Με φόντο τον Σκορπιό, το πηγαίο γέλιο μιας οικογένειας που αναστάτωσε την παραλία έδειξε πως κάποιοι ξέρουν να χαίρονται τις στιγμές

Με αφορμή μια ανθρώπινη σκηνή στην παραλία της Ιθάκης

Του Φιλήμονα Καραμήτσου

Δεν τους είδα, άκουσα μόνο το γέλιο τους. Κολυμπούσα και έβλεπα μπροστά τα μικρά νησιά, τη Μαδουρή, τον Σκορπιό. Γύρισα και είδα πρώτον τον πατέρα, να βουτάει στη θάλασσα με ένα μεγάλο, αυθόρμητο, παιχνιδιάρικο γέλιο.

Ενα νέο παιδί, θα 'ταν δεν θα 'ταν 25 χρονών, κι από πίσω του ένα μικρό αγόρι, χωρίς μαγιό, αδύνατο και μελαχρινό, κοντοκουρεμένο με μια λεπτή αλογοουρά. Και η μάνα με το άλλο μωρό στην αγκαλιά, γυμνό κι αυτό, περπατούσαν στο νερό.

Μου πήρε λίγα δευτερόλεπτα να καταλάβω ότι είναι Τσιγγάνοι – ας μη μείνουμε στην ορολογία, Ρομ, Ρομά ή «Γύφτοι» όπως λένε πολλοί και ξεμπερδεύουν γυρίζοντας το κεφάλι από την άλλη μεριά.

Σημασία είχε το γέλιο τους που αναστάτωσε τη μεγάλη παραλία στο Νυδρί στη Λευκάδα. Ποιος γελάει πια τόσο ανόθευτα, τόσο γενναιόδωρα; Ποιος χαίρεται τόσο τη στιγμή;

Βγήκα από τη θάλασσα και συνέχιζα να τους παρατηρώ. Πίσω στον δρόμο είχαν παρκάρει το φορτηγάκι. Εκαναν μάλλον μια γρήγορη στάση και βούτηξαν. Ανάμεσα σε εκατοντάδες τουρίστες που ακίνητοι στις ξαπλώστρες παρακαλούσαν τον ήλιο να τους θεραπεύσει όλες τις πληγές του σκληρού χειμώνα. Φευ…

Ο πατέρας έφυγε λίγο πιο βαθιά. Πρέπει να ήταν ο μόνος που ήξερε μπάνιο και τα παιδιά μισόκλαιγαν που δεν τα έπαιρνε μαζί του. Η μητέρα, ένα κορίτσι όχι πάνω από 18 χρονών, όμορφη πολύ, με ένα μαύρο κολάν για κάτω μαγιό, τα παρηγορούσε με αγκαλιές μέσα στο νερό.

Τους άφησα για λίγο από τα μάτια μου, ντρεπόμουν που κοίταγα τόσο αδιάκριτα. Στράφηκα προς την άλλη πλευρά της παραλίας.

Σε λίγο, τρία νέα κορίτσια από τη Σερβία -όλη η παραλία έμοιαζε να έχει κατακλυστεί από αγόρια και κορίτσια από τη «φίλη χώρα» που λέγαμε το ’90-, ακίνητα στο νερό μέχρι τη μέση, είχαν γυρίσει και κοίταζαν επίμονα προς τα πίσω. Γύρισα κι εγώ το βλέμμα μου και είδα όλη την οικογένεια των χαμογελαστών ανθρώπων, γονείς και παιδιά, που είχαν βγει πια από τη θάλασσα και έκαναν ντους στη μοναδική ντουσιέρα της παραλίας.

Το απόγευμα που έφευγα, πλησίασα και είδα μια πινακίδα στην ντουσιέρα που απαγόρευε τη χρήση σαμπουάν. Θυμήθηκα ότι όλη η οικογένεια είχε χρησιμοποιήσει σαμπουάν και μισογέλασα για αυτήν τη μικρή παράβαση στην οργανωμένη μας πλαζ.

Μισογέλασα. Μου είχαν κολλήσει για λίγο το γέλιο τους φαίνεται. Στο βάθος ένα μεγάλο κότερο έδενε στα ανοιχτά. Η οικογένεια των Ελλήνων τουριστών που συνάντησα στον δρόμο για το πάρκινγκ σχολίαζε με πάθος ιστορίες για τον Ωνάση, Ρώσους και μεγάλα πάρτι… Δεν είχε πλάκα πια. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε…