→Αμφισβητείται έστω και… ημιεπίσημα από το Σάββατο ο Μίτσελ

Του Ν. Ασημακόπουλου

Ετσι ξαφνικά, στον Ολυμπιακό κατάλαβαν μετά το σαββατιάτικο 2-0 από την Λίβερπουλ ότι η προσπάθεια να φτιάξουν ομάδα με τον Μίτσελ δεν περπατάει…

Μιλάμε για κάτι που φωνάζει από την πρώτη μέρα του Ισπανού στο Πασαλιμάνι, είχαν φροντίσει να μας το πουν με χίλιους τρόπους οι συμπατριώτες του έχοντας ζήσει τις παλιότερες απόπειρες να κάνει καριέρα σε πάγκο σοβαρής ομάδας γύρω από τη Μαδρίτη, αλλά το επικοινωνιακό επιτελείο της ΠΑΕ, με τις διασυνδέσεις που διαθέτει στα περισσότερα ΜΜΕ, το… έκρυβε, λες κι ο πολύς κόσμος δεν βλέπει και δεν καταλαβαίνει.

Ηρθε λοιπόν το σαββατιάτικο καθοριστικό φιλικό που θα πρόδιδε την πραγματική κατάσταση του Ολυμπιακού 15 μέρες πριν αρχίσει το πρωτάθλημα και… όλοι αντίκρισαν ένα αρχικό σχήμα εντελώς πειραματικό, που σε καμιά περίπτωση δεν είναι σε θέση να σταθεί ως βασική ενδεκάδα σε επίσημο ματς, ακόμη και απέναντι στην Καλλονή στο ΟΑΚΑ: τερματοφύλακας ο Μέγερι, σέντερ μπακ ο Σιόβας με τον Μεντζανί, μέσα ο Σάμαρης (!) μαζί με τον Ντομίνγκες, τον Κάμπελ και τον Μήτρογλου, αλλά χωρίς Σαβιόλα και Βάις!

Ενας αχταρμάς που δεν μπορούσε όχι μόνο να σταματήσει τις αντίπαλες επιθέσεις αλλά ούτε να φτιάξει έστω μια ευκαιρία, απλά για τα μάτια του κόσμου.

Ακόμη και στο δεύτερο ημίχρονο, τότε που μπήκαν οι (κατά κάποιο τρόπο) καλοί, ο καθένας έκανε του κεφαλιού του. Ο,τι κατέβαινε στο κεφάλι του Βάις, του Μασάντο ή του Τσόρι Ντομίνγκες. Φανερό πως δεν υπήρχαν πλάνο, τακτική και συνεργασία μεταξύ των παικτών. Κι εδώ βρίσκεται το ζήτημα που γεννάει τους μεγαλύτερους προβληματισμούς…

Αν εξαιρέσει κανείς την έλλειψη αμυντικού χαφ, σ' όλες τις άλλες θέσεις ο Ολυμπιακός είναι «γεμάτος».

Μπορεί δηλαδή με κάποιες ορθολογικές κινήσεις από τον πάγκο να βγάλει και ποιότητα και ουσία.

Δεν τα καταφέρνει, οπότε μοιραία αποκαλύπτεται το έλλειμμα του προπονητή, καθώς δεν έχει τόση σημασία ποιος έπαιξε και ποιος όχι, αλλά η αγωνιστική ταυτότητα που απουσιάζει.

Επειτα, υπάρχει και η ανασφάλεια που μπλοκάρει αρκετούς παίκτες ύστερα από τόσα πειράματα χωρίς λόγο…

• Ο Κάρολ ξέρει πως είναι ανεπιθύμητος.

• Ο Μέγερι καταλαβαίνει πως προορίζεται πάλι για δεύτερος τερματοφύλακας.

• Ο Χολέμπας ζει περιμένοντας τον… διακαή πόθο του προπονητή, Μιγκέλ Τόρες.

• Ο Μανιάτης είναι σίγουρος πως αν έρθει ο οποιοσδήποτε Σισοκό θα χάσει τη θέση του.

Κι όλοι αυτοί, μαζί με τον επίσης παραγκωνισμένο Κοντρέρας, τον Φετφατζίδη που ονειρεύεται να παίξει βασικός αλλά μένει ακόμη και στην εξέδρα, και κάποιους άλλους, ζουν με την προοπτική να αλλάξει ο προπονητής μήπως και τους έρθουν καλύτερα τα πράγματα… Ολα αυτά φτιάχνουν στα αποδυτήρια ένα σκηνικό ανασφάλειας που δεν υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως επειδή ειδικότερα ο Βαλβέρδε όχι μόνο έδινε από τη αρχή διακριτούς ρόλους στον καθένα, αλλά του ξεκαθάριζε για ποιον ακριβώς λόγο παίζει ή δεν παίζει και για ποια δουλειά τον προορίζει.

Αυτό, προς το παρόν, στον Ολυμπιακό δεν υπάρχει. Ολα μοιάζουν στον αέρα και αυτό βγαίνει ως εικόνα.

Αλλωστε, η φετινή χρονιά δεν είναι σαν τις άλλες που τις όποιες ευρωπαϊκές αποτυχίες τις σκέπαζε ένα ακόμη πρωτάθλημα. Φέτος κανένας δεν θα πανηγυρίσει εγχώριες επιτυχίες που ρίχνουν συνήθως στάχτη στα μάτια…