28/07/13 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Το βαλιτσάκι του Καβάφη

      Pin It

Της Μαρίας Μήτσορα*

 

Οταν στα δεκατρία το έσκαγα από το σχολείο, περιπλανιόμουν ώρες εκεί που τελείωνε τότε η πόλις των Αθηνών, πέρα και πάνω από τα νεκροταφεία της Νέας Σμύρνης και του Παλαιού Φαλήρου, ψιθυρίζοντας στίχους του Καβάφη που είχα αποστηθίσει διαβάζοντας την αλεξανδρινή έκδοση του πατέρα μου. Ενιωθα ήδη πολύ παλιά, έτσι ήταν η εποχή της Πόλης του που από τότε φοβόμουν πως πάντα θα με ακολουθεί και θα την ακολουθώ.

 

Στα είκοσι πέντε ήμουν πολύ πιο νέα, ήταν η εποχή της Ιθάκης του, έτσι χάρισα το πιο πολύτιμο βιβλίο μου σε κάποιον που έφευγε για την Αυστραλία. Χάρισα στα ποιήματα του Καβάφη μια βαλίτσα, το ταξίδι, μια ξένη ήπειρο.

 

Πέρασαν οι δεκαετίες κι άλλαξε η χιλιετία. Αθήνα/άνοιξη 2013. Ετος Καβάφη και η εικαστική έκθεση στον «Ιανό» με θέμα «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Αυτό είναι τώρα το ποίημα της ζωής μου; αναρωτιέμαι όταν σταματώ μπροστά σε μια κατασκευή. Ενα βαλιτσάκι της Δάφνης Ρόκου, όπου σε μια οθόνη γυρίζουν και προβάλλονται διαδοχικά φωτογραφίες της σαν φαντάσματα ερωτευμένα με τους στίχους του και για πρώτη φορά διακρίνω «τον αόρατο θίασο». Στον νου μου έρχεται το άλλο βαλιτσάκι που πήρε μαζί του στο νοσοκομείο ο ποιητής όταν μπήκε για τελευταία φορά, το ίδιο εκείνο που είχε αγοράσει «βιαστικά πριν από τριάντα χρόνια για γλέντια στο Κάιρο». Θέλω όμως να μάθω και για το παρελθόν των 14 αυτών φωτογραφιών. Ο παππούς της Δάφνης ήταν καπετάνιος και ωκεανοπλόος που αργότερα άνοιξε το σινεμά «Ααβίτα» στο 196 της λεωφόρου Συγγρού. Μέσα στις δικές του αποσκευές είχε φέρει από την Κίνα 64 διαφορετικά είδη τριανταφυλλιές που γέμισαν τον κήπο τους… κι εγώ είχα ίσως κάποτε κινέζικα τριαντάφυλλα στο μυαλό μου, μήπως η ζωή είναι άδεια γιατί λείπουν αυτά και τ’ αγκάθια τους;

 

Οταν βγαίνω στη Σταδίου ψιχαλίζει, ο ουρανός βαρύς σαν πετσέτα υγρή. Ανηφορίζοντας τη Βουκουρεστίου ακούγεται μια πλανόδια μελωδία αλλά αμέσως χάνεται. Καθώς προσπερνώ στη Βαλαωρίτου το παλιό γραφείο του πατέρα μου, η μνήμη του βγαίνει ψυχρή να με συναπαντήσει. Ταχύνω το βήμα αποχαιρετώντας βιαστικά την Αθήνα που χάνεται.

 

……………………………………………………………………………………………………………………

 

* Συγγραφέας

Scroll to top