Ηδη ακούγεται στα ραδιόφωνα, ως προπομπός, ένα από τα τραγούδια του. Καλοκαιρινό και αισιόδοξο. Ολα τα έχει γράψει η τραγουδίστρια, που βάλθηκε για πρώτη φορά να ανακαλύψει και τα μυστικά της σύνθεσης
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Το έχετε ακούσει το καινούργιο τραγούδι της Ανδριάνας Μπάμπαλη; Λέγεται «Πέντε βήματα» και, δυστυχώς, δεν είμαστε στο ραδιόφωνο ή online στο youtube ώστε να το βάλω να το ακούσετε. Αναζητήστε το όμως. Εξαιρετικό. Καλοκαιρινό, αισιόδοξο, εξωτικό. Σε μουσική δική της και στίχους του Νίκου Μωραΐτη. Προπομπός του δίσκου της που έρχεται το φθινόπωρο. Του έκτου της συνολικά, δεκατρία χρόνια ακριβώς μετά την πρώτη της εμφάνιση δίπλα στον Νίκο Πορτοκάλογλου για το σάουντρακ του «Μπραζιλέρο». Και τρία χρόνια, μια και πιάσαμε τις χρονολογίες, από το προηγούμενο άλμπουμ της «Ο Τζον Τζον ζει».
Προσωπικά, μου φέρνει έναν άνεμο ανανέωσης της Ανδριάνας, σαν να το πηγαίνει κάπου αλλού η γνωστή τραγουδίστρια. «Δεν νομίζω πως πρόκειται για αλλαγή κατεύθυνσης», μας λέει, τηλεφωνικά, από το πατρικό της σπίτι στη Φοινικούντα της Μεσσηνίας. «Η μόνη διαφορά με το παρελθόν είναι πως οι συνθέσεις είναι δικές μου σε όλο τον δίσκο. Το ύφος δεν είναι έξω από μένα. Ισως βέβαια να μην μπορώ να διακρίνω τις λεπτές διαφορές. Θα μας το πουν οι ακροατές όταν ακούσουν όλο το υλικό. Πάντως ξεκινήσαμε με ένα δυναμικό και χαρούμενο κομμάτι, πράγμα που είχα να κάνω χρόνια. Κόντρα στη γενική, αλλά και προσωπική, βαριά και γκρίζα διάθεση».
Ακούγεται πάντως αισιόδοξη. «Αρχίσαμε να δουλεύουμε με χαλαρούς ρυθμούς για νέο δίσκο πριν από έναν χρόνο περίπου, με τον Νίκο Μωραΐτη. Δεν ξέραμε πού θα πάει το πράγμα, γράφαμε παρέα, του έστελνα μουσικές, μου έστελνε στίχους, και σιγά σιγά συγκεντρώθηκε το υλικό. Μας άρεσε και είπαμε να κάνουμε παρέα όλο τον δίσκο χωρίς τη συνδρομή άλλων δημιουργών. Ο Ακης Κατσουπάκης ανέλαβε την ενορχήστρωση και προβλέπουμε να είμαστε έτοιμοι το φθινόπωρο. Ολα τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία».
• Νιώθεις πιο απελευθερωμένη όταν γράφεις μόνη σου τα τραγούδια σου; Ή έχεις μια ασφάλεια όταν είσαι με κάποιον συνθέτη;
«Δεν σκέφτομαι και πολύ όταν κάθομαι και γράφω κάτι, αλλά σίγουρα είναι στα μέτρα μου τα τραγούδια. Μου αρέσει πολύ όμως να συνεργάζομαι και με άλλους συνθέτες και στιχουργούς. Μου ανοίγουν ένα άλλο παράθυρο και βλέπω μέσα απ’ τα δικά τους μάτια. Δεν σημαίνει δηλαδή πως από δω και πέρα θα γράφω μόνη μου. Αυτό μού βγήκε αυτή την περίοδο και το ακολούθησα. Με ενδιαφέρει πολύ και μου δίνει μεγάλη χαρά και μια ικανοποίηση που ποτέ δεν πήρα ως τραγουδίστρια. Εχει πολλά μυστικά η γραφή των τραγουδιών και θέλω να τα ανακαλύψω. Αν όμως μου προσφερθεί ένα τραγούδι που μου αρέσει θα το πω με χαρά».
