Της Λήδας Γαλανού

Ο Μίτος της Αριάν

(Au Fil d’ Ariane)

σκηνοθεσία: Ρομπέρ Γκεντιγκιάν 

Ηθοποιοί: Αριάν Ασκαρίντ, Ζαν Πιέρ Νταρουσέν, Ζεράρ Μεϊλάν, Ζακ Μπουντέ, Αναΐς Ντεμουστιέ

Η Αριάν έχει γενέθλια: φοράει το καλό της φόρεμα, φτιάχνει μια τούρτα και περιμένει να έρθει η ώρα για το πάρτι. Αλλά ο σύζυγός της δεν θα γυρίσει όπως ήταν προγραμματισμένο, τα παιδιά της δεν θα τα καταφέρουν κι η Αριάν θα βρεθεί ολομόναχη, χωρίς όρεξη για γιορτές. Αλλά δεν θα το βάλει κάτω. Αφού δεν έχει παρέα, θα φύγει από το σπίτι και θα ξεκινήσει μόνη της τη «μεγάλη περιπέτεια», όπου θα έχει τις πιο απρόσμενες, παραμυθένιες συναντήσεις και θα καταλάβει ότι για να ζήσει κανείς, δεν έχει παρά να αφεθεί στη ζωή και τις εκπλήξεις της.

Τρία χρόνια μετά τον θρίαμβο του «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», ο Γάλλος–Αρμένιος–Μασσαλιώτης, πάνω απ’ όλα δημιουργός, επιστρέφει με ακόμα μια ανθρωποκεντρική, σοσιαλιστική στην ψυχή, «μεσογειακή» ταινία. Ολοι οι αγαπημένοι του ηθοποιοί βρίσκονται εδώ (αυτή η ταινία, περισσότερο από κάθε άλλη, είναι ένα χάδι στην Αριάν Ασκαρίντ, σύντροφο άλλωστε του Γκεντιγκιάν), στην πολύ δική του πόλη, τη Μασσαλία που, σαν γεωγραφικό και κοινωνικό φετίχ, στεγάζει όλες τις κινηματογραφικές περιπέτειές του. Με την ομολογία του Γκεντιγκιάν, αυτή είναι μια «fantaisie», ένας μύθος, ένα όνειρο, ένα παιχνίδι του σκηνοθέτη με τη ζωή, με τις αρχές και τις συνέχειές της κι όσα επιφυλάσσει στους τολμηρούς που την αποδέχονται και τη δοκιμάζουν. Κι αν κάπου μέσα στη φαντασία, τα ζώα που μιλούν, τις ασταμάτητες κινηματογραφικές, λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές, ο μονόλογός του γίνεται λιγότερο άμεσος, πιο αλαφροΐσκιωτος, πιο επιφανειακός από τη βαθιά απλότητα και σοφία στην οποία μας έχει συνηθίσει, η αισιοδοξία του για τα ανθρώπινα και η σκηνοθετική του παιδικότητα και χάρη παραμένουν απαράλλακτες.

Κάποτε στη Νέα Υόρκη

(The Immigrant)

Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γκρέι

Ηθοποιοί: Μαριόν Κοτιγιάρ, Χοακίν Φίνιξ, Τζέρεμι Ρένερ

Το 1921, η Πολωνή μετανάστρια Εύα φτάνει στο Ελις Αϊλαντ, μαζί με την αδελφή της που, ετοιμοθάνατη, μπαίνει σε καραντίνα. Προκειμένου να μπορέσει να μαζέψει χρήματα και να τη σώσει, η Εύα επαφίεται στα χέρια του Μπρούνο, ενός «θεατράνθρωπου» προαγωγού που θα της προσφέρει προστασία και στέγη με αντάλλαγμα την εκμετάλλευση του κορμιού της. Ο πάντα στιβαρός αλλά και συντηρητικός, σκηνοθετικά και ιδεολογικά, Τζέιμς Γκρέι της «Μικρής Οδησσού» ή του «We Own the Night» αποπειράται να μιμηθεί ένα κλασικό, παλαιάς κοπής μελόδραμα. Η αναπαράσταση της εποχής είναι πανέμορφη, αλλά τα πλάνα και η πλοκή του πνίγονται στη σκόνη ενός παλιοκαιρίτικου σινεμά χωρίς έμπνευση ή ορμή, στο οποίο λάμπει μόνο η, όπως πάντα, μαγική Μαριόν Κοτιγιάρ.

