιμπλε δεν είδε την Αθήνα, δεν είδε τους κατοίκους της, ούτε μπόρεσε να έχει δική του άποψη για το πώς καταφέρνουν να επιβιώνουν παρά την τεράστια οικονομική πίεση που τους έχει επιβληθεί, και που ο ίδιος τη θεωρεί βοήθεια στην Ελλάδα και δώρο για τους Ελληνες.
Ευτυχώς που δεν είδε τίποτα ο Σόιμπλε. Γιατί αν τον άφηναν να δει, ίσως να μη μιλούσε για νέα μέτρα μετά το 2014, αλλά για νέα μέτρα εδώ και τώρα. Αυτοί δεν παίρνουν χαμπάρι, θα σκεφτόταν αν έβλεπε τίγκα όλες τις παραλίες από το Φάληρο μέχρι τη Βάρκιζα –τουλάχιστον αυτές όπου δεν πρέπει να πληρώσεις είσοδο. Και τι θα έλεγε αν έβλεπε γεμάτους δρόμους και πλατείες, στο κέντρο και στις γειτονιές, κόσμο μέχρι αργά τη νύχτα σε πάρκα και παιδικές χαρές; Αν έπαιρνε χαμπάρι ότι, παρά την ακραία λιτότητα, λειτουργούν δεκάδες θέατρα και θεατράκια, στο Παγκράτι, στον Βοτανικό, στα Πατήσια, κι ότι παρά το φάσμα της ανεργίας εκατοντάδες νέοι άνθρωποι φτιάχνουν θιάσους και μουσικά σχήματα, επαγγελματικά, ημιεπαγγελματικά, ερασιτεχνικά, και παράγουν πολιτισμό, ενώ το ζητούμενο είναι να παράγεται μόνο απελπισία; Αν αντιλαμβανόταν ότι μπορεί να κλείνουν τα βιβλιοπωλεία, αλλά στα «μπαζάρ βιβλίων» δεν πέφτει καρφίτσα; Αν μάθαινε ότι η ΕΡΤ, που η κυβέρνηση την έχει κλείσει εδώ κι ένα μήνα τώρα, προσφέρει κάθε βράδυ άνισο αλλά εκλεκτό καλλιτεχνικό πρόγραμμα στους ανθρώπους που συνεχίζουν να μαζεύονται στο προαύλιό της για να την υποστηρίξουν;
Ισως τότε να αντιλαμβανόταν ότι το σχέδιο βάρβαρης λιτότητας που στόχο είχε να εκμηδενίσει την οικονομία και να υποτάξει τους ανθρώπους πέτυχε μόνο στο πρώτο σκέλος του. Ισως να πειθόταν για την ανάγκη να ασκηθεί ακόμη μεγαλύτερη πίεση. Οπότε σοφά η κυβέρνηση απαγόρευσε την κυκλοφορία – κι ας την κατηγορήσαμε για αντιλαϊκά μέτρα. Ετσι, μας γλίτωσε από τα χειρότερα.
