Eίναι κι αυτή μια παράμετρος του διαδικτυακού κοινωνικού κουτσομπολιού. Συγγραφείς να ποστάρουν μανιωδώς τρέφοντας το υπερφίαλο «εγώ», να τουιτάρουν επί παντός επιστητού για να δείξουν ότι είναι μοντέρνοι, ενημερωμένοι, μαχητικοί. Κι από την άλλη οι πιστοί θαυμαστές αλλά και οι ορκισμένοι εχθροί τους –οργανωμένοι συχνά σε ομάδες– να παρακολουθούν άγρυπνα για να εκθειάσουν ή να θάψουν αναλόγως.

Πρόσφατα είχαμε την περίπτωση της Λένας Διβάνη με το απαράδεκτο, εξωφρενικό σχόλιό της για τον «τζαμπατζή». Τώρα μας προέκυψε πάλι η Σώτη Τριανταφύλλου, η οποία έχει ασκηθεί στο σπορ της πρόκλησης: αυτή τη φορά σε γνωστό σάιτ σχολιάζει την Τσιγγάνα που θηλάζει λέει στο πεζοδρόμιο το μωρό της, στη σύγχρονη Αθήνα.

Είναι να απορεί κανείς που η ανοιχτόμυαλη, υποτίθεται, Σώτη Τριανταφύλλου δεν κατανοεί τον δημόσιο θηλασμό, ένα δικαίωμα που συνδέεται με την ίδια τη γυναικεία φύση. Είναι να απορεί επίσης κανείς που η κοσμογυρισμένη, υποτίθεται, Σώτη Τριανταφύλλου δεν σέβεται την κουλτούρα της μειονότητας των Ρομά, οι οποίοι έχουν τον δικό τους τρόπο ζωής και πολιτισμό, τις δικές τους παραδόσεις, συμπεριφορές και ήθη.

Θα μου πείτε είναι ωραίο να βλέπεις μικρά παιδιά με τις μάνες τους, συχνά ανήλικες κι αυτές, να ζητιανεύουν στον δρόμο; Εμείς ως κοινωνία και κυρίως η πολιτεία έχει υποχρέωση να παρέχει στους Ρομά τη δυνατότητα εκπαίδευσης, την αναγκαία περίθαλψη, να τους αντιμετωπίζει ισότιμα, να δίνει ευκαιρίες προκειμένου να νιώσουν και να γίνουν περισσότερο αποδεκτοί.

Από εκεί και πέρα υπάρχει η ελευθερία επιλογής. Αρκετοί επιδιώκουν και καταφέρνουν να ενσωματωθούν στην ελληνική κοινωνία, ζουν δίπλα μας εμπλουτίζοντας με την αισθητική, τη μουσική, την εξωστρέφεια τις αστικές περιοχές. Κι άλλοι πάλι θέλουν να βαδίζουν στα παραδοσιακά τους μονοπάτια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δικαίωμά τους.

Π. Σπίνου