Της Κωνσταντίνας Σαρινοπούλου*

Ηταν ένα δεκαπεντάχρονο παιδί των βορείων προαστίων. Δολοφονήθηκε από αστυνομικό στα Εξάρχεια. Το έγκλημά του; Ηταν εκεί στα κακόφημα Εξάρχεια, η εμφάνισή του δεν ήταν αποδεκτή και η συμπεριφορά του ήταν «προκλητική», είπαν.

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος έγινε με τον θάνατό του σύμβολο ενός αγώνα κατά όλων αυτών που κρατούν όπλα και μας σημαδεύουν ακόμη και σήμερα.

Θύμα αστυνομικού, έφυγε απ’ τη ζωή πριν προλάβει να ζήσει… Τέσσερα χρόνια πριν, αρχές Δεκέμβρη, το όνομα του Αλέξη ακουγόταν συνεχώς σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Ηταν μια συνταρακτική είδηση. Ετσι έγινε η «συγκάλυψη των σκανδάλων της εποχής», είπαν πολλοί.

Ομως ο θάνατός του έγινε αιτία οι μαθητές να οργανωθούν και να βγουν στους δρόμους. Η συμμετοχή τους στις πορείες ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, ενώ ταυτόχρονα οι καταλήψεις των σχολείων ήταν το γεγονός σε όλη τη χώρα. Το αποτέλεσμα του ξεσηκωμού τους; Ισως κανένα…

Τέσσερα χρόνια μετά, βρισκόμαστε σε μια Ελλάδα που βυθίζεται στα προβλήματα. Σε μια Ελλάδα που πάει απ' το κακό στο χειρότερο.

Αυτές τις μέρες εμείς οι μαθητές θυμόμαστε πάλι τον άδικο χαμό του Αλέξη. Ο τρόπος με τον οποίο θρηνούμε είναι ο ίδιος σε όλα τα σχολεία. Θρηνούμε με καταλήψεις. Θρηνούμε; Γνωρίζουμε; Ή μήπως στην πραγματικότητα αναζητούμε μια δικαιολογία για να χάσουμε έστω και μια μέρα μάθημα;

Αν ρωτήσει κανείς την πλειονότητα των μαθητών για το τι πραγματικά συνέβη εκείνη την νύχτα, δεν θα πάρει σαφή απάντηση.

Αν πάλι ρωτήσει τι έγινε ο αστυνομικός -θύμα και αυτός, χωρίς να το ξέρει, της κοινωνίας και της ανύπαρκτης παιδείας κατά τη γνώμη μου- θα πουν πως μπήκε φυλακή, μα φαντάζει λίγο απίθανο να τον βρούμε και σήμερα εκεί.

Το τραγικό, μάλλον το τραγικότερο, στην όλη υπόθεση το συναντάμε στις συμμορίες των παιδιών με τα μαύρα. Σ’ αυτούς που φωνάζουν, κυρίως για να πείσουν τους εαυτούς τους, πως ο ίδιος ο Αλέξης ευθύνεται για τον θάνατό του. Με την προκλητική συμπεριφορά του όντας «αναρχικός» δεν άφηνε, λένε, άλλο περιθώριο στον οικογενειάρχη αστυνομικό.

Οι Ελληνες έχουμε μπροστά μας ένα μέλλον που απαιτεί αγώνες και δυναμικές αντιδράσεις. Καλούμαστε να αποδείξουμε πως περισσότερο μας πεισμώνουν παρά μας πτοούν τέτοιου είδους τρομοκρατικές κινήσεις.

Μέσα στα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, πλήθος αθώων «δολοφονήθηκαν» χωρίς να χρειαστεί να τραβήξει όπλο ο αστυνομικός, αφού τον ρόλο του έπαιξαν οι κυβερνήσεις που με τις αποφάσεις τους ώθησαν από ταράτσες και μπαλκόνια τούς απελπισμένους συμπολίτες μας. Αναγνωρίζουμε τώρα τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου;

Ηρθε ο καιρός να δικαιωθούν ο Πέτρουλας, ο Κομνηνός, ο Κουμής, η Κανελλοπούλου και ο Γρηγορόπουλος, που αν και δεν ήταν όλοι αγωνιστές, θα είναι πάντα σύμβολα του αγώνα. Ο μόνος τρόπος είναι εμείς να τους δικαιώσουμε συνεχίζοντας την πάλη για ένα καλύτερο αύριο και μια καλύτερη Ελλάδα.

*Κωνσταντίνα Σαρινοπούλου, ετών 15