Στο Εκουαδόρ η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν «νοσηρή διαταραχή» και ήταν ποινικό αδίκημα έως το 1997
Της Χριστίνας Πάντζου
Η Σουλέμα Κονστάντε έζησε επί τρεις εβδομάδες μια κόλαση ψυχολογικών και σωματικών βασανιστηρίων, προτού καταφέρει να δραπετεύσει από την «κλινική» όπου την οδήγησαν με τη βία οι γονείς της για να «θεραπεύσουν» τη ομοφυλοφιλία της. Πριν από δεκαπέντε ημέρες, η 22χρονη κοπέλα επέστρεψε στο κολαστήριο, αυτή τη φορά όμως συνοδευμένη από αστυνομικές δυνάμεις που σφράγισαν το κέντρο και συνέλαβαν τους ιδιοκτήτες του.
Σταγόνα στον ωκεανό αποτελεί η περίπτωση αυτή είπε η υπουργός Υγείας του Εκουαδόρ, Καρίνα Βάνσε, επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός δικτύου κέντρων «απεξάρτησης» που προσφέρουν «θεραπείες αποκατάστασης για λεσβίες». Η Βάνσε, που ουδέποτε έκρυψε ότι είναι λεσβία, χαρακτήρισε τις παράνομες κλινικές ως κέντρα βασανιστηρίων, όπου νέες γυναίκες κακοποιούνται ή χάνουν τη ζωή τους λόγω των σεξουαλικών τους επιλογών, και μίλησε για «κρίσιμη κατάσταση». Ενα από τα πρώτα μέτρα που έλαβε, δε, ως υπουργός Υγείας ήταν η σύσταση ειδικής επιτροπής διερεύνησης αυτών των κρουσμάτων και δίωξης των παράνομων κέντρων.
Παρά το γεγονός ότι πριν από ακριβώς δύο χρόνια η κυβέρνηση προχώρησε σε μια τεράστια επιχείρηση εντοπισμού και κλεισίματος ανάλογων «κλινικών», πολλές συνεχίζουν να λειτουργούν μυστικά, όπως αποδεικνύεται από συνεχείς καταγγελίες για αναγκαστικούς εγκλεισμούς. Το φαινόμενο κάθε άλλο παρά νέο είναι, καθώς στη χώρα η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν «νοσηρή διαταραχή» και ήταν ποινικό αδίκημα έως και το 1997, ενώ η ύπαρξη αυτών των κλινικών είχε ήδη καταγγελθεί αναλυτικά το 2001 σε αποκαλυπτική έκθεση του Δικαστηρίου για τα Δικαιώματα της Γυναίκας του Εκουαδόρ. Σε αυτήν, θύματα της αποτρόπαιας πρακτικής περιέγραφαν τα βασανιστήρια και τις κακοποιήσεις που υφίσταντο: τους στερούσαν τροφή και ύπνο, τις άφηναν γυμνές στο πάτωμα με τα χέρια δεμένα στην πλάτη και τους έριχναν κουβάδες παγωμένο νερό, τους επαναλάμβαναν εκατό φορές την ημέρα κηρύγματα για την «ανίερη αρρώστια» τους ή τις ανάγκαζαν με κυκλοφορούν σιδηροδέσμιες για να «απελευθερωθούν από τις αλυσίδες της νοσηρής ψυχής τους».
Οι δηλώσεις της υπουργού έρχονται σε μια στιγμή που η χώρα συγκλονίζεται από την εξαφάνιση μιας κοπέλας που εισήχθη με τη βία τον περασμένο Απρίλιο σε ένα από αυτά τα κέντρα. Ο πατέρας της 26χρονης Σάρας Σ. τής ζήτησε να τον συνοδεύσει σε επίσκεψη σε οδοντίατρο, αντί γι’ αυτό, όμως, βρέθηκε σε μια «κλινική αποκατάστασης λεσβιών», όπως κατάφερε να καταγγείλει τηλεφωνώντας σε φίλες της. Εκτοτε, και παρά την κινητοποίηση των Αρχών, η τύχη της αγνοείται. «Δυστυχώς η πραγματικότητα ξεπερνά κάθε πρόβλεψη και ούτε με όλη την εξουσία που μας δίνει το κράτος δεν έχουμε καταφέρει να εντοπίσουμε την κοπέλα», δήλωσε η Βάνσε επισημαίνοντας: «Γύρω από αυτά τα κέντρα υπάρχουν ισχυρότατα συμφέροντα που φαίνεται να διαβρώνουν και τους κρατικούς θεσμούς, αλλά, είμαστε αποφασισμένοι να πατάξουμε αυτή την επαίσχυντη πρακτική».
……………………………………………………………………………………………………………………………
Αναζητώντας τη… Wonder Woman
Πρωτοεμφανίστηκε το 1941 δίνοντας μάχες για δικαιοσύνη και ισότητα των φύλων
Στο ετήσιο Φεστιβάλ Κόμικς του Σαν Ντιέγκο χιλιάδες έσπευσαν μεταμφιεσμένοι στους αγαπημένους τους υπερήρωες. Οι Batman, Superman, Iron Man, Spiderman κι άλλοι τόσοι Θαυμαστοί Ανδρες συναγωνίζονταν σε μύες και ακροβατικά σε ένα υπερθέαμα από όπου απουσίαζε αισθητά η Wonder Woman. Ελάχιστο ήταν το ενδιαφέρον για την εμβληματική υπερηρωίδα που πρωτοεμφανίστηκε το 1941, με το Λάσο της Αλήθειας, τα άφθαρτα βραχιόλια, την τιάρα που χρησιμοποιεί ως όπλο δίνοντας μάχες για τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και την ισότητα των φύλων. Οι πιστοί της αρκέστηκαν σε μια συζήτηση όπου τρεις διάσημες κομίστες, η Τρίνα Ρόμπινς, η Ραμόνα Φράντον και η Μέρι Φλίνερ μίλησαν για τη θέση των γυναικών στα κόμικς και για την έκθεση που παρουσιάζεται έως την 1η Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Γυναικών της Καλιφόρνιας με θέμα: «Wonder Woman: στο χαρτί και στον κόσμο» και κάνει μια αναδρομή στην πορεία των γυναικών καλλιτεχνών αλλά και χαρακτήρων στον κόσμο των κόμικς όπου κυριαρχεί το ανδρικό βλέμμα.