*Κι όμως… γίνεται

(And so it Goes)

Νέα ρομαντική κομεντί, με ανεβασμένο ηλικιακά target group, από τον μάστερ του είδους Ρομπ Ράινερ («Οταν ο Χάρι γνώρισε τη Σάλι»), με πρωταγωνιστές τούς Μάικλ Ντάγκλας και Νταϊάν Κίτον. Η ελληνική εταιρεία διανομής δεν έκανε δημοσιογραφική προβολή, οπότε θα το δούμε κι εμείς στο σινεμά, παρέα με τις μαμάδες και τις θείες μας.

Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή

(Dawn of the Planet of the Apes)

Σκηνοθεσία: Ματ Ριβς

Ηθοποιοί: Αντι Σέρκις, Τζέισον Κλαρκ, Κέρι Ράσελ, Γκάρι Ολντμαν, Κόντι Σμιτ-ΜακΦί

Η ανθρωπότητα έχει σχεδόν αποδεκατιστεί από τη «γρίπη των πιθήκων», αποτέλεσμα των γενετικών πειραμάτων που γνωρίζουμε ήδη από τις προηγούμενες ταινίες τού franchise. Σε μια απομονωμένη περιοχή, δίπλα σε πυκνό δάσος, ζουν οι πίθηκοι, σε μια κοινότητα με «ανθρώπινες» αρχές, με ηγέτη φυσικά τον Σίζαρ, που με τα χρόνια έχει γίνει ένας δίκαιος, αυστηρός, οξυδερκής αρχηγός που προστατεύει την αγέλη του από την ανθρώπινη απειλή. Οταν, όμως, μια ομάδα επιζώντων θα θελήσει να εισχωρήσει στην περιοχή τους για να εκμεταλλευτεί ένα παλιό εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας που βρίσκεται εκεί, ο πόλεμος ανάμεσα σε Πιθήκους και Ανθρώπους πυροδοτείται ξανά, με καταστροφικά αποτελέσματα και για τα δύο στρατόπεδα.

Εάν κανείς θεωρεί ότι το «Rise of the Planet of the Apes» του 2011 ήταν μια φιλόδοξη και πετυχημένη αναβίωση της παράδοσης του «Πλανήτη των Πιθήκων», αυτό εδώ το σίκουελ, σε σκηνοθεσία του δημιουργού τού «Cloverfield», αληθινά απογειώνει τον μύθο σε μια νέα, τρισδιάστατη, κατάμαυρη και καθηλωτική σφαίρα της φαντασίας. Επικεντρωμένο απόλυτα στον Σίζαρ του Αντι Σέρκις και στους πιθήκους του (το ανθρώπινο καστ όχι απλώς έχει αλλάξει εντελώς, αλλά περνά και σε… τρίτη μοίρα), το φιλμ συνδυάζει την παραβολή για τη διαφθορά της εξουσίας με σκοτεινό χιούμορ, ξεκάθαρα σχεδιασμένους ήρωες, δράση, αγωνία κι ένα θαυμάσιο φουτουριστικό σύμπαν, απόλυτα πειστικό, εντυπωσιακό και με κάποιες σκηνές ανθολογίας. Αν είναι έτσι, να περιμένουμε και το επόμενο.

Rage

Σκηνοθεσία: Πάκο Καμπέθας

Ηθοποιοί: Νίκολας Κέιτζ, Ντάνι Γκλόβερ, Ρέιτσελ Νίκολς, Πίτερ Στορμάρε

Ενας πρώην κακοποιός που έχει πια μπει στον ίσιο δρόμο πέφτει θύμα εκβιασμού της ρωσικής μαφίας κι αναγκάζεται να ξαναπιάσει την παλιά του τέχνη για να σώσει την κόρη του. Απανωτά κλισέ, προβλέψιμη πλοκή, ένα απρόσμενο φινάλε, γερές δόσεις από αίμα και heavy metal και η γνώριμη παράνοια του Νίκολας Κέιτζ, ο οποίος κάπως πρέπει να βγάζει και τα προς το ζην.