Του Πέτρου Μανταίου

Μεγαλώσαμε, σχεδόν… σιτέψαμε ακούγοντας τους μεγαλύτερους, υποτίθεται σοφότερους, να μας συμβουλεύουν συνεχώς: «Αγοράζοντας γη ποτέ δε χάνεις!», «Βάλε ένα κεραμίδι στο κεφάλι σου να το έχεις ήσυχο!». Με τα χρόνια και με τα ζόρια στην οικονομία που ποτέ δεν λείπουν, αρχίζεις να ψυλλιάζεσαι πως αγοράζοντας εσύ γη, ποτέ δεν χάνει το κράτος, ακόμα και το πιο ανάξιο, και πως βάζοντας εσύ ένα κεραμίδι, μένει ήσυχο το κεφάλι του κράτους και πέφτει το κεραμίδι στο κεφάλι σου.

Καταλαβαίνεις ακόμα με τα χρόνια, πως η σιγουριά που δίνει στον μέσο Ελληνα η, με κάθε θυσία, απόκτηση γης, προπαντός σπιτιού, είναι επακόλουθο της απέραντης αβεβαιότητας που νιώθει απέναντι σε κράτος που η λειτουργία και οι υπηρεσίες του τον γεμίζουν ανασφάλεια και φόβο για το αύριο. Εάν ο μέσος Ελληνας εμπιστευόταν το κράτος και δεν το αισθανόταν από αδιάφορο έως εχθρικό απέναντί του, δεν θα είχε κανένα λόγο να μπλέκει με μεσίτες και εργολάβους και να του βγαίνει η πίστη να χτίσει ένα σπίτι για να γλιτώσει το νοίκι. Και στο τέλος να πληρώνει διά βίου νοίκι στο κράτος, το οποίο και στο θέμα της συγκεκριμένης στέγης και στο ευρύτερο, της λεγόμενης στεγαστικής πολιτικής, δεν έχει ξοδέψει δεκάρα.

Μόνη συμβολή του κράτους στο χάος της στέγασης είναι, με ενέργειες και παραλείψεις, να διατηρεί συστηματικά αυτό το χάος εκτρέφοντας την αγελάδα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Την οποία, τώρα με τα χαράτσια και τις λοιπές επιδρομές εναντίον των ακινήτων, υπολογίζω με καμιά τριανταριά μαστάρια που τα αρμέγει ένα κράτος-χαραμοφάης. Την αγελάδα «ιχνογραφεί» και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα της τρόικας («Βήμα» 28/7): Στον ευρωπαϊκό Βορρά, Γερμανία ή Αυστρία για παράδειγμα, λιγότερα από ένα στα δύο νοικοκυριά έχουν δικό τους σπίτι. Ενώ στον Νότο, Ισπανία, Ελλάδα π.χ., το ποσοστό ιδιοκατοίκησης υπερβαίνει το 80%. Αγ-ελλαδάρα!