Δείτε σας παρακαλώ τη φωτογραφία, δείτε με ποιον τρόπο κοιτάει τον πρωθυπουργό ο Γιάννης Σμαραγδής. Ούτε ερωτευμένος να ήταν. Ενα βλέμμα όμως και τόσο γλοιώδες ταυτόχρονα, περισσότερο και από την περίφημη μαντινάδα του ακόμα, την υμνητική για το πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά: «Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός/στης Αμερικής τ’ αλώνι/κι έλαμψες και ήρθες νικητής/και σ’ αγαπάμε όλοι». Ευτυχώς που δεν ζει ο Καβάφης να παρατήσει την ποίηση ύστερα από αυτό.

«Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής “γλείφει” τον πρωθυπουργό με μαντινάδα», έγραφαν διάφορα sites, ελάχιστοι ήταν εκείνοι που δεν αναζητούσαν ιδιοτελή κίνητρα πίσω από τον ποιητικό οίστρο του κ. Σμαραγδή. Φυσικά στο twitter επακολούθησε ο κακός χαμός. Ιδού δύο ενδεικτικά tweets με άλλου τύπου μαντινάδες, ειδικά για την περίπτωση: «Επήγα στον πρωθυπουργό κι είπα κι ένα τραγούδι μπας και μου δώσει τα ποσά για να γυρίσω ένα movie» και «τσάκισε ο προϋπολογισμός, δεν γίνεται ταινία, γι’ αυτό και ’γώ χρειάστηκα του Αντώνη τα ταμεία».

Το ότι η τελευταία ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» ήταν εντελώς μάπα, μάλλον, δεν χωράει αμφιβολία. Οι περισσότεροι από τους κριτικούς δεν τη βαθμολόγησαν ούτε καν με… πεφταστέρια. Στον κινηματογράφο δε που την είδα κι εγώ μετρήσαμε τέσσερις νεκρούς θεατές από ανία και βαρεμάρα. Το φιλμ βέβαια, αν θυμάστε, άνοιξε σε υπερβολικό αριθμό αιθουσών. «Πρέπει να έβγαλε η εταιρεία του περισσότερες από 100 κόπιες», μου έλεγε ιδιοκτήτης κινηματογράφου. Οι εταιρείες φτιάχνουν πολλές κόπιες σε δύο περιπτώσεις: όταν πιστεύουν πως το φιλμ θα κόψει πολλά εισιτήρια και όταν ξέρουν πως είναι χάλια και δεν βλέπεται, οπότε προσπαθούν να προλάβουν το αρνητικό word of mouth με όσο το δυνατόν περισσότερους θεατές από την πρώτη εβδομάδα. Η άγνοια σώζει. Το «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι» λοιπόν βγήκε σε 105 αίθουσες και πούλησε 320 χιλιάδες εισιτήρια – δεν το λες επιτυχημένο σε σχέση με το κόστος της παραγωγής του.

Δημήτρης Κανελλόπουλος