Παρά την απρόσωπη επαγγελματική τους ιδιότητα, οι άντρες των ΜΑΤ και των άλλων ειδικών αστυνομικών μονάδων έχουν κι αυτοί τις απόψεις τους για την κοινωνία, τους εαυτούς τους και -προπαντός- τους αντιπάλους τους. Οπως οι ακροδεξιές εκλογικές προτιμήσεις μιας μερίδας τους ήρθαν πρόσφατα στο φως χάρη στα τμήματα των ειδικών καταλόγων, έτσι και κάποιες άλλες πτυχές της κουλτούρας του σώματος αποκαλύφθηκαν χάρη σ’ ένα τυχαίο συμβάν. Οταν το φθινόπωρο του 2007 αποσύρθηκαν οι κλούβες που στάθμευαν επί χρόνια γύρω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη μεθόριο των Εξαρχείων επί της Τρικούπη, μπορούσε επιτέλους κανείς να διαπιστώσει με το πάσο του (και, κυρίως, να φωτογραφήσει ανενόχλητος) τις πιο πρόσφατες εμπνεύσεις που κοσμούσαν τις γειτονικές κολόνες, φιλοτεχνημένες με μαρκαδόρο κατά τις ατέλειωτες ώρες της υπηρεσιακής επιφυλακής (1-4). Η εμμονή σε μια σεξουαλικού τύπου πρόσληψη της αναμέτρησης με τον εσωτερικό εχθρό, η αντρίκεια ικανοποίηση για την εικαζόμενη μοίρα των αιχμαλώτων, η γεμάτη νοημοσύνη επίκληση της διασποράς «καρκίνου» (διά των δακρυγόνων, υποθέτουμε) δένουν αρμονικά με τις εθνικοπατριωτικές κραυγές και τον ναζιστικό κέλτικο σταυρό. Η ενότητα του ύφους μάς επιτρέπει να ταυτοποιήσουμε τους συγγραφείς κάποιων ακόμη ομοειδών πονημάτων που είχαμε φωτογραφήσει λίγο νωρίτερα στους δρόμους των Εξαρχείων (5-6). Ποιος άλλος θα μπορούσε, άλλωστε, να γράψει «βλέπετε χακί και τρέμετε ανάρχια», στη μέση της Βαλτετσίου;

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..

Ποιος Αλέκος;

Μέσα στα δώδεκα χρόνια που μας χωρίζουν από τη φωτογραφία έχει κυλήσει τόσο νερό στο αυλάκι ώστε χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να θυμηθεί κανείς ότι τον Μάιο του 2001 μεσουρανούσε στο στερέωμα του εκσυγχρονισμού ο Αλέκος Παπαδόπουλος, ο μόνος ίσως υπουργός του ΠΑΣΟΚ στο όνομα του οποίου έπιναν νερό και οι πιο αδιάλλακτοι δεξιοί. Οταν γραφόταν το σύνθημα, ήταν υπουργός Υγείας και Πρόνοιας. Μόλις είχε σημειωθεί η τελευταία μεγάλη νίκη του εργατικού κινήματος: η απόσυρση του νομοσχεδίου Γιαννίτση για τη δραστική αναμόρφωση του Ασφαλιστικού και η παραίτηση του εμπνευστή της υπουργού, κάτω από την πίεση του «πεζοδρομίου» – κυρίως των μαζικών εφεδρειών της ΠΑΣΚΕ, που έκαναν και τη διαφορά στην πελώρια διαδήλωση της 26ης Απριλίου. Η σύγκρουση εκείνη του κυβερνο-ΠΑΣΟΚ με τη λαϊκή του βάση σήμανε και το τέλος της ηγεμονίας του σοσιαλφιλελεύθερου εγχειρήματος στην ελληνική κοινωνία, όπως ακριβώς η επιβολή των μνημονίων επέφερε τον ουσιαστικό πολιτικό θάνατο του ίδιου κομματικού οργανισμού, μια δεκαετία αργότερα. Οσο για τον Αλέκο της φωτογραφίας, πέρασε στην εφεδρεία εκδίδοντας μανιφέστα που καταγγέλλουν τον «επικίνδυνο λαϊκισμό» της αμφισβήτησης των μνημονίων, την «υποχωρητικότητα» «των ηγέτιδων τάξεων» απέναντι στις μάζες και προβάλλοντας την ανάγκη μιας ακόμη πιο αποφασιστικής πάταξης του «τυφλού συνδικαλιστικού διεκδικητισμού». Ας μη βιαστούμε, πάντως, να τον κλάψουμε: εδώ φτάσαμε να υποστούμε ως πρωθυπουργό τον Σαμαρά, αναγεννηθέντα κυριολεκτικά εκ της τέφρας του.