Του Χρήστου Μιχαηλίδη
ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ, ομογενής στην Αυστραλία, με καταγωγή από Κρήτη. Ξενιτεύτηκε με τη γυναίκα του Μαρία και τα 2 ανήλικα αγόρια τους, 8 και 6 χρόνων, το 1966. Ηταν από εκείνους τους ωραίους Ελληνες της διασποράς. Η ιστορία του φέρνει δάκρυ, αλλά γεννά και ελπίδα. Ελπίδα, ότι η αγάπη κατανικά κι αυτόν ακόμα τον θάνατο, έστω και υποκύπτοντας σ’ αυτόν. Εφυγαν, και αυτός και η γυναίκα του από τον μάταιο τούτο κόσμο με διαφορά λίγων λεπτών. Μαζί. Η ιστορία τους, από την ομογενειακή εφημερίδα «Νέος Κόσμος», με συγκίνησε όσο δεν μπορώ να πω. Ο κόμπος στον λαιμό μου είν’ ακόμα εκεί.
Η ΜΑΡΙΑ έπασχε χρόνια από το άτιμο το Αλτσχάιμερ, που σου τρώει σιγά σιγά όλο σου το είναι: τη μνήμη σου, την ομιλία σου, τους μυς, το χαμόγελο, τη θέληση να ζεις. Ο Χρήστος δεν άντεχε να βλέπει αυτόν τον μαρασμό της «κυράς του», όπως την έλεγε, και να μην μπορεί, κοτζάμ Κρητίκαρος, να κάνει οτιδήποτε. Η αρρώστια τη χτύπησε πριν από περίπου 7 χρόνια. Τους τελευταίους 15 μήνες, η κατάστασή της επέβαλε να νοσηλευτεί σε ειδικό ίδρυμα. Εφερε -Ω! Ποια ειρωνεία;- το όνομα «Θαλπωρή». Πριν από λίγες μέρες, ο Χάρος τής χτύπησε την πόρτα. Ο Χρήστος, στο πλευρό της αμετακίνητος. Σαν να 'θελε να πει του «μαύρου δαίμονα»: Χωρίς εμένα, δεν πάει πουθενά. Και, πράγματι, έτσι έγινε!
ΟΤΑΝ η Μαρία έκλεισε τα μάτια, ο άνδρας της την έσφιξε στην αγκαλιά του δυνατά, κάτι της ψιθύρισε* και βγήκε στο προαύλιο να κάνει ένα τσιγάρο. Μεγάλο το ντέρτι, το ’χε ανάγκη. Κάθισε σ’ ένα παγκάκι. Εκανε κρύο. Εκεί τον βρήκε ο ένας του γιος, ο Νικόλας, που είχε ειδοποιηθεί ότι η Μαμά πέθανε. «Πάμε μέσα», του είπε ο γιος του, φοβισμένος από την όψη του. «Ο πόνος τον είχε ήδη τσακίσει», είπε στην εφημερίδα. «Μου έδωσε το πακέτο τα τσιγάρα του, πράγμα που εκείνη την ώρα δεν μπορούσα να εξηγήσω. Ηταν σαν να μου έλεγε «δεν τα χρειάζομαι πια». Γονάτισα μπροστά του, όπως καθόταν στο παγκάκι, αμίλητος και ξαφνικά είδα το μισοτελειωμένο τσιγάρο που κρατούσε να πέφτει από το χέρι του. Εγειρε το κεφάλι του και νόμισα ότι τον πήρε ο ύπνος. Δεν έκανα λάθος. Ηταν όμως ο αιώνιος ύπνος. Αυτός που θα τον έφερνε πάλι κοντά στη μητέρα μου, στον άνθρωπο που λάτρεψε σ’ όλη του τη ζωή και ήταν αποφασισμένος να μην αφήσει ούτε τον θάνατο να τους χωρίσει».
Η ΒΙΒΙΑΝ ΜΟΡΙΣ γράφει στον επίλογο του συγκλονιστικού της ρεπορτάζ: «Είπαν ότι ο Χρήστος Μαρκογιαννάκης πέθανε από καρδιά. Στα κρύα πιστοποιητικά θανάτου δεν γράφεται όταν πεθαίνει κανείς από αγάπη. Οταν προστάζει την καρδιά του να σταματήσει να χτυπά, και αυτή τον υπακούει».
* Πιθανώς, «Περίμενε, γλυκιά μου, έρχομαι…», να της ψιθύρισε.
