Eχουμε δει «αρπαχτές» εκατομμυρίων στο θέατρο και μάλιστα με ονόματα παγκόσμιου βεληνεκούς. Δεν μπορώ να θυμηθώ χυδαιότερη αρπαχτή, κατάφωρα προσβλητική για τον Αριστοφάνη αλλά και για τους σύγχρονους Ελληνες -εμάς τους ίδιους, που κακοποιούμε ή όχι τον Αριστοφάνη- από την αλήστου μνήμης «Λυσιστράτη» του 2007 με ποιους; Τη Φανί Αρντάν και τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Το εν λόγω σκηνοθετημένο θεατρικό αναλόγιο έκανε… παγκόσμια πρεμιέρα στο «Παλλάς», τελούσε υπό την αιγίδα της Ελληνικής Επιτροπής για την UNESCO και παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του «Θέατρο πέρα από τα όρια», αξιόλογου φεστιβάλ που προσκαλούσε καλλιτέχνες από Ευρώπη και Αμερική. Και επειδή συνήθως λέγοντας «αρπαχτή» εννοούμε τα «μπικικίνια», η συγκεκριμένη «Λυσιστράτη» ήταν και καλλιτεχνικά και οικονομικά «αρπαχτή». Το δεύτερο θα το αντέχαμε -είμαστε συνηθισμένοι- αν το καλλιτεχνικό μέρος δεν μας πέταγε έξω, κυριολεκτικά, τα μάτια και… τα αυτιά. Εχουμε δει λοιπόν «αρπαχτές» εισαγόμενες και εγχώριες.
Δεν θα έλεγα λοιπόν ελαφρά τη καρδία ότι η «Ειρήνη» του ΚΘΒΕ στην Επίδαυρο ήταν «αρπαχτή», η επιτομή του χυδαίου θεάματος, στημένου επί τούτου για να τέρψει -με το αζημίωτο (;)- τα όμματα των 15 χιλιάδων θεατών της. Ούτε θα υποτιμούσα με τόση ευκολία αυτό το κοινό. Οσο για τον Ερμή δεν με έκανε να… φοβηθώ τους ομοφυλόφιλους. Εδώ δεν φοβόμαστε την τρόικα και τον Στουρνάρα, η παρενδυσία και το παιχνίδι με τη σεξουαλικότητα του χαριτωμένου, ταχύτατου, ευλύγιστου -εκ καταγωγής-, πονηρού Ερμή (έκτακτος ο Φάνης Μουρατίδης) θα μας έκανε να φοβηθούμε τους γκέι; Μήπως πολύ γρήγορα σπεύδουμε να απαγγείλουμε κατηγορίες περί σεξουαλικού ρατσισμού και ομοφοβίας;
Αλλωστε η ευμετάβλητη θεϊκή προσωπικότητα του Ερμή συνηγορεί, ανέκαθεν, στην παρουσίαση μιας πειραγμένης φυλετικά περσόνας. Τα… εργασιακά καθήκοντά του στον Ολυμπο (αγγελιοφόρος, νεκροπομπός, προστάτης του τζόγου και του εμπορίου) τον μετατοπίζουν, ταυτοχρόνως, πότε εδώ και πότε εκεί. Ο Ερμής της «Ειρήνης» του ΚΘΒΕ δύο φορές εγκατέλειψε τη θηλυκή φωνή του: καταγγέλλοντας την πολιτική και αναφερόμενος στα αγαθά της ειρήνης.
Σ’ ένα λαϊκό γιορταστικό θέαμα νομίζω ότι στόχευε η παράσταση κι όχι στη διαπόμπευση των ομοφυλόφιλων. Πιστεύω επίσης ότι θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο να… ξεκουράσουμε τον Αριστοφάνη. Να τον αφήσουμε στην ησυχία του τουλάχιστον για δέκα χρόνια. Ισως αυτό βοηθήσει στην ανάδειξη της νέας ματιάς που όλοι προσδοκούμε.
Εφη Μαρίνου
