Του Τάσου Τσακίρογλου
«Ο ΣΥΡΙΖΑ εξύφανε “πολιτική συμπαιγνία”, η οποία όμως απέτυχε, με προφανή στόχο το ΠΑΣΟΚ και προσωπικά τον πρόεδρό του (…) προς τον οποίο τρέφει μεγάλο και τυφλό πολιτικό μίσος». Αυτό αναφέρεται στην «άτυπη ενημέρωση» της Ιπποκράτους προς τους δημοσιογράφους, στην οποία προστίθεται ότι οι τελευταίες εξελίξεις στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ «δικαίωσαν απολύτως τον Ευάγγελο Βενιζέλο».
Σημάδι των καιρών οι «άτυπες ενημερώσεις» και τα «non papers» των κομμάτων, επικοινωνιακές μέθοδοι που όλο και συχνότερα παίρνουν τη θέση του ρεπορτάζ και της έρευνας, ικανοποιώντας και τα δύο μέρη: Τα μεν κόμματα λανσάρουν ως ενημέρωση την κοινή προπαγάνδα, με ελεγχόμενες πληροφορίες, έτοιμη αξιολόγηση που προκαταλαμβάνει τον δημοσιογράφο και ερμηνείες που προφανώς τα βολεύουν.
Από την άλλη, οι δημοσιογράφοι βρίσκουν έτοιμη και μασημένη τροφή, αποφεύγοντας τη βάσανο των «δύσκολων» ερωτήσεων και εξοικονομώντας πολύτιμο χρόνο, ο οποίος αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία στον αγώνα ταχύτητας για την εξασφάλιση και κάλυψη της είδησης. Επιπρόσθετα αποποιούνται ευκολότερα την ευθύνη των λεγομένων τους, αφού προκαταβολικά, έστω και για δευτερόλεπτα, γίνεται αναφορά σε «άτυπη ενημέρωση», «non paper», «συνομιλητές του προέδρου» κ.ο.κ.
Η πρακτική αυτή αποτελεί ακόμα ένα φαινόμενο που εκφράζει τον εκφυλισμό της πολιτικής επικοινωνίας, η οποία υποβιβάζεται απλώς σε συγκάλυψη και μεταμφίεση ανομολόγητων πολιτικών σκοπιμοτήτων με προφανή στόχο την παραπληροφόρηση και εξαπάτηση των πολιτών-αναγνωστών-τηλεθεατών-ακροατών.
Η επίσημη και ξεδιάντροπη διαρροή απολύτως φιλτραρισμένων πληροφοριών και πολιτικών εκτιμήσεων από τα «επικοινωνιακά επιτελεία» των κομμάτων, εντεταλμένων όχι να πληροφορήσουν τους πολίτες επί των πολιτικών εξελίξεων αλλά να τους επιβάλουν μια συγκεκριμένη κομματική οπτική, φτάνει στις μέρες των μνημονίων σε παροξυσμό.
Αυτό φυσικά γίνεται δυνατό μέσω όχι τόσο των παραπλανημένων συναδέλφων, αλλά κυρίως μέσω μιας κρίσιμης μάζας λειτουργών του Τύπου, οι οποίοι διαβιούν στις παρυφές της εκάστοτε εξουσίας, επωφελούμενοι των προνομίων που αυτή τούς εξασφαλίζει.
Και για να επιστρέψουμε στην «άτυπη ενημέρωση της Ιπποκράτους». Είναι εντυπωσιακή η λογική που χρησιμοποιεί για να προστατεύσει τον «Ηγέτη» (Ευάγγ. Βενιζέλο), προσχωρώντας σε μια συνωμοσιολογικού χαρακτήρα ερμηνεία που αγγίζει τα όρια του γελοίου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ εξύφανε μια πολιτική συμπαιγνία και χρησιμοποίησε ένα φθηνό επικοινωνιακό παιχνίδι».
Με ποιο στόχο; Μα, φυσικά για να πλήξει «την ίδια την ύπαρξη της κυβέρνησης και τη συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Εδώ οι συνεπαγωγές είναι εντυπωσιακές: ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να πλήξει τους θεσμούς με πρώτο το Κοινοβούλιο, ενώ επιδιώκει να ρίξει με κόλπα την κυβέρνηση και να «θέσει σε ομηρία το ΠΑΣΟΚ». Ομως «το ΠΑΣΟΚ έδειξε και πάλι ότι λειτουργεί ως εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας», ενώ οι τελευταίες εξελίξεις «δικαίωσαν απολύτως τον κ. Βενιζέλο».
Τελικό (και αβίαστο) συμπέρασμα: Απόλυτος εγγυητής της σταθερότητας για το πολίτευμα, την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ είναι ο «Ηγεμόνας» κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Για τους πολίτες αυτής της χώρας είναι γνωστή η αίσθηση υπεροχής και η αλαζονεία -στα όρια της ύβρεως- του κ. Βενιζέλου, ωστόσο η μεγαλομανία έχει και τα όριά της. Οταν αυτά ξεπερνιούνται, το δράμα γίνεται κωμωδία.