Το ερώτημα παραμένει πάντως προς όλους μας, αλλά κυρίως τους δημιουργούς: Πόσες εκπλήξεις μπορεί να κρύβει για τον ακροατή μια καινούργια μουσική σήμερα; «Δεν ξέρω για εκπλήξεις, αλλά ευχαρίστηση μας δίνει και θα μας δίνει πάντα η μουσική», απαντά η Ανδριάνα. «Λένε πως όλα έχουν γίνει πια και δεν υπάρχει χώρος για πρωτοτυπίες, αλλά δεν συμφωνώ. Γεννιούνται νέοι άνθρωποι που ανακαλύπτουν απ’ την αρχή τον κόσμο και μας τον περιγράφουν με νέα γλώσσα. Κάποιοι απ’ τους παλιούς μοιράζονται τη σοφία τους. Εμένα πια δεν με νοιάζει να εκπλαγώ. Μου φτάνει να συγκινηθώ ή να νιώσω κάτι τέλος πάντων ακούγοντας ένα καινούργιο κομμάτι. Και μου συμβαίνει, όχι κάθε μέρα, αλλά συμβαίνει». Κάπως έτσι θα λέγαμε πως ορίζεται η ποιητική μέθη ενός τραγουδιού. Η Ανδριάνα Μπάμπαλη γελάει: «Αν καταλαβαίνω καλά αυτό που λες, το βρίσκω πολύ προσωπικό ως αντίδραση σε κάποιο άκουσμα. Και δεν μπορώ να το περιγράψω επειδή μάλλον δεν περιγράφεται. Απλά το νιώθεις».
• Πόση ζήλια παραμονεύει στον χώρο του ελληνικού τραγουδιού; Και πόση αγάπη;
«Ζήλια υπάρχει παντού. Δεν νομίζω πως είναι ίδιον του χώρου μας. Και αγάπη υπάρχει ανάμεσα σε παρέες ή ομάδες που δουλεύουν μαζί με πίστη. Και πετυχαίνουν. Προσωπικά θα ήθελα να δω λίγο περισσότερη σύμπνοια στον χώρο μας. Να σπάσουν λίγο οι “κάστες”. Η επιτυχία του ενός ανοίγει δρόμο και για τους υπόλοιπους. Στις παρέες μας θα πετάξουμε και καμιά κακιούλα, δεν το αρνούμαι, αλλά δεν μπορώ κι αυτό το μαζευόμαστε για να θάψουμε ή πάμε σε συναυλίες συναδέλφων για να διαπιστώσουμε πόσο δεν μας αρέσουν. Οποιος έχει δουλέψει κι έχει κριθεί σ’ αυτή τη ζωή ξέρει πως η επιτυχία θέλει κόπο. Δεν ακυρώνει τη δουλειά του άλλου έτσι ελαφρά. Αυτά».
• Πού παράγεται η αληθινή μουσική;
«Τι είναι η αληθινή μουσική; Αυτή που ακούνε οι πολλοί ή οι λίγοι; Και γιατί αυτή που ακούνε οι λίγοι να είναι πιο αληθινή; Πάντως τα τελευταία χρόνια νιώθω γενικότερα κάτι πολύ υποκριτικό και ψεύτικο να πλανάται και να το χάφτουμε όλοι αμάσητο. Θα δείξει…».
• Η τέχνη μπορεί να δώσει ελπίδα στον κόσμο;
«Με τον τρόπο της, ναι. Να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα έστω και για 3 λεπτά που διαρκεί ένα τραγούδι ή για 2 ώρες που κρατάει μια συναυλία. Το ’χω πάθει τελευταία. Να δω κάποιον και να νιώσω αυτό που λέμε “έμπνευση”. Και για μένα προσωπικά αυτό είναι το νόημα αυτής της δουλειάς. Αν καταφέρεις να εμπνεύσεις έστω και λίγους, κάτι έχεις καταφέρει».
• Η έμπνευση είναι θέμα μελαγχολίας ή χαράς; Ποιο από τα δύο την πυροδοτεί περισσότερο;
«Και τα δύο, αλλά μάλλον σε συνθήκη μελαγχολίας γράφεις. Τη χαρά σου βγαίνεις έξω και τη γιορτάζεις, τη ζεις. Είναι κοινωνικό γεγονός, θέλει κόσμο, παρέα. Τη μελαγχολία την περνάς μόνος. Κι αν την κάνεις δημιουργία, την ξορκίζεις με κάποιον τρόπο».
• Υπάρχουν παράδοξα τραγούδια;
«Ναι, μάλλον. Ενα αγαπημένο μου είναι το “Brazil” του Lloyd Cole».
• Ποια είναι η πιο δύσκολη απόφαση που πήρες έως τώρα στην καριέρα σου;
«Να τα παρατήσω, αλλά δυστυχώς δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο και επιστρέφω. Κι επειδή μου αρέσει να βασανίζομαι…».
