Της Πηγής Ασυνειδήτου

 

-Ακόμα έχω αυτόν τον διαβολεμένο θόρυβο στο μυαλό μου. Δεν άντεξα. Προσπάθησα να αυτοσυγκεντρωθώ, να είμαι στο πετσί του ρόλου. Ξέρετε πόσο δύσκολο και βαθύ είναι να παίζεις αρχαία τραγωδία. Αλλά τι ρωτάω, πού να ξέρετε… πώς μπορείτε να με καταλάβετε… ίσως ήταν λάθος που έτρεξα πάλι εδώ.

 

Σιωπή

 

-Δεν λέτε τίποτα… σας είπα ότι ήταν δύσκολο να αυτοσυγκεντρωθώ…

 

-Σας άκουσα…

 

-Αυτό μόνον έχετε να πείτε… γι' αυτό σας πληρώνω… για να μου πείτε σας άκουσα. Μου φαίνεται αυτονόητο ότι με ακούτε, εκτός και εάν είστε κουφή, κάτι που ξέρω ότι δεν είστε. Αλλά κάνετε μερικές φορές σαν να είστε κουφή.

 

Σιωπή

 

-Βέβαια είναι εύκολο για εσάς να παίζουμε με τις σιωπές. Αλλωστε, τι κοστίζουν, εμείς πληρώνουμε. Σας τα έμαθαν καλά οι απόγονοι του Φρόιντ, όταν δεν ξέρετε τι να πείτε, το ρίχνετε σε μια σιωπή, και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Αλλά δεν πάει έτσι, κυρία μου… εγώ εκτίθεμαι. Αυτό μου συνέβη και προχθές το βράδυ στην Αλεξανδρούπολη, εξετέθην. Αλλά πού να ξέρετε εσείς, στο γραφείο σας και στην ασφάλειά του, πώς είναι να εκτίθεται κάποιος. Πού να το ξέρετε… όταν κάτι δεν σας συμφέρει το ρίχνετε στη σιωπή, όπως κάνετε τώρα. Τι ήρθα να κάνω εδώ… απορώ με τον εαυτό μου… μην μπείτε στον κόπο να απαντήσετε, πάλι στη σιωπή θα το ρίξετε.

 

-Ενώ δεν μπορώ, σύμφωνα με τα δικά σας λεγόμενα, να σας καταλάβω, δεν ξέρω τι σημαίνει να εκτίθεται κάποιος, να είναι βαθύς και αφοσιωμένος σαν εσάς στον ρόλο σας στη Μήδεια, εν τούτοις εσείς φαίνεστε να ξέρετε τι σκέφτεται ένας ψυχοθεραπευτής και τι σημαίνει η σιωπή του… σαν να ήσασταν εκεί όταν εκπαιδευόμασταν όλοι εμείς οι «απόγονοι» του Φρόιντ, όπως λέτε…

 

-Εχω άδικο;

 

-Για ποιο από όλα όσα σας είπα;

 

-Κοιτάξτε, καλή μου, εγώ δεν θα παίξω εδώ μέσα την κολοκυθιά. Είχα παράσταση, εκείνος ο ανεκδιήγητος είχε συναυλία δίπλα στην Αλεξανδρούπολη και ούρλιαζε σαν σκυλί που αλυχτούσε. Εγώ δεν μπορούσα να συνεχίσω την παράσταση, τη διέκοψα. Μα το Θεό δεν θα ξαναπάω στην Αλεξανδρούπολη.

 

-Η Αλεξανδρούπολη ολόκληρη τι σας έφταιξε;

 

-Δεν καταλαβαίνουν. Πήγαμε εκεί για να δώσουμε μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις. Ανεβάσαμε ανατρεπτικά μία από τις σημαντικότερες τραγωδίες και αυτοί πήγαν να ακούσουν το «Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες»…

 

-Ολη η Αλεξανδρούπολη πήγε στη συναυλία;

 

-Οχι, μην παρεξηγηθώ. Γεμάτο ήταν το Κηποθέατρο.

 

-Τότε, γιατί δεν συνεχίσατε την παράσταση; Γιατί δεν κάνατε την τιμή σε όσους σας τίμησαν με την παρουσία τους να σας δουν;

 

-Γιατί σας είπα…

 

-Τι μου είπατε;

 

-Ακουγόταν εκκωφαντικά το «Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες»…

 

-Αρα δεν σας φταίει σε τίποτα η Αλεξανδρούπολη…

 

-Γιατί;

 

-Διότι εσείς ήσασταν αυτός που άκουγε αυτό το άσμα και όχι εκείνοι…

 

-Μα πώς; Αφού γινόταν η συναυλία δίπλα…

 

-Ναι, αλλά ήρθαν σε σας να ακούσουν τα λόγια του Ευριπίδη και όχι τη συναυλία.

 

-Ναι, αλλά εμένα έμπαινε αυτός ο άγαρμπος ήχος και μου περόνιαζε τα αυτιά… μου έκανε το κεφάλι σμπαράλια. Ηθελα να τον κάνω να σταματήσει. Ηταν ύβρις αυτό που γινόταν…

 

-Μάλλον εσείς ήσασταν αυτός που απόλαυσε περισσότερο από όλους τη συναυλία. Κανείς δεν θα τη θυμάται με περισσότερη λεπτομέρεια από εσάς. Αντιθέτως, μάλλον οι κάτοικοι της Αλεξανδρούπολης θα θυμούνται εσάς που διακόψατε την παράστασή σας, ενοχοποιώντας εκείνους για το «Ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες»…