ΗΠΑ Στην 50ή επέτειο από την ιστορική ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πλημμύρισε η Ουάσιγκτον από διαδηλωτές –κι όμως, το όνειρό του παραμένει επίκαιρο και, δυστυχώς μέχρι τώρα, άπιαστο
Του Δημήτρη Φαναριώτη
Λαοθάλασσα χθες στους κεντρικούς δρόμους της Ουάσινγκτον, για τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ιστορική ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ κατά του φυλετικού ρατσισμού. Η ομιλία που έμελλε να αλλάξει την αμερικανική Ιστορία και έμεινε γνωστή για τη φράση «έχω ένα όνειρο», πραγματοποιήθηκε στις 28 Αυγούστου του 1963, με στόχο την αφύπνιση των πολιτικών κομμάτων σε θέματα κοινωνικών ανισοτήτων που εξακολουθούν να παραμένουν δυσεπίλυτα στις ΗΠΑ. Μεθαύριο Τετάρτη συμπληρώνονται 50 χρόνια από την ημέρα που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφώνησε τον περίφημο λόγο του, σε μια ειρηνική συγκέντρωση στην Ουάσινγκτον, παρουσία 250.000 ανθρώπων.
Η στάση του Ομπάμα
Στην επίσημη τελετή αναμένεται με ενδιαφέρον η ομιλία του Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος δηλώνει θαυμαστής του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου έχει τοποθετήσει την προτομή του σπουδαίου νομπελίστα αγωνιστή κατά των φυλετικών διακρίσεων.
Θυμίζουμε ότι το 1963 –πέντε χρόνια πριν από τη δολοφονία του- ο Κινγκ υπήρξε ο κύριος διοργανωτής μαζικών ειρηνικών διαδηλώσεων κατά των φυλετικών διακρίσεων, στο Μπέρμιγχαμ της Αλαμπάμα, οι οποίες αντιμετωπίστηκαν με βία από την αστυνομία.
Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του δικτύου Euronews στην Ουάσινγκτον, στην πλειονότητά τους οι ομιλητές υπογράμμισαν ότι το όνειρο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ δεν έχει ακόμη πραγματωθεί, καθώς η εργασία, η ελευθερία και η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένουν ακόμη, μισό αιώνα μετά, το μείζον πρόβλημα της αμερικανικής κοινωνίας.
Η εφημερίδα «Chicago Tribune» αναζήτησε ανθρώπους, οι οποίοι όχι μόνο μετείχαν, αλλά υπήρξαν βασικοί διοργανωτές της ιστορικής πορείας και περιέγραψαν με γλαφυρότητα τόσο το κλίμα της εποχής αλλά και τα όσα διαδραματίστηκαν εκείνη τη ζεστή αυγουστιάτικη ημέρα στην Ουάσινγκτον.
Οπως γράφει η εφημερίδα, «αν αυτό που έχει μείνει στην Ιστορία είναι η περίφημη φράση του Κινγκ “έχω ένα όνειρο”, όπως αποκαλύπτουν οι μαρτυρίες, κι άλλοι ακτιβιστές και διοργανωτές της πορείας πραγματοποίησαν αξιόλογες ομιλίες προτείνοντας συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία πίστευαν ότι ήταν αναγκαία για να πάει μπροστά η χώρα. Μεταξύ τους οι Φίλιπ Ράντολφ και Μπάγιαρντ Ράστιν, με βασικά αιτήματα τη θέσπιση ελάχιστου βασικού μισθού, ο οποίος θα βελτίωνε τις συνθήκες διαβίωσης, καθώς και η δημιουργία μαζικών προγραμμάτων μαζικής εκπαίδευσης για τους ανειδίκευτους εργάτες. Η βασική ιδέα των δύο αυτών ομιλητών ήταν ότι η οικονομική δικαιοσύνη, ειδικά για τους Αφροαμερικανούς, ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νομοθετική κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους».
Οι μαρτυρίες…
• Ο 94 ετών συνταξιούχος δάσκαλος Τίμουελ Μπλακ, τότε επικεφαλής του Νεγρο-αμερικανικού Εργατικού Συμβουλίου, ο άνθρωπος που πέτυχε να συγκεντρώσει 250.000 ανθρώπους στην Ουάσινγκτον φέρνοντάς τους με τρένα και λεωφορεία, είπε μεταξύ άλλων στην αμερικανική εφημερίδα ότι «η πορεία τον ενδυνάμωσε και ότι ο βασικός της στόχος ήταν ίσες εργασιακές ευκαιρίες για όλους, κάτι που εξακολουθεί να μην ισχύει για δεκάδες χιλιάδες Αφροαμερικανούς έως και σήμερα».
• Το 1963, η Ρόζι Σίμσον ήταν επίσης δασκάλα, μητέρα 6 παιδιών και είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Η 82χρονη σήμερα εκπαιδευτικός υπήρξε ο άνθρωπος που καθιέρωσε την φράση τα «βαγονάκια του Γουίλις», προκειμένου να περιγράψει τα βαγόνια-αίθουσες διδασκαλίας (!) που κατασκεύασε μόνο για τους μαύρους μαθητές ο (λευκός) επικεφαλής των Επιθεωρητών Μέσης Εκπαίδευσης Μπέντζαμιν Γουίλις. Οπως αποκαλύπτει, «κάθε φορά που προσπαθούσε να στεγάσει σ’ ένα κανονικό κτίριο τους μαύρους μαθητές το Σχολικό Συμβούλιο, επαναπροσδιόριζε τα όρια της γειτονιάς έτσι ώστε να μην μπορούν να φοιτήσουν σε σχολεία για λευκούς. Δεν είχαμε πρόσβαση ούτε στις βιβλιοθήκες ούτε στα εργαστήρια Φυσικής και Χημείας και οι δάσκαλοι δεν διέθεταν τα απαραίτητα εργαλεία για να διδάξουν σωστά».
• Τέλος, η 64χρονη σήμερα καλλιτέχνις Τζιλ Λίτλγουντ θυμάται ότι, όταν το σχολείο της γειτονιάς της έγινε σχολείο για μαύρους, ήταν ένα από τα ελάχιστα λευκά παιδιά σε αυτό. Ακτιβίστρια με σπάνιο δυναμισμό και θάρρος, η Λίτλγουντ είπε χαμογελώντας ότι «συνελήφθη σε ηλικία μόλις 14 ετών από την αστυνομία, επειδή πρωτοστάτησε στις διαδηλώσεις εναντίον των “βαγονιών του Γουίλις”.
»Δεν νομίζω να υπήρξε άλλη λευκή μαθήτρια που συνελήφθη ποτέ για τέτοιο λόγο», κατέληξε.
