→Πρωταθλήματα για… σπίτι και τηλεόραση
Του Ν. Ασημακόπουλου
Από την ώρα που θέλουμε να δούμε ποδόσφαιρο η συνδρομητική τηλεόραση είναι, πλέον, ανάγκη.
Ετσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, πρώτον τα καλά ξένα πρωταθλήματα γίνονται μακριά από μας κι αν θέλουμε να τα παρακολουθούμε χρειάζεται να πληρώνουμε το κάτι τις μας. Και δεύτερον, κανένα πια από τα ελεύθερα κανάλια δεν δίνει λεφτά για να αγοράσει μια μεγάλη (ή και μικρή) ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Επειτα, υπάρχει το δικό μας πρωτάθλημα, που, έτσι όπως γίνεται, μας αναγκάζει τις περισσότερες φορές να το παρακολουθούμε μόνο από… οπαδική υποχρέωση για να τρέξουμε μετά να δούμε την… κανονική ματσάρα από Αγγλία, Ισπανία, Γερμανία και αλλού.
Ακούγεται λογικό… Η μπάλα στα περισσότερα από τα δικά μας παιχνίδια είναι για τα θηρία… Τα αστέρια ελάχιστα… Ο ανταγωνισμός… άσ’ τα να πάνε. Δεν έχουμε άλλο καταφύγιο από τον καναπέ.
Εκεί οι αληθινές ομαδάρες, οι παιχταράδες και η ποδοσφαιρική υγεία, που απουσιάζουν από τα δικά μας γήπεδα, τα οποία όχι μόνο είναι άθλια τα περισσότερα αλλά απαιτούν και πανάκριβο εισιτήριο μαζί με ταλαιπωρία για να τα πλησιάσεις… Βάλτε και τον κίνδυνο να βρεθείτε σε κάποιο νοσοκομείο έτσι και γίνετε στόχος των οργανωμένων χουλιγκάνων της Αλφα ή της Βήτα ομάδας…
Οποιος έτυχε να παρακολουθήσει έστω και ένα παιχνίδι σε ισπανικό ή αγγλικό γήπεδο, ξέρει. Με ανέσεις θεάτρου, ζει ατμόσφαιρα πραγματικού ποδοσφαιρικού αγώνα.
Αρα από τη στιγμή που βρίσκεται κάποιος στην Ελλάδα, η τηλεόραση συμφέρει. Και η συνδρομή είναι σχετικά φτηνή… Βάζεις στο σπίτι τα καλύτερα παιχνίδια και τους μεγαλύτερους σταρ. Το μόνο που χάνεις είναι η original μαγεία που προσφέρει η live παρακολούθηση. Αξία ανεκτίμητη, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σ’ αυτή τη ζωή…
Αλλωστε, τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι ο μόνος τρόπος για να συντηρούμε την επαφή μας με το πραγματικό ποδόσφαιρο και να ξεφεύγουμε από την αποκρουστική ελληνική πραγματικότητα που παραμένει κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των κάφρων οργανωμένων οπαδών και των προέδρων τους.
Με διαιτητές – καρμανιόλες, με αθλητικούς δικαστές που ζυγίζουν τα συμφέροντα πριν βγάλουν αποφάσεις και μ’ ένα τρύπιο σκηνικό, μέσα στο οποίο ο καθένας κάνει ό,τι γουστάρει ανάλογα με τη δύναμη που διαθέτει στα «κέντρα των αποφάσεων», καλύτερα από μακριά…
Μιλάμε για μια κακοστημένη και μίζερη πραγματικότητα που κανένας δεν δείχνει διάθεση να την αλλάξει. Γι’ αυτό μεγαλώνει κάθε χρόνο η λίμνη που σχηματίζει ο εμετός όσων θέλουν να βλέπουν μόνο μπάλα. Ακόμη και τα τεράστια -για την εποχή και το προϊόν που διαθέτουν- εκατομμύρια που παίρνουν για τηλεοπτικά δικαιώματα πηγαίνουν μάλλον στις τσέπες τους, αν υπολογίσουμε τα ελάχιστα χρήματα που ξοδεύουν για μεταγραφές και υποδομές.
Το χειρότερο απ’ όλα, ότι τίποτα δεν δείχνει πως θα αλλάξει η κατάσταση κι εφέτος. Εκείνοι που έχουν τα γένια και τα χτένια παραμένουν αμετακίνητοι στις καρέκλες τους και στις συμπεριφορές τους. Κανένας δεν φανερώνει διάθεση ν’ ανοίξει ένα παράθυρο για να μπει φρέσκος αέρας.
Παράδειγμα: Δύο διαιτητές, ο Δημητρόπουλος και ο Γιάχος, που πέρυσι τίναξαν στον αέρα με τα σφυρίγματά τους την αξιοπιστία του οργανωμένου ποδοσφαίρου μας, επιβραβεύτηκαν ξαναμπαίνοντας στους πίνακες της Super League. Ο πρώτος είχε καταφέρει να κάνει κόλαση ένα παιχνιδάκι ρουτίνας ανάμεσα στην Παναχαϊκή και τον Ολυμπιακό που δεν τελείωσε ποτέ. Κι ο δεύτερος ανάγκασε τους περισσότερους οπαδούς του Ολυμπιακού να φύγουν αηδιασμένοι από τον τελικό του Κυπέλλου, αφού δεν καταδέχτηκαν να πανηγυρίσουν την κούπα που τους «χάρισε» με τις αποφάσεις του.
Βλέπετε, το λάθος του διαιτητή σ’ ένα ματς του αγγλικού ή του ισπανικού πρωταθλήματος σχολιάζεται αλλά ξεχνιέται, αφού κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί ότι έγινε σκόπιμα. Εδώ, είναι τέτοια η καχυποψία που το ίδιο το σύστημα με τα καμώματά του έχει δημιουργήσει, που και να μη δει κάτι ο διαιτητής, θα στηθεί την άλλη μέρα στον τοίχο σαν στημένος από την ίδια την ομάδα που αδικήθηκε.
Καλή μας απόλαυση!
