Σε μια κάθε άλλο παρά σεξοφοβική εποχή, όπως η σημερινή, οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες των εφήβων εξακολουθούν να γεννούν μεγάλη αμηχανία και ανασφάλεια όχι μόνο στους ίδιους τους πρωτάρηδες αλλά και στους πολύ πιο έμπειρους και υποτίθεται ερωτικά απελευθερωμένους γονείς τους.

Το πέρασμα κατά τη δεκαετία του 1960 -πριν από μισό μόλις αιώνα!- από τη σεξοφοβική και κατασταλτική ερωτική κουλτούρα, που για αιώνες επικρατούσε στον δυτικό κόσμο, στη νέα σεξοφιλική αλλά εξίσου μαζικά επιβεβλημένη «ελευθεριακή» κουλτούρα της εποχής μας έχει ήδη αλλάξει σημαντικά τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε αλλά και ασκούμε το σεξ.

Επιπλέον, όπως δείξαμε σε πρόσφατο άρθρο μας (βλ. «Εφ.Συν.» 27-07), το μεγαλύτερο ίσως «μυστήριο» στις ανθρώπινες σχέσεις, η επιθυμία δηλαδή να υπερβούμε τον εαυτό μας μέσα από την ερωτική μας σχέση με τον άλλο, έχει αρχίσει να εξηγείται επιστημονικά και να ανάγεται τελικά στην «ανούσια» μηχανική των βιομορίων που εκκρίνει ο εγκέφαλός μας.

Σήμερα θα επιχειρήσουμε να διαφωτίσουμε ένα σχετικό όσο και ακανθώδες ερώτημα: πώς βιώνουν οι σημερινοί έφηβοι-παιδιά του Διαδικτύου και της τηλεόρασης τις πρώτες ερωτικές εμπειρίες τους; Και τι έχει απομείνει από το περιβόητο ερωτικό πάθος στις σεξουαλικές αναζητήσεις των πιτσιρικάδων;

Αναλυτικά, το θέμα του Σπύρου Μανουσέλη, στις σελ. 58-59, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που κυκλοφορεί.