Σκέψεις με αφορμή το Dance Xperience Festival (19-24 Ιουλίου, Αζάπικο Χαλκιδικής)
«Το κατεξοχήν στοίχημα της εποχής μας και του κοντινού μέλλοντος είναι η διαχείριση της φρίκης», μου είπε πρόσφατα ένας καλός φίλος. Δηλαδή να φτάσουμε να δεχτούμε ότι κάποια πράγματα συμβαίνουν και να μη στρέψουμε απλά το βλέμμα σε άλλα πιο ευχάριστα. Η ψυχεδελική σκηνή είναι γνωστή για τις τάσεις απόδρασης και φυγής από την πραγματικότητα με καλές και κακές συνέπειες. Δεν θέλω να δεχτώ τον διαχωρισμό των ανθρώπων και την επίλυση των διαφορών με βάση το χρήμα. Λέγοντας δηλαδή, όποιος έχει να πληρώσει να κατοχυρώνει δικαίωμα στην ψυχεδελική εμπειρία και οι άλλοι όχι. Προσπαθούμε για το μοίρασμα της ομορφιάς, της γνώσης και της αγάπης σε συνθήκες ελευθερίας και αυτοδιάθεσης. Η rave σκηνή είχε από τις απαρχές της τα στοιχεία αυτά στην κουλτούρα της, εξ ου και το σλόγκαν Peace, Love, Unity, Respect (PLUR, Ειρήνη, αγάπη, ισότητα και σεβασμός), αλλά όπως και σε πολλά άλλα ελπιδοφόρα κινήματα, έγινε σύνθημα στα χέρια ανθρώπων που δεν σέβονται ούτε τον εαυτό τους. Οι συγκεντρώσεις αυτές, όπως είναι τα φεστιβάλ ψυχεδελικής ηλεκτρονικής μουσικής, εμπεριέχουν ψήγματα και στοιχεία και των δύο κόσμων. Οταν επικρατεί το στοιχείο του ατομισμού και της δίψας για υλικό κέρδος έχουμε συνέπεια τον αποκλεισμό και τη στενοχώρια. Οταν επικρατεί το μοίρασμα της καλής ενέργειας και της ομορφιάς, π.χ. μέσω της τέχνης και της κοινωνικότητας, έχουμε αποτέλεσμα τη χαρά και τη διάχυση αυτής. Και αυτό το φεστιβάλ τα είχε και τα δύο. Πού γέρνει η ζυγαριά για τον καθένα έχει να κάνει με το σημείο από όπου ξεκινά την παρατήρηση. Οι ακριβές τιμές και η πλήρης εμπορευματοποίηση είναι στοιχεία του ενός κόσμου. Η σκέψη πάνω στα πράγματα και το μοίρασμα όμορφων στιγμών, του άλλου. Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στη ζωή προσπαθώντας η ζυγαριά να γέρνει προς τη μεριά της αγάπης και της αλήθειας γιατί αυτά είναι που μένουν στο τέλος. Εύχομαι κάποτε να κατορθώσουμε να συμβιώσουμε και να γιορτάσουμε όλοι μαζί όσο γίνεται, σε συνθήκες ισότητας, αδελφότητας και ελευθερίας. Ως τότε θα αλληλοτρωγόμαστε πoιος θα φτάσει πρώτος στο κόκαλο, με τον θάνατο να μας ορίζει όλους σαν τελικό σύνορο.
Οι παραπάνω σκέψεις μού γεννήθηκαν όταν οι σεκιουριτάδες έψαχναν για να βγάλουν έξω όποιον δεν είχε πληρώσει το ακριβό κατά τα άλλα και ως συνήθως σε τέτοιες εκδηλώσεις εισιτήριο, κλείνοντας παράλληλα την πρόσβαση της παραλίας στο κοινό. Αλλά μου γεννήθηκαν και όταν μοιράστηκα την ομορφιά με φίλους σε συνθήκες ειλικρινούς και έντιμης αλλά όχι μίζερης φτώχειας ή όταν ο Ισραηλινός California Sunshine κατόρθωσε στο τέλος του φεστιβάλ να ενώσει το κόσμο σε μια ωραία γιορτή της προσπάθειας για αγάπη και ομορφιά. Οσοι ήταν εκεί θα θυμούνται το συγκεκριμένο απόγευμα μάλλον ευχάριστα και για καιρό. Καλή δύναμη σε όσους δουλεύουν προς αυτή την κατεύθυνση και άντε και στα δικά μας!
ΥΓ.: Αλλες όμορφες στιγμές του φεστιβάλ ήταν η καλή ενέργεια των παιδιών που μάζευαν σαν εθελοντές τα σκουπίδια, της ομάδας παραγωγής που προσπαθούσε για το καλύτερο, των καλλιτεχνών που συμμετείχαν για τη χαρά του μοιράσματος, της πανέμορφης φύσης της Χαλκιδικής με τον συνδυασμό του ήλιου και της θάλασσας και των χαρούμενων ανθρώπων που προσπαθούσαν να γνωριστούν σε συνθήκες αλληλοσεβασμού.
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΘΑΝΑΣΑΙΝΑΣ
