Του Πέτρου Μανταίου

Να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων με καθαρή συνείδηση τα «ναι», που να μην είναι σκέτα «ναι», είτε τα «όχι», που να μην είναι «όχι» για το «όχι», στο πολυθρύλητο, εμφανώς εκβιαστικό στη διατύπωση, πολυνομοσχέδιο δημοσιονομικής προσαρμογής και άλλα αναρίθμητα που περικλείουν –ή υποκρύπτουν– οι 500 σελίδες του! Διότι, πίσω από κάθε «ναι» και κάθε «όχι» μπορεί να διακρίνεται φως ελπίδας, αλλά και να παραμονεύει σκοτεινό αδιέξοδο για το μέλλον του τόπου.

Δεν νομίζω ότι με ένα πειθαρχημένο «ναι» ψεκάσαμε και καθαρίσαμε. Ούτε ότι με ένα «όχι», απείθαρχο στο «ναι» αλλά πειθαρχημένο στο «όχι», καθαρθήκαμε από ευθύνες και ενοχές επιρρίπτοντάς τες στους άλλους.

Καθώς και το «ναι» και το «όχι» πρέπει να είναι προϊόντα σύνεσης και περίσκεψης, αρκούντως τεκμηριωμένα, προπαντός κατανοητά στον πολίτη, που ετούτες τις ώρες καίγεται για την αλήθεια –ποια επιτέλους είναι η πραγματική κατάσταση και ποιος έχει θάρρος και γνώσεις να την ομολογήσει– και θα είναι άδικο, άγονο και άχρηστο να ζεματίζουμε τον πολίτη με μισές αλήθειες και μισά ψέματα, σε μία γενικευμένη σύγχυση όπου προσφέρεται στον κάθε γυρολόγο τσαρλατάνο να πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Διότι και στο άχαρο «ναι» και στο αβανταδόρικο «όχι» μπορεί να λανθάνουν –είτε να σκοπούνται– θεαματικές ευκολίες πληρωμής σε πολλές άτοκες δόσεις∙ τουλάχιστον για όσους συνήθως πληρώνουν.

Αλλά πρέπον και φρόνιμο είναι να θυμόμαστε πότε πότε –ιδίως όσοι τη βρίσκουν να παριστάνουν τους ιεροφάντες της Ιστορίας– ότι τα πολλά εύκολα, ασύνετα και απερίσκεπτα «ναι» και «όχι» στο παρελθόν έφεραν τα σημερινά πιο δύσκολα δεν γίνεται.

Και πως οτιδήποτε, που αφορά τα κοινά, την κοινή μας πορεία, δεν είχε προηγουμένως υποστεί τη βάσανο μελέτης και αντιπαράθεσης με λόγο και επιχείρημα, είχε καταστροφικά επακόλουθα.

Η «μαγκιά» του «πετροπόλεμου» στο «ή του ύψους ή του βάθους» αδικεί και υποβιβάζει τη χώρα. Δεν της αξίζει.