Φαίνεται να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργείο Εξωτερικών για το χειρισμό του όλου θέματος

Του Τάσου Τσακίρογλου

Την έντονη αντίδραση της Αγκυρας και απειλές για αντίμετρα προκάλεσαν οι διαρροές μέσω Τύπου ότι η ελληνική κυβέρνηση προτίθεται να προχωρήσει σε μερική ανακήρυξη ΑΟΖ με αποστολή των συντεταγμένων για τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας στα Ηνωμένα Εθνη, εντός των πρώτων μηνών του έτους.

«Σε περίπτωση που συμβεί αυτό, και η Τουρκία θα προβεί σε αντίστοιχα βήματα», δήλωσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου, προσθέτοντας ότι «σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους πρέπει να αποφεύγονται μονομερή βήματα, διότι υπάρχει θετική ατμόσφαιρα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας». Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών σημείωσε ότι τη στιγμή που οι ελληνοτουρκικές σχέσεις βελτιώνονται με ταχείς ρυθμούς, «έχει σημασία να προβούμε στα βήματα αυτά από κοινού και μέσω διαβουλεύσεων».

Παράλληλα, ο Τούρκος υπουργός Ενέργειας, Τανέρ Γιλντίζ, επανέφερε τα περί «αμφισβητούμενων περιοχών στο Αιγαίο» και δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει ότι δεν μπορεί «η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει τόσες οικονομικές δυσκολίες, να εγκαινιάσει νέα πεδία αντιδικίας, αφού δεν το κάνει η Τουρκία που έχει μια καλπάζουσα οικονομία».

Στην Αθήνα, πάντως, φαίνεται ότι η όλη συζήτηση για την ΑΟΖ διεξάγεται περισσότερο με όρους συγκυρίας και με επικοινωνιακό παρασκήνιο, καθώς δεν προδιαθέτει για κινήσεις με οργάνωση και την αναγκαία εχεμύθεια, ενώ πληροφορίες επιμένουν ότι υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργείο Εξωτερικών για τον χειρισμό του όλου θέματος.

Σύμβουλοι του πρωθυπουργού φέρονται να εισηγούνται περισσότερο άμεσες κινήσεις, ενώ στη Βασιλίσσης Σοφίας φαίνεται να επικρατεί μεγαλύτερος προβληματισμός. Αλλωστε, η κυβέρνηση βρίσκεται υπό τη συνεχή πίεση της Χρυσής Αυγής και της ευρύτερης Ακροδεξιάς, ενώ πρόσφατη είναι και η πρόταση του στενού συνεργάτη του Α. Σαμαρά, Φαήλου Κρανιδιώτη, να κάνει ο πρωθυπουργός άνοιγμα στους ψηφοφόρους των Ανεξάρτητων Ελλήνων και της νεοναζιστικής οργάνωσης, προνομιακό μέσο για το οποίο άνοιγμα θεωρούνται τα εθνικά θέματα.

Στο θέμα της ανακήρυξης ΑΟΖ κάνουν τις δικές τους παρεμβάσεις και οι διεθνείς παίκτες, όπως η Ε.Ε. (κυρίως η Γερμανία), οι ΗΠΑ και η Ρωσία, με τις προσδοκίες που επενδύονται στους υδρογονάνθρακες της Αν. Μεσογείου να είναι αρκετά μεγάλες.

Δεν είναι τυχαίο ότι η δημόσια συζήτηση επί του θέματος, και όσον αφορά την Ελλάδα, καταλήγει συχνά στην εξίσωση «κοιτάσματα υδρογονανθράκων έναντι παραγραφής μέρους του χρέους», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Στο γήπεδο αυτό «παίζουν» και οι εγχώριοι παίκτες, με πιέσεις σε κάθε κατεύθυνση, προκειμένου να μη μείνουν έξω από τη μοιρασιά.

Σε κάθε περίπτωση, οι κινήσεις της ελληνικής πλευράς προσλαμβάνουν τη μορφή νομικών πυροτεχνημάτων, τα οποία, σύμφωνα με έμπειρους διπλωμάτες, μπορούν να σύρουν τη χώρα σε μια νέα πολύχρονη και περίπλοκη διαπραγμάτευση, με πλαίσιο αυτή τη φορά τον ΟΗΕ και κατάληξη την ομηρία από τη συναίνεση της Αγκυρας, κάτι που θα σήμαινε ότι μέτρο άσκησης των δικαιωμάτων θα γινόταν το τι διεκδικεί η Τουρκία. Απτό παράδειγμα, όπως έλεγαν οι ίδιες πηγές, είναι οι 53 γύροι διερευνητικών επαφών που διεξάγονται από το 1999.