Οι στίχοι

Του Φάνη Λυσιφάνη

Εβάδιζα τη μέρα αυτή άλλης μιας απεργίας

κατά των μέτρων των σκληρών, κατά της ανεργίας

σε λεωφόρους κεντρικές, άδειες πριν την πορεία

κι αναρωτιόμουν σιωπηλά: προς τι η φασαρία;

Ετσι κι αλλιώς, είν’ βέβαιο, θα ψηφιστεί ο νόμος

υπάρχει άλλωστε για μας κανένας άλλος δρόμος;

Κακόμοιροι, μας λεν οι μεν, αυτή είν’ η μόνη λύση

το μέλλον μας, οι άλλοι λεν, πως έχουν ξεπουλήσει

Βρίζονται πάλι στη Βουλή, τους έπιασε ο πόνος

καλύπτουν όμως τις φωνές κλαυθμοί απ’ την Κλαυθμώνος…

Παίζουνε τα μεγάφωνα στη διαπασών Ξυλούρη

κι αισθάνομαι τη λεβεντιά χαστούκι μες στη μούρη

Τραγούδια που με κάνανε παλιά να καμαρώνω

τονίζουν την κατάντια μας κι αθέλητα βουρκώνω

Σε ποιους αγώνες μάς καλούν, ποια νίκη και ποια ήττα

δεν ξέρουνε πως προ καιρού μοιράστηκε η πίτα;

Τις ευκαιρίες χάσαμε, σε ποιον να δώσεις πίστη;

Αλυτη η εξίσωση, και σου φωνάζουν «λύσ’ τη!»

Ολα θυμίζουν θέατρο, κι αυτοί οι συνδικάλες

βγάλαν ποτέ απ’ τη δουλειά στα χέρια τους φουσκάλες;

Περάσαν οι διαδηλωτές, απόηχος που σβήνει

κι αίσθηση κρύα και πικρή διαβαίνοντας αφήνει

Ποιοι είν’ τα γνήσια θύματα; Ποιοι οι ξεβολεμένοι;

Ποιοι τον τυφώνα που ’ρχεται κοιτάνε μπερδεμένοι;

Απέμεινα να τους θωρώ να χάνονται στο βάθος

παλεύοντας ν’ αντιληφθώ πού κάναμε το λάθος

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε κι από παντού με ζώνει

θαρρώ για κάθε ανάσα μου πως κάποιος με χρεώνει!

Το βοριαδάκι φύσηξε, σαρώνοντας σκουπίδια

αλλοτινής «ανάπτυξης» στερνά αποκαΐδια…