Υλικά-ίχνη της ταξικής πάλης των τελευταίων χρόνων στο μικροεπίπεδο του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού οίκου, έναν από τους κλάδους που έχουν κατεξοχήν πληγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τη συνακόλουθη αναγκαστική εγκατάλειψη «πολυτελειών» του παρελθόντος, όπως η αγορά βιβλίων. Αλλού η μάχη δίνεται για να ανακληθούν απολύσεις: στον Ελευθερουδάκη (1-2), στον Πατάκη (3-4), στον Κυριακίδη (5), στα Ελληνικά Γράμματα του ΔΟΛ (6). Αλλού για την απλή καταβολή δεδουλευμένων κι αποζημιώσεων, καθώς η στοιχειώδης τήρηση της εργατικής νομοθεσίας κατάντησε -κι αυτή- περιττή πολυτέλεια ή δείγμα της κοινωνικής ευαισθησίας του αφεντικού (7-8). Η κλίμακα των εργασιακών χώρων, η ανασφάλεια των συναδέλφων που διατήρησαν τις θέσεις τους, η προσωπική ενίοτε διάσταση της έμμισθης σχέσης καθιστούν την κήρυξη απεργίας συνήθως αδιανόητη. Θιγόμενοι και συνδικάτο καταφεύγουν έτσι στον τελικό κριτή της αναμέτρησης, το αγοραστικό κοινό, επικαλούμενοι την ευαισθησία και ζητώντας την ενεργό συμπαράστασή του διά του επιλεκτικού μποϊκοτάζ. Κάποιες φορές, όπως στην περίπτωση των απλήρωτων απολυμένων της αλυσίδας Metropolis (9), η εργοδοτική αυτή συμπεριφορά έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με τις συνεχιζόμενες δραστηριότητες του αφεντικού σε διπλανούς, επικερδέστερους κλάδους: η διοργάνωση της Eurovision και μουσικού διαγωνισμού από το κανάλι MAD του Ανδρέα Κουρή εκλαμβάνεται δικαίως ως πρόκληση, η «πεζοδρομιακή» δε παρενόχλησή τους ως ακόμη ένα πεδίο του αγώνα (10-11).
………………………………………………………………………………..
Το ύστατο διακύβευμα
Σταθμός Λαρίσης, Νοέμβριος 2012. Ρόπαλο ντυμένο στα εθνικά χρώματα, κουκούλα διακριτική και σύνθημα αντιγραμμένο από τα γήπεδα. Για τον ναζισμό, ο βίαιος έλεγχος του χώρου συνιστά υπαρξιακή προϋπόθεση της εδραίωσης και μακροημέρευσής του: μέσω αυτού οικοδομεί τις συμμαχίες του στο πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, αποδεικνύει τη λειτουργική χρησιμότητά του ως συμπληρωματικός μηχανισμός καταστολής του εσωτερικού εχθρού και απόσπασης της συναίνεσης των πληβείων στο όνομα μιας επιθετικής –πλέον– εθνικής ενότητας. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες πολιτικές ιδεολογίες, όπου η βία λειτουργεί συμπληρωματικά προς το όποιο κοινωνικό σχέδιό τους (ή και ως παρέκκλιση απ’ αυτό), εδώ συνιστά αυτή καθεαυτήν το μήνυμα. Αν αφαιρέσεις την επαγγελία της φυσικής εξολόθρευσης όσων εμποδίζουν την εθνοφυλετική κοινότητα να μεγαλουργήσει, οι προτάσεις του ναζισμού δεν είναι παρά ένα συμπίλημα αντιφατικών θέσεων, το οποίο μπορεί να έχει υποκλαπεί από το πρόγραμμα οποιουδήποτε άλλου φορέα. Εξ ου και το τελικό επίδικο διακύβευμα, από το οποίο θα κριθεί η επικράτηση ή η περιθωριοποίησή του, δεν είναι άλλο από την κυριαρχία του στο «πεζοδρόμιο» ή την εκτόπισή του απ’ αυτό.