Η Ρόμπινς, δημιουργός της Vampirella, σειράς τευχών της Wonder Woman τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, αλλά και μιας γραφιστικής νουβέλας για την ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες, σε έρευνά της για την ιστορία των γυναικών στα κόμικς που παρουσιάζεται και στην έκθεση, επισημαίνει ότι ήταν ευκολότερο για τις γυναίκες να δουλέψουν σε αυτόν τον χώρο την πρώτη περίοδο εμφάνισης των κόμικς, όταν αμείβονταν το ίδιο με τους άνδρες δημιουργούς και ήταν σεβαστές στη δουλειά τους. «Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κόμικς άρχισαν να αντανακλούν το “μυώδες” ΕΓΩ ενός πολεμικού έθνους και έγινε δυσκολότερο για τις γυναίκες να μπουν σε αυτή τη βιομηχανία, η οποία επιπλέον θεωρεί ότι τα κορίτσια δεν διαβάζουν κόμικς, παρότι το 1946 οι γυναίκες αναγνώστριες ήταν περισσότερες από τους άντρες». Αν κάτι, ωστόσο, μιλά για τις αλλαγές που αρχίζουν να συντελούνται, είναι το γεγονός ότι, τον περασμένο μήνα, στην απονομή των Βραβείων Αϊσνερ -των Οσκαρ των κόμικς- στις 9 από τις 30 κατηγορίες βραβεύτηκαν γυναίκες, περισσότερες από ποτέ άλλοτε. Κι όπως λέει η Ρόμπινς: «Τα πράγματα αλλάζουν. Σαφώς, θα υπάρχουν υπερήρωες όσο θα υπάρχουν 12χρονα αγόρια που θα θέλουν να διαβάζουν γι’ αυτούς, αλλά δεν είναι πλέον οι βασιλιάδες των κόμικς. Υπάρχει πολύς χώρος για να δημιουργούν γυναίκες τα κόμικς τους και αυτό ακριβώς κάνουν».
……………………………………………………………………………………………………………………
Melissa Nelson
Η ομορφιά ως λόγος απόλυσης
Πολλές έρευνες δείχνουν ότι η ομορφιά θεωρείται προσόν στην αγορά εργασίας και ότι, ανάμεσα σε δύο γυναίκες με ίδια τυπικά προσόντα, οι εργοδότες τείνουν να προσλαμβάνουν την πιο εμφανίσιμη. Τώρα, αυτός ο «εκλεπτυσμένος πόλεμος διακρίσεων», όπως αποκαλεί το ειδησεογραφικό πρακτορείο wenews τις δυσκολίες που συναντούν οι γυναίκες στην αγορά εργασίας, διευρύνεται για να συμπεριλάβει και το να είναι πολύ όμορφες. Αυτό τουλάχιστον αποφάνθηκε το Ανώτατο Δικαστήριο της Αϊόβα. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν η Μελίσα Νέλσον, 32χρονη βοηθός οδοντίατρου, απολύθηκε γιατί ο εργοδότης της, Τζέιμς Νάιτ, θεώρησε ότι η εμφάνισή της ήταν… απειλή για τον γάμο του καθώς έμπαινε στον πειρασμό να έχει σεξουαλική σχέση μαζί της. Η γυναίκα δεν τον προκαλούσε, δεν τον φλέρταρε, ούτε επέτρεπε να τη φλερτάρει. Απλώς ο οδοντίατρος φοβήθηκε ότι θα μπορούσε να χάσει τον έλεγχο των σεξουαλικών του ορμών και γι’ αυτό είχε το δικαίωμα να της στερήσει τη δουλειά της. Η όλη ιστορία θα ήταν απλώς για γέλια, αν ένα ενοριακό δικαστήριο της Αϊόβα δεν είχε απορρίψει τη μήνυσή της, αποφαινόμενο ότι «δεν απολύθηκε λόγω της ομορφιάς της, αλλά επειδή ήταν απειλή για τον γάμο του κ. Νάιτ». Εξετάζοντας την έφεσή της, το Ανώτατο Δικαστήριο ξεκαθάρισε ότι εργοδότες που θεωρούν τις υπαλλήλους τους ακαταμάχητα γοητευτικές, έστω κι αν οι ίδιες δεν κάνουν τίποτε για να διεγείρουν τους ανομολόγητους πόθους τους, μπορούν να τις απολύουν. Για τους δικαστές, που θα είχαν «εξουδετερώσει» μια εργοδότρια αν απέλυε άντρα υπάλληλό της επειδή την «κόλαζε» με την εμφάνισή του, διατάσσοντάς την να μάθει να ελέγχει τα συναισθήματα και τις ορμές της, αυτό το χαρακτηριστικό που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ζώα δεν οφείλει να διέπει και τους άντρες. Ετσι, το σκεπτικό του Δικαστηρίου της Αϊόβα δεν διαφέρει κατ’ ουσίαν από εκείνο των φανατικών ισλαμιστών που απαιτούν από τις γυναίκες να φορούν μπούργκα για να μην τους βάζουν σε πειρασμό.
