Του Πέτρου Μανταίου

Αντικειμενική αξία των ακινήτων στο εξής, ως προκύπτει από έκθεση της τρόικας («Εφ.Συν.», 11/7), δεν θα είναι πλέον οι τιμές των ακινήτων όπως, αντικειμενικά, τις διαμορφώνει η αγορά με τον νόμο προσφοράς – ζήτησης. Βάση αντικειμενικής αξίας θα είναι οι τιμές ακινήτων που, αντικειμενικά, έχει ανάγκη το Δημόσιο για να ρεφάρει από τη ζημιά της χρεοκοπίας (δημοσιονομική προσαρμογή… επισήμως), να πάρουν και οι πιστωτές μας το κατιτί τους! Δεν κάνω πλάκα. Αυτοί μας κάνουν χοντρές πλάκες!

Διότι, επειδή η αγορά ακινήτων έχει καθίσει στον άξονα της τρόικας και δεν κουνιέται φύλλο, αλλά και όταν κουνιέται, αμέσως πέφτει κατακόρυφα, άρα τα προσδοκώμενα οφέλη επί του φόρου ακινήτων (κοινώς «χαράτσι»), αντί του ρετιρέ είναι στο δεύτερο υπόγειο, δίπλα στον καυστήρα… Πάνε, οι αθεόφοβοι, να βγάλουν ό,τι ζουμί έχει απομείνει από τα ακίνητα με βάση τις αντικειμενικές… του 2007∙ τότε που, ανυποψίαστοι για τα «βαμπίρ», μαζεύαμε πεταλουδίτσες στους αγρούς…

Αυτό το… βαμπιρικό δεν θα το είχε σοφιστεί ούτε ο πιο ανάλγητος τοκογλύφος! Ισως γι’ αυτό κρατάνε και «πισινή», μήπως και η μπαγαποντιά των αντικειμενικών που είναι… υποκειμενικές δεν περάσει! Αφήνουν, λέει το δημοσίευμα, «υπονοούμενα για κάποια τιμαριθμική αναπροσαρμογή». Ομως, φοβάμαι, ότι το κακό θα έχει ήδη γίνει: θα «φουσκώσουν» τις αντικειμενικές για να εισπράξουν από τις «φούσκες» (παλιά τους τέχνη κόσκινο!), αλλά η αγορά ακινήτων θα πέσει κι άλλο!

Γιατί έτσι γίνεται πάντα με μέτρα αψυχολόγητα που έχουν μελετηθεί ελάχιστα έως καθόλου (δες π.χ. φόρους επί καυσίμων ή επί καπνού!): το προσωρινό όφελος και η ευκαιρία «καίνε» τη διάρκεια και τη σταθερότητα. Κάπως έτσι (και χειρότερα) μπήκαμε στην επιτήρηση, Μάιο 2010, με δημόσιο χρέος περίπου 140% του ΑΕΠ, και τρία χρόνια μετά, μες στα «παλούκια» από τα μνημόνια, το φτάσαμε… αντικειμενικά, πληρώνοντας τα μαλλιοκέφαλά μας, 175,2%, ζωή να ’χουμε…