Ο συνθέτης με τη μεγάλη εμπειρία από θεατρικές παραστάσεις, έγραψε την πρωτότυπη μουσική για τον «Ερωτόκριτο» του Στάθη Λιβαθινού παίρνοντας στοιχεία από τζαζ, μπλουζ και ροκ. «Οταν γράφτηκε το έπος δεν υπήρχε καν λύρα», λέει. Την παρουσιάζει στο φεστιβάλ της Χαλκιδικής με δύο νεαρούς τραγουδιστές, την Κορίνα Λεγάκη και τον Θοδωρή Βουτσικάκη
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ο Δημήτρης Μαραμής θα παρουσιάσει στο Sani Festival το Σάββατο, σε πρώτη εκτέλεση, μια τζαζ όπερα! Πολύ δελεαστικό ως ιδέα. Λέγεται «Erotokritos in Blues», είναι βασισμένη σε τζαζ και μπλουζ στοιχεία και αποτελεί το αποτέλεσμα της συνεργασίας του με τον σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθινό πάνω στον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου (2011).
«Είναι ένας αιρετικός Ερωτόκριτος», μας λέει, ενώ βρίσκεται σε φάση εντατικών προετοιμασιών για την παράσταση. «Ενα τραγούδι μέσα στο συγκεκριμένο έργο έχει τη λέξη “έρωτας” τριάντα εννιά φορές. Είναι άραγε αυτό ένα απλό τραγούδι; Μάλλον είναι μια καθαρά μουσικοθεατρική σκηνή. Ουσιαστικά γράφω ένα νέο λιμπρέτο, με υλικό τους πρωτότυπους στίχους του Κορνάρου. Ομως από τους δέκα χιλιάδες στίχους του ερωτικού έπους επιλέγω μέρη, αποσπάσματα, τα ξανασυνθέτω και δημιουργώ διαλόγους, θεματικές, ώστε να μπορώ να έχω ντουέτα και καθαρά δραματικές σκηνές». Και η μουσική; «Παίρνω στοιχεία από την τζαζ, την μπλουζ και τη ροκ μουσική, ενσωματώνοντάς τα σε μια σύγχρονη διαφορετική μουσική γλώσσα. Αν και οι ρόλοι είναι περισσότεροι από δύο, για πρακτικούς λόγους ερμηνεύονται μόνο από δύο βασικούς ερμηνευτές, τους Κορίνα Λεγάκη και Θοδωρή Βουτσικάκη».
Με σπουδές πιάνου και σύνθεσης στη Μεγάλη Βρετανία, ο ∆ημήτρης Μαραμής μετρά ήδη έξι προσωπικούς δίσκους, ενώ υπογράφει τη μουσική για 37 θεατρικές παραστάσεις και 5 ταινίες. Πώς προέκυψε το «Erotokritos in Blues»; Κατ’ ανάθεση από τον Στάθη Λιβαθινό. «Μου ζήτησε να γράψω πρωτότυπη μουσική για την παράσταση του Ερωτόκριτου που ανέβασε στο “Ακροπόλ”. Αφετηρία μου, όμως, ήταν η ιδέα να κάνω κάτι νέο, μη αναμενόμενο, ανατρεπτικό, πάνω σε ένα αγαπημένο, σημαντικό και κλασικό ποιητικό κείμενο της αθάνατης ελληνικής γλώσσας».
Και θεώρησε πως ταιριάζουν ο τζαζ και ο μπλουζ ήχος στο συγκεκριμένο έργο. «Γιατί να ταιριάζει η κρητική λύρα και όχι το μπλουζ; Αφού όταν γράφτηκε ο Ερωτόκριτος δεν υπήρχε καν η λύρα. Αυτό το έργο μπορεί ταυτόχρονα να κλαίει και να γελάει, να είναι τρυφερό και ηρωικό, λυρικό και επικό, ρεαλιστικό και παραμύθι. Στοιχεία που μπορούμε να τα βρούμε στα μπλουζ, έτσι κι αλλιώς. Δεν είναι, όμως, αυτό που με ενδιαφέρει. Απλά “κλέβω” στοιχεία από τη μαύρη μουσική».
