→Ο ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς αποτάσσεται την ανάθεση και επιζητάει την εμπλοκή. Και, από αυτήν την άποψη, η ερώτηση «είστε έτοιμοι;» δεν αφορά το πολιτικό του προσωπικό, αλλά τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής εργατικής τάξης
Του Χρήστου Λάσκου*
Το 1ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει σε λίγες ώρες. Και στραμμένο πάνω του είναι το βλέμμα όχι μόνο των μελών του. Ενα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας ενδιαφέρεται ζωηρά για τις εξελίξεις στον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Οπως, επίσης, και πολλοί στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο.
Και είναι λογικό. Στο μέτρο που εδώ και μ’ αυτόν τον πολιτικό φορέα στην ηγεσία είναι το πιθανότερο να σπάσει η δολοφονική αλυσίδα της λιτότητας και της αξιοποίησης του δημόσιου χρέους ως όπλου μαζικής καταστροφής εναντίον των εργαζομένων –και ευρύτερα των λαϊκών τάξεων– όλου του κόσμου. Από εδώ και μ’ αυτόν τον πολιτικό φορέα είναι το πιθανότερο πως η αδήριτη και καθολική προσταγή «να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι» μπορεί να αρχίσει να υλοποιείται.
Είναι μεγάλα τα διακυβεύματα και αντίστοιχα μεγάλες οι προσδοκίες. Ας αποσαφηνίσουμε, λοιπόν, σχηματικά μερικά ουσιώδη ζητήματα.
α. Ελέγχεται συχνά ο ΣΥΡΙΖΑ για κάποιο είδος προγραμματικού ελλείμματος, η κάλυψη του οποίου είναι αναγκαίος όρος για να κυβερνήσει, και να κυβερνήσει καλά. Νομίζω πως πρόκειται για εσφαλμένη προσέγγιση. Η οποία, εκτός του γεγονότος πως αγνοεί την πραγματικά τεράστια προγραμματική εργασία που επιτελείται, αστοχεί και ως προς το πώς αντιλαμβάνεται τα μελλούμενα. Θέλω να πω, αυτό στο οποίο τείνουμε ως ελληνική κοινωνία δεν είναι η ομαλή και συντεταγμένη εφαρμογή ενός «ολοκληρωμένου» προγράμματος, αλλά μια πολύ μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση. Γι’ αυτό και ο ΣΥΡΙΖΑ διαρκώς αποτάσσεται την ανάθεση και επιζητάει την εμπλοκή. Και, από αυτήν την άποψη, η ερώτηση «είστε έτοιμοι;» δεν αφορά το πολιτικό του προσωπικό, αλλά τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής εργατικής τάξης.
β. Επισημαίνεται άλλο τόσο πως η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ έχει ατονήσει, πως έχει περιέλθει σε μια κατάσταση στασιμότητας. Αλλοι ισχυρίζονται πως αυτό οφείλεται στο γεγονός πως «τα στρογγυλεύει», άλλοι, ακριβώς αντίθετα, στο ότι παραείναι ριζοσπαστικός, δηλαδή «έξαλλος» -και τα ΜΜΕ πως ισχύουν και τα δύο μαζί και ταυτοχρόνως! Η μαύρη αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύτηκε και πορεύεται ως ριζοσπαστικός αριστερός φορέας και είναι καταδικασμένος να συνεχίσει να το κάνει. Οποιαδήποτε υπαναχώρηση δεν μπορεί παρά να είναι καταστροφική, για τον ίδιο και για τους εργαζομένους. Η οξύτητα και ο οριακός χαρακτήρας της καπιταλιστικής κρίσης γελοιοποιούν αντικειμενικά οποιαδήποτε προοπτική «σοσιαλδημοκρατικοποίησης». Ο ΣΥΡΙΖΑ ή θα είναι ριζοσπαστικός ή θα καταρρεύσει μέσα στη χλεύη.
γ. Ο,τι διαπιστώνεται ως στασιμότητα –κι εδώ οι δημοσκοπήσεις φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο– όταν προέρχεται από καλόπιστες φωνές, δηλώνει μια πιεστική αγωνία «να τελειώνουμε μ’ αυτούς», γιατί κάθε μέρα που περνάει η κοινωνική καταστροφή τείνει να γίνει ανήκεστος. Σωστό, γι’ αυτό και το αίτημα της ανατροπής είναι διαρκές, όπως και η επιδίωξή της. Δεν πρέπει, ωστόσο, να ξεχνάμε πως είναι ιστορικά πρωτοφανής η μετατόπιση, σε συνθήκες ραγδαίας κρίσης, μεγάλου –και ταξικά ομοιογενούς– αριθμού ανθρώπων προς τα αριστερά. Ο φόβος και η απελπισία είναι καταστάσεις που κινούν το πολιτικό εκκρεμές σχεδόν πάντοτε στην αντίθετη κατεύθυνση. Στην κρίση του ’30 γέμισε ο κόσμος δικτάτορες και φασισμούς, ενώ αυτή του ’70 «έκλεισε» με τη σαρωτική επικράτηση του θατσερισμού και την κατάρρευση του «υπαρκτού».
δ. Αρα εμείς κάτι κάνουμε καλά. Και είναι αυτός ο λόγος που οι προοδευτικοί άνθρωποι όπου γης μάς παρακολουθούν με μεγάλο ενδιαφέρον. Το γεγονός πως εντός της χώρας –αρκετές φορές και εντός του χώρου– λέγονται και γράφονται «αριστερές» κριτικές οφείλεται νομίζω στην αδυναμία να κατανοηθεί από τους «κριτικούς» πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μία από τις συνήθεις ριζοσπαστικές ομάδες, αλλά ένας μαζικός αντικαπιταλιστικός φορέας, ένα πρωτόγνωρο μαζικό εγχείρημα, που η μεγάλη Ιστορία τού όρισε ίσως να κυβερνήσει, σε συνθήκες που δεν επέλεξε ο ίδιος, για να αρχίσουν τα πράγματα ν’ αλλάζουν ριζικά.
Σημείωνε το Σάββατο στην «Εφ.Συν.» ο Γεράσιμος Μοσχονάς, ως ένα από τα μεγάλα μας μειονεκτήματα, πως αποτελούμε τον πιο «φραξιονισμένο» φορέα της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Εστω κι αν θεωρώ πως πρόκειται για υπερβολική άποψη, το γεγονός πως τη διατυπώνει, όχι η μονταζιέρα, αλλά ένας από τους πιο εύστοχους πολιτικούς επιστήμονες, της δίνει μεγάλο βάρος.
Στις 14 Ιουλίου ούτως ή άλλως θα είμαστε ένα άλλο, εξίσου πολύχρωμο, αλλά ενιαίο κόμμα.
……………………………………………………
* Μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
