Το ότι η κυβέρνηση αδυνατεί να δώσει κάποια λύση στο φλέγον θέμα των προσφύγων από Αφγανιστάν και Συρία αποδεικνύεται περίτρανα στη Μυτιλήνη όπου καταφτάνουν (όσοι τα καταφέρνουν), μιας και τα δρακόντεια μέτρα στον Εβρο δεν τους επιτρέπουν την από ξηράς δίοδο.

Λιμενικό και Αστυνομία δεν τους συλλαμβάνουν πλέον και οι δεκάδες πρόσφυγες τριγυρίζουν αδέσποτοι στην πόλη της Μυτιλήνης, χωρίς νερό, τροφή, στέγαση. Ευτυχώς, υπάρχουν άνθρωποι εκεί που τους παρέχουν φαγητό και καταλύματα να κοιμηθούν.

Το συγκλονιστικό είναι ότι οι τοπικές αρχές, ακολουθώντας υπουργικές εντολές, μεταθέτουν στους εθελοντές του νησιού την ευθύνη για την περίθαλψή τους! Αν και είναι υποχρεωμένες να τους συλλάβουν και να τους εφοδιάσουν με τα απαραίτητα ταξιδιωτικά έγγραφα, αρνούνται πεισματικά, ακόμη και στις εκκλήσεις των προσφύγων που τους ζητούν να τους συλλάβουν!

Οι εθελοντές, μαζί και το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, αλλά και οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και ενορίτες κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν με τρόφιμα και φάρμακα. Υποκαθιστούν, χωρίς βεβαίως να το επιδιώκουν, κινούμενοι από συναισθήματα αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, την ανύπαρκτη κρατική δομή υποδοχής προσφύγων και περίθαλψης αυτών.

Αποδεικνύεται περίτρανα, γι' ακόμη μία φορά, ότι η κυβέρνηση δεν έχει στόχους, δεν έχει μακρόπνοα σχέδια μεταναστευτικής πολιτικής, αδιαφορεί για την εικόνα της τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς.

Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται ο λαμπρός πολιτισμός της κοινωνίας που, έχοντας πια πειστεί ότι η κρατική εξουσία ασχολείται μόνο με τη δόση, δείχνει εμπράκτως την ανθρωπιά της δίνοντας τη δυνατότητα σε κυνηγημένους ανθρώπους να ζήσουν.

Ανθρώπους πρόσφυγες και όχι μετανάστες, κυνηγημένους από το καθεστώς των χωρών τους, οι οποίοι ψάχνουν έναν οποιονδήποτε προορισμό, αρκεί εκεί να επικρατεί ειρήνη.

Η λύση όμως που δίνουν οι εθελοντές δεν είναι μόνιμη, καλύπτουν απλώς τα κενά της κρατικής εξουσίας. Η λύση οφείλει να είναι κεντρική, απαιτείται συγχρονισμός και συνεννόηση μεταξύ υπουργών και πρωθυπουργού, διότι το μεταναστευτικό πάντα έχει, ως εκ της φύσεώς του, διεθνή απήχηση.

Η Ελλάδα, λόγω της θάλασσάς της, είναι ο τόπος τον οποίο επιλέγουν οι πρόσφυγες. Είναι αδύνατον να παρακολουθούνται όλα τα παράλια, μπορεί όμως να υπάρξει μια πολιτική υποδοχής και περίθαλψης έως ότου γίνει η εξακρίβωση στοιχείων και ακολουθηθούν οι νόμιμες διαδικασίες.

Οι τόποι υποδοχής δεν είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, μήτε κολαστήρια. Απαιτούν ένα κόστος, αλλά αυτό οφείλει να είναι στον κυβερνητικό προϋπολογισμό, αφού το πρόβλημα θα εξακολουθεί να υφίσταται.