Του Γιάννη Η. Χάρη
Ο Δένδιας των Βαΐων
Πού να τις προλάβει μόνος τόσες δάφνες ο Ξένιος Ζευς, ζευγάρωσε τώρα κι έγινε: «Αστυνόμευση Κέντρου Αθηνών-Ξένιος Ζευς», σύμφωνα με το αναθεωρημένο, λέει, Σχέδιο Αστυνόμευσης του ευρύτερου κέντρου της Αθήνας.
Πρώτοι καρποί του αναθεωρημένου; Μέσα σε δύο μόλις μήνες, Απρίλιο και Μάιο, ό,τι θα αρκούσε και με το παραπάνω να στιγματιστεί σαν παταγωδώς αποτυχημένος ο εμπνευστής του σχεδίου. Με τα νούμερα λοιπόν του αρμόδιου υπουργού, αυτούς τους δύο μήνες ελέγχθηκαν, που σημαίνει με κάποιον τρόπο ενοχλήθηκαν, ταπεινώθηκαν, 16.580 άτομα. Από αυτά, «προσήχθησαν», που σημαίνει ενοχλήθηκαν, ταπεινώθηκαν, έως εξευτελίστηκαν, μπορεί και κακοποιήθηκαν, σίγουρα πάντως ταλαιπωρήθηκαν, σωματικά και ψυχικά, 5.353 άτομα. Από τα 5.353 άτομα κρατήθηκαν τελικά μόλις 26. Ποσοστό 0,48%!
Με άλλα λόγια, από τους 5.353 οι 5.327, ποσοστό 99,52%, ίσον όλοι, σχεδόν όλοι, αθώοι! Παναπεί, στη χώρα του Δένδια, ο καθένας μπορεί να συλληφθεί (ας αφήσουμε το νομικίστικο παραμύθι της «προσαγωγής»!), να καταταλαιπωρηθεί, ακόμα και να βασανιστεί, και έπειτα να αφεθεί ελεύθερος.
Να κοκκίνισε άραγε όταν ανακοίνωσε αυτές τις «επιτυχίες» ο κ. Δένδιας; Μπα, μάλλον μακάριζε τη θεία τύχη του. Ποια τύχη του;
Να, 5.327 αθώοι και άδικα ταλαιπωρημένοι και διασυρμένοι –από αυτήν και μόνο τη φουρνιά– είναι δυνάμει 5.327 μηνύσεις εναντίον του κ. Δένδια και των οργάνων του.
Ωστε πέρα από την αποτυχία, φωτίζεται αλλιώς η ιταμότητα μα και η γελοιότητα μαζί τής πρόσφατης δήλωσής του στο BBC ότι, «από τους 86.000 παράνομους μετανάστες που ελέγχθηκαν κατά τη διάρκεια της επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”, ούτε ένας δεν υπέβαλε μήνυση κατά της αστυνομίας» (απροπό, αν ήταν και οι 86.000 παράνομοι, πώς και δεν ήταν ισάριθμες οι συλλήψεις;)…
Καλπάζει νικηφόρα ο κ. Δένδιας. Ας θυμηθούμε τις πρώτες δάφνες, τους 4 πρώτους μήνες του Ξένιου Δία: 65.017 προσαγωγές, που κατέληξαν σε 4.133 συλλήψεις αλλοδαπών χωρίς χαρτιά και 50 άλλων, αλλοδαπών και ημεδαπών, για αδικήματα έως «παρακώλυση κυκλοφορίας οχημάτων σε φωτεινούς σηματοδότες» (!), δηλαδή ποσοστό ούτε καν 6,5%. Κι από κει, κατά κανόνα με φθίνοντα ποσοστά, που σημαίνει όλο και μεγαλύτερα ποσοστά αθώων, φτάσαμε στο σημερινό μηδέν κόμμα κάτι τοις εκατό, ουσιαστικά, με πολιτικούς πια όρους, το απόλυτο μηδέν.
Στο οποίο μηδέν, σ’ αυτή την άπατη τρύπα, κατακρημνίζεται ολόκληρη η κοινωνία.
…………………………………………………………………………………………………………………..
Απλώς αστοιχείωτος;
Με τίτλο «Μονά-ζυγά!…» (Βήμα 21/7) ο Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε:
«Ενας αναρχικός κάνει απεργία πείνας επειδή θεωρεί [sic· δηλαδή ο κ. Πρετεντέρης δεν θεωρεί;] ότι στο πρόσωπό του παραβιάζεται η κείμενη νομοθεσία.
»Ως τώρα γνώριζα ότι οι αναρχικοί είναι εναντίον του νόμου, της τάξης, του κράτους, του Συντάγματος κτλ., τα οποία και προτίθενται να καταργήσουν διά της βίας [σαν πόσα sic εδώ;].
»Αν δεν απατώμαι, λοιπόν, μάλλον έχουμε την πρώτη παγκοσμίως περίπτωση αναρχικού ο οποίος δραστηριοποιείται υπέρ της εφαρμογής του νόμου…»
Φευ, απατάστε, κύριε Πρετεντέρη· διότι να μας εξαπατάτε, δεν το πιστεύω! (Μία φορά μας εξαπατήσατε, κι αυτή για το καλό μας –όταν είπατε πως είναι βιώσιμο το χρέος, και πάλι, βγήκατε μόνος σας και ομολογήσατε την απάτη σας.)
Απατάστε λοιπόν, γιατί μόνο στα δικά μας και μόλις χτεσινά να σταθούμε, θα βρούμε πλήθος αναρχικούς να «δραστηριοποιούνται», όπως τόσο αμοραλιστικά το λέτε, να κάνουν δηλαδή απεργία πείνας. Δεν μπορεί, χρόνια δημοσιογράφος, εκτός απ’ το να γράφετε, θα διαβάζετε κιόλας! Οχι τίποτα ιδεολογικώς ύποπτα φυλλάδια, αλλά την ίδια σας την εφημερίδα. Θα διαβάσατε τότε για τον Χριστόφορο Μαρίνο, τον Γιάννη Μπουκετσίδη, τον Γιάννη Σκανδάλη, από όσους δεν βρίσκονται πια στη ζωή, ή για τον Φίλιππα Κυρίτση, τον Κυριάκο Μοίρα, και τόσους άλλους… Απλώς θα ξεχάσατε.
Αλλά τι ιδέα κι αυτή, κύριε Πρετεντέρη, ο αναρχικός που είναι εναντίον του νόμου, του κράτους κτλ. (εδώ κι αν είναι ν’ απορεί κανείς, τι διαβάσατε τάχα ποτέ σας για αναρχία!), να μην έχει δικαιώματα, κι έτσι να οφείλει να υπομείνει αγόγγυστα, σαν πρωτοχριστιανός, την εξόντωσή του! Ειδικά λοιπόν για τον αρνητή του κράτους έχει τάχα το κράτος το δικαίωμα να παραβαίνει τους δικούς του νόμους, να αυτοκαταργείται δηλαδή, να στρέφεται το ίδιο κατά του εαυτού του, δημιουργώντας από μιαν άποψη, και πάντως δικαιώνοντας, τους αρνητές –άρα και πολέμιούς του;
Είπα «ιδέα»; Σοφιστεία, θλιβερή εντέλει, με αντικείμενο μάλιστα τη ζωή ενός ανθρώπου!