Δεν ξέρω αν σας φαίνεται κάπως βαρύ το έργο για καλοκαίρι, και δη για Αύγουστο. Μήπως κάποιοι θα προτιμούσαν να ακούσουν κάτι πιο… ελαφρύ και… χαρούμενο; Ο ∆ημήτρης Μαραμής έχει τον αντίλογο! «Κατ’ αρχάς ο Ερωτόκριτός μου είναι ερωτικός, ατμοσφαιρικός, άλλες φορές νωχελικός κι άλλες παθιασμένος όταν δίνει τις μάχες του. Δεν είναι βαρύς. Είναι όμως αιρετικός. Δεν είναι καθόλου επίσης λυπημένος, επειδή τραγουδάει του έρωτα τα πάθη. Ωστόσο είναι διαφορετικός. Οπότε η απάντηση είναι εύκολη. Προτείνω μια συναυλία με συγκεκριμένη ταυτότητα, με ένα νέο έργο που θα ακουστεί πρώτη φορά, μια εκδήλωση που δεν μιμείται τις άλλες, σέβεται το εισιτήριο που θα πληρώσει ο ακροατής, επειδή ετοιμάζεται εδώ και πέντε μήνες, και ταυτόχρονα είναι προκλητική για όλους τους παραπάνω λόγους. Μπορεί να αρέσει ή να μην αρέσει, αλλά σίγουρα δεν εξαπατά. Επίσης δεν καταλαβαίνω: αν το καλοκαίρι κάποιοι θέλουν να ανεβάσουν επιθεωρήσεις για να γελάσει ο κόσμος, θα απαγορεύσουμε τον Οιδίποδα, την Αντιγόνη και τη Μήδεια την ίδια περίοδο; Η αλήθεια είναι ότι σχεδόν κάθε έξι μήνες, ή και λιγότερο, προτείνω με συνέπεια καινούργιο έργο και διαφορετική συναυλιακή θεματική στον κόσμο που με ακολουθεί. Ποτέ δεν επαναλαμβάνω κάποια δοκιμασμένη επιτυχία ή συνταγή».
Μένει, λοιπόν, να αποκωδικοποιήσει ο ακροατής τα μηνύματα ελπίδας σε ένα τραγούδι. «Ο,τι και να εκφράζει ένα έργο τέχνης, αν όντως καλλιτεχνικά αξιολογείται σπουδαίο έργο, είναι ελπίδα. Για μένα η δημιουργία είναι ζωή. Είναι ελπίδα. Δεν υπάρχει για μένα πεσιμιστική τέχνη. Οταν το έργο διεγείρει το πνεύμα και το αίσθημα του ακροατή, τότε ξαναβρίσκει τον αληθινό του εαυτό, το ξεχασμένο παιδί, καθρεφτίζεται το σαθρό κι επιφανειακό του “εγώ” και αφυπνίζεται η ουσιαστική του ύπαρξη. Το πώς, βέβαια, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός».
Αλλωστε προ πολλού έχουμε σταματήσει να ψάχνουμε για σωτήρες στη μουσική. «Υπάρχουν όμως καλοί δημιουργοί. Ειλικρινείς, ταλαντούχοι, εμπνευσμένοι, γνήσιοι και συνεπείς στο έργο τους. Δεν χρειάζεται σωτήρες η μουσική, επειδή ήδη υπάρχει πολύ καλή μουσική από το παρελθόν και παράγεται πάντα καλή μουσική από μονάδες συνθέτες. Ασχετο αν τους αγνοούν πολλές φορές τα μέσα».
INFO: Sani Festival, Χαλκιδική, Sani Resort, Σάνη. Γενική είσοδος: 15€. Είσοδος αριθμημένης θέσης: 25€
